dinsdag 26 augustus 2014

Koningskind*

Mijn jongste dochtertje is zeven. Ze is een klein filosoofje. Heerlijk ontwapenend, eerlijk en zonder podiumvrees. Ze speelt heel graag voor iedereen op haar viooltje. Laatst was ze een ochtendje mee naar het verpleeghuis, waar ik werk. Een verpleeghuis voor zwaar demente ouderen. Ik had haar uiteraard uitgelegd wat dementie is. En dat de mensen daar wel eens wat vreemd kunnen reageren. Maar dat deerde haar niet. Ze trok haar mooiste jurkje aan ("want daar houden oude mensen van"), maakte een heus programma voor haar vioolconcert en speelde op alle afdelingen vrolijk haar deuntjes. Daarna ging ze lekker kleuren. Ik vroeg haar naast een oude man te gaan zitten. Hij kon vroeger mooi tekenen, maar weet nu niet goed meer wat hij met een potlood moet. Mijn dochtertje pakte de potloodjes uit voor hem, legde een kleurplaat voor zijn neus en vrolijk babbelend begon ze haar eigen kleurplaat te kleuren en drukte te oude man af en toe een potloodje in zijn handen en zei hem wat hij moest kleuren. Als de punt brak, sleep ze zijn potlood en zo ging ze rustig haar gangetje, totaal niet geremd of gestoord door een groep demente ouderen om haar heen.

Mijn dochtertje is groot fan van mij. Ik ben de liefste, de mooiste, de wijste en de beste in haar ogen. Elke dag word ik overladen met knuffels, kussen en complimenten. Maar ook met vragen, er van uitgaande dat ik alle wijsheid van de wereld bezit en haar vragen wel even beantwoord. Vooral veel vragen over God en de Bijbel. Soms, zo maar uit het niets, komt er opeens een opmerking over God. Zo liepen we pas samen langs een braakliggend terrein middenin Rotterdam. Het was helemaal overgroeid met planten en bloemen. Het zag er heel bijzonder uit zo midden in de stad. Mijn dochter zei, gewoon tussen neus en lippen door, terwijl we babbelden over koetjes en kalfjes: "Dat is een teken van God." Ik keek haar een beetje verbaasd aan: "Hoezo? Wat bedoel je met een teken van God? " Zij babbelde rustig door/ "Nou, omdat Hij van dat lelijke en dode stuk grond, nieuw leven heeft gemaakt. En zoiets moois ook nog!  Dat doet toch alleen God? Dus dat is een teken van God." Ja, daar sta je dan. De preek van de dag door je zevenjarige dochter.

God is net zo logisch voor mijn dochter, als je ontbijt eten. Deze vakantie zit ik "Leef Koninklijk" te lezen van Martin Koornstra. "Waar gaat dat boek over, mama?" Ik kijk even op en zeg: "Over het Koninkrijk van God", bedenkende dat "het Koninkrijk van God" misschien wel een heel abstract antwoord is voor een zevenjarige. "Oh", zegt ze "Jij leest altijd over God en Zijn Koninkrijk, hè?" Ik besluit mijn boek maar even weg te leggen, want ik voel alweer een paar vragen aankomen. "Ja", zeg ik, "vind je dat vervelend". "Nee, maar weet je dan nog niet alles?" Ik moet lachen. Ja, in haar beleving weet ik alles, dat is waar. Ik vraag haar het liedje "Lees je Bijbel, bid elke dag" te zingen. Dat doen we samen. Ik vraag haar wat ze moet doen om te groeien. Bijbel lezen en bidden dus. Ik leg haar uit, dat grote mensen dat net zo hard nodig hebben om te groeien in Gods Koninkrijk. Net zo hard als kleine kinderen. En dat ik nooit uitgeleerd ben. In Gods Koninkrijk mogen we altijd verder groeien. Ja, ze vindt het een logisch antwoord. Uiteraard, want ik ben haar onuitputtelijke bron van wijsheid.

Het Koninkrijk van God. Waar ik zelf moeite moet doen om mensen uit te leggen wat het volgens mij, in mijn theologische denken, zou zijn, is het voor mijn dochter een helder concept. Ooit vroeg ik haar of ze dan wist wat ik bedoelde met Gods Koninkrijk. Ja, hoor, dat wist ze wel. Het Koninkrijk is waar Jezus is en als je in Jezus gelooft, woon je in Gods koninkrijk. Dan hoor je toch bij Hem? Bij de grote Koning?

