Koningskind*

Mijn jongste dochtertje is zeven. Ze is een klein filosoofje. Heerlijk ontwapenend, eerlijk en zonder podiumvrees. Ze speelt heel graag voor iedereen op haar viooltje. Laatst was ze een ochtendje mee naar het verpleeghuis, waar ik werk. Een verpleeghuis voor zwaar demente ouderen. Ik had haar uiteraard uitgelegd wat dementie is. En dat de mensen daar wel eens wat vreemd kunnen reageren. Maar dat deerde haar niet. Ze trok haar mooiste jurkje aan ("want daar houden oude mensