Wat zou jij doen?

Als suggestie voor een titel van mijn blogs werd "Wat zou jij doen?" genoemd ( dank @ericeau) gebaseerd op die geweldige armbandjes: WWJD (What would Jesus do?). Wat zou Jezus doen als Hij in deze situatie was? En wat jij? Een motto dat geweldig bij me past. Een vraag die ik me heel vaak stel. Ik zal je eerst de situatie voor leggen. Waar gebeurd. Misschien moet ik de blog daarna gewoon stoppen en jullie in het ongewisse laten over hoe het afloopt. Er een raadsel van maken: Wat zou ik gedaan (of niet gedaan) hebben? Eerst de situatie:

Het was op een ochtend in tram 20 net voorbij de Erasmusbrug. Er stapte een oude verwarde vrouw in. Ze was heel boos en niet tot bedaren te brengen. Een lieve bijrijder, die helaas het Nederlands niet goed beheerste, probeerde de vrouw wat te kalmeren en te vragen waar ze heen moest en wat er gebeurd was. Ik had al heel snel door dat deze vrouw dementerend was, maar hield me op een afstand. Tenslotte was er al iemand die zich over haar ontfermde. Na heel veel onbegrip en woorden, bleek dat de vrouw al bij  haar halte was geweest, maar niemand haar begrepen had en dat ze nu waarschijnlijk al ver voorbij haar doel was, ook al was niet echt duidelijk wat nu haar doel was. De vrouw was echt totaal over haar toeren. We waren inmiddels bij mijn halte en ik wilde uitstappen. De vrouw begon nu zoveel amok te maken, dat de bijrijder niet meer verder wilde rijden en tot mijn grote verdriet werd deze verwarde, dementerende vrouw zonder pardon uit de tram gezet. Punt. Daar stond ze dan, bibberend, gillend, huilend, in de war. Daar stond ik dan in de zachte miezer. In de startblokken om naar mijn werk te lopen. Warm en veilig. En toen? Ja wat toen? Wat zou jij gedaan hebben? Zal ik hier stoppen? 

Zo flauw ben ik dan ook weer niet. Ik zal eerst iets vertellen over een bijzondere gewoonte van me. Als ik in de trein rijd of de tram op weg naar mijn werk, neem ik vaak tijd te bidden. Op sommige dagen, dat hangt af wat mijn hart me die dag ingeeft, zeg ik God: "Laat me maar zien wie me vandaag nodig heeft. Stuur de mensen maar op mijn weg." Ik waarschuw iedereen deze bede alleen te bidden als je ook serieus iemand wilt ontmoeten, want het gebeurt bijna altijd dat God me die dag daadwerkelijk een bijzondere ontmoeting laat hebben. En ik moet zeggen, God heeft wel humor. 

Bij de tramhalte  in de regen dacht ik nog even aan mijn gebed in de tram en besloot dat dit Gods antwoord moest zijn. Deze vrouw werd op mijn weg gestuurd. Ik sprak haar aan, maar ze was volledig van streek. Ik besloot dat ik eerst maar eens met haar op een bankje ging zitten. Ik manoeuvreerde haar rollator in de richting van het bankje en zo zat ik even later met een wildvreemde, oude, dementerende, vrouw, die totaal overstuur was bij ongeveer 3 C in de miezer, met mijn arm om haar heen op een bankje in Rotterdam-Zuid. Wat moest ik doen? Het enige dat ik kon bedenken was bidden. WWJD? God, U hebt me in deze situatie gebracht, lost U het nu ook maar op! Want zo direct ben ik dan ook wel weer tegen God. En God geeft dan ook wel weer een ingeving, daar ben ik ook van overtuigd.  Ik ben gewend met dementerenden te werken en ben eerst eens rustig gaan vragen naar haar plannen. Wat wist ze nog? Wat had ze bij zich aan adressen? Had ze ergens iets opgeschreven? Het kostte wat tijd, maar uiteindelijk bleek ze op weg naar een kerk. Ze wist niet meer precies waarvoor, maar nog wel de kleur van de kerk. Gelukkig had ze net mij als "kerkexpert" getroffen en heb ik haar met de tram terug naar de betreffende kerk gebracht. En ja, daar bleek een bijeenkomst. Eind goed, al goed. Was het me niet gelukt dan had ik uiteraard de politie gebeld.

Ja, wat wil ik mijn lezers vandaag meegeven? Jezelf afvragen wat Jezus zou doen, maar dat ligt wel erg voor de hand. Daarom vandaag deze boodschap: Jezus volgen is alles behalve saai. Voor je het weet, zit je in de kou en regen gearmd met een wildvreemde op een bankje in Rotterdam-Zuid.