Toen we een programma aan het maken waren voor op vakantie, riep zij als eerste dat ze iets wist te doen voor de zondag. "Ja", riep ze enthousiast, "op zondag gaan we wandelen en de natuur bekijken. Want dat past bij God enzo. Hij heeft dat toch zelf gemaakt. Dan zien we God! En dat hoort bij de zondag! Bij Gods Koninkrijk!"

's Avonds wil mijn dochter altijd dat ik haar zegen: Goede woorden spreek en bid in de Naam van Jezus. Ik leg mijn hand op haar hoofd en zing: "Zegen mijn M. Heer, neem haar in Uw armen, wilt U haar telkens weer, met Uw liefde warmen." Ze zucht dan en doet haar ogen dicht. "Mama", zegt ze soms, "als jij voor me bidt, word ik altijd rustig en blij." Als ik er niet ben, moet ik het liedje door de telefoon zingen. Zo sta ik rustig op een conferentie of op een station dit liedje te zingen door mijn telefoontje. Dat levert wel eens grappige blikken op.  En als ze een paar dagen bij oma gaat logeren, moet ik een filmpje opnemen, waarop ik haar toespreek en toezing.

Ik hoop, dat als ze later groot is (volgens haar is ze al heel groot) ze zelf zal kiezen om die weg met God te gaan en dat ze nog even vast gelooft in Koning Jezus. Voor nu wandelen we samen. Hand in hand.

Toen we laatst samen baden en zij na mij ging bidden, dacht ze diep na en na een stilte bad ze: "Lieve God, ik sluit me aan bij mama, want eigenlijk zegt zij precies dat wat ik ook tegen U wil zeggen. Amen"



*We hebben overigens nog twee koningskinderen. Over de  geloofsvragen van onze twee pre-pubers, wijd ik in de toekomst vast ook wel een blog. Dat is duidelijk een ander verhaal ;-)

woensdag 13 augustus 2014

Zelfmoord

Deze week staan twitter, facebook en de nieuwsberichten er vol mee. Robin Williams, bekend acteur, pleegde zelfmoord. Droeve koppen komen voorbij: "De wereld kleurt een beetje grijzer", "De wereld raakt kleur kwijt" en meer van dit soort zinnen. Lees mijn blog goed, ik heb alle respect voor deze acteur en vindt het hoogst verdrietig dat hij zich van het leven beroofd heeft.

Tegelijkertijd vroeg ik mezelf wel af, zouden de mensen wel realiseren dat hij het leed van veel mensen zichtbaar maakt, dat meestal verborgen blijft. Zouden de mensen wel weten hoeveel mensen er met suicidale gedachten rondlopen, hoeveel mensen ontzettend eenzaam en verdrietig zij? Hoeveel zelfmoorden halen de krant?
Misschien deprimerend als ik zeg, dat ik elke week mensen ontmoet die het leven niet meer zien zitten. Die er een eind aan willen maken. Vorige week ontving ik nog een noodkreet op mijn mail: "Help me alsjeblieft. Ik wil dood!" Misschien verbaast dit je. Mij niet meer. Er zijn zoveel onzichtbare mensen die in stilte lijden. Veel mensen durven het ook niet te zeggen. Het is een zwaktebod: ik wil dood.
Ik moedig mensen aan het wel te zeggen. Waarom? Als je er met iemand over praat, dan wordt het geheim verbroken. Geheimen gaan in je hart een eigen leven leiden. Je gaat ze koesteren. Ze beginnen een eigen realiteit te worden. Maar als je er met iemand over praat, dan wordt die realiteit verbroken en kom je weer met beide benen in deze wereld. Dan is er weer ruimte om een andere weg te zoeken.

Durven we de pijn van een ander nog wel te zien? Het is makkelijker er voor weg te lopen. Als iemand er niet over praat, ach dan zal het wel mee vallen. De pijn van een ander durven op te zoeken? Dat vraagt om confrontatie met je eigen pijn en diepste gevoelens. Dat is lang niet altijd plezierig. En toch. Toch geloof ik dat dat in het diepste christen zijn is: niet je terugtrekken in je eigen plezierige gezin, je eigen plezierige huisje, je eigen veilige omgeving, maar je hart openzetten voor die ander, ook als dat niet makkelijk is en je met jezelf en misschien wel met je eigen angsten confronteert.

Ik houd het op een kort blog vandaag. Om even aandacht te vragen voor al die mensen die onzichtbaar worstelen en lijden en wiens naam nooit in de krant komt. Ik wijs ook graag nog even op mijn mystory-verhaal: http://mystory.me/story/annemieke-bosman/ Een manier om contact met me op te nemen. Deel het gerust. Wijs er mensen op die het kan helpen. Ik ben me er inmiddels van bewust dat zoiets kleins als het delen van je levensverhaal werkelijk mensen kan bereiken en helpen. "Je eigen pijn wordt je missie", vertelde Martin Koornstra op de Royal Mission school. Misschien heeft hij in de kern wel gelijk.

Opwekking 518 Heer U bent altijd bij mij
https://m.youtube.com/watch?v=whtlGXYmlAM

Heer, U doorgrondt en kent mij
mijn zitten en mijn staan
en U kent mijn gedachten,
mijn liggen en mijn gaan.
De woorden van mijn mond, o Heer,
die zijn voor U bekend
en waar ik ook naar toe zal gaan,
ik weet dat U daar bent.

Heer, U bent altijd bij mij
U legt uw handen op mij
en U bent voor mij
en naast mij
en om mij heen.
Heer, U bent altijd bij mij
U legt uw handen op mij
en U bent voor mij
en naast mij
en om mij heen,
elke dag.

Heer U doorgrondt en kent mij
want in de moederschoot
ben ik door U geweven;
U bent oneindig groot
ik dank U voor dit wonder, Heer
dat U mijn leven kent
en wat er ook gebeuren zal,
dat U steeds bij mij bent.



zondag 10 augustus 2014

Een extra rondje om de rotonde


Ken je dat boekje "Raad eens hoeveel ik van je houd?" Dat boekje over mama-konijn die babykonijn in bed gaat leggen. En baby-konijn wil laten zien hoeveel hij van mama houdt. "Zo hoog als ik kan springen mam, zoveel houd ik van jou." Maar mama konijn zegt: "Oké, zo hoog als ik kan springen houd ik van jou!" En ze springt uiteraard nog veel hoger. "Zo hoog als mijn benen komen als ik op z'n kop sta houd ik van jou!", zegt baby-konijn Maar als mama konijn op haar kop staat, komt ze natuurlijk veel hoger. Mijn dochtertje maakt altijd haar eigen versie. "Ik houd zoveel van jou als naar de maan en weer terug en dan naar Gouda en Stolwijk en dan naar de bushalte van 107 en dan weer naar huis", zegt ze dan. En ik antwoord dan altijd: "En ik naar de maan en weer terug en dan naar Gouda en Stolwijk en dan naar de bushalte van 107 en dan nog een extra rondje om de rotonde en dan naar huis." 



De liefde van mama is altijd groter. Ja, een heerlijk boekje om over door te filosoferen. Kun je oneindig veel van iemand houden? Wat is oneindig veel? Of kan er altijd nog een schepje bovenop.
Oneindig veel van iemand houden. Is dat zoveel als ik van mijn kinderen houd? En van mijn man? Het komt vast in de buurt. Maar Gods liefde voor ons, die is oneindig groot. Onmetelijk groot. En als ik me dat voor probeer te stellen, ik weet niet, dan loop ik vast. Hoeveel keer om de rotonde zou ik dan moeten? Er kan immers altijd nog een keertje bij. 

Ik filosofeerde als kind vaak over de oneindigheid van het heelal. Je loopt en dan kom je een muur tegen. Maar je klimt erover en het gaat weer verder. En er is weer een muur. Maar je klimt er weer over. En zo ging het maar door. Ik droomde er vaak van. Wat is oneindig? Bestaat oneindig wel? Bestaat iets dat ik niet voor kan stellen?

Gods oneindige liefde. Kan ik me dat voorstellen? Een liefde die nooit op gaat. Een liefde die nooit uitgeput raakt. En hoe vaak ik ook de fout in ga, God heeft altijd nog een portie liefde voor me over. Als ik denk dat God zoveel om ons geeft, dat Hij in Zijn goedheid ons gered heeft door de Here Jezus. Dat Hij in Zijn Liefde ons gezien heeft, gehoord heeft. Ons roepen en smeken. Onze pijn en verdriet. En dat Jezus dat alles aan het kruis gedragen heeft en alles volbracht heeft. Dan kan ik echt huilen. Huilen omdat ik nooit volledig kan beseffen wat dat betekent. Genade. Zo oneindig groot. Voor mij. 
Overweldigend. 


Genade

Groter dan mijn gedachten,
Groter dan wat ik zeggen kan,
Groter dan wat ik voel,
Groter dan ik bedenken kan.
Groter is Uw liefde

En als ik dat bedenk
Voel ik me klein,
kleiner, kleinst misschien.
Onzichtbaar klein.
Maar grenzeloos geliefd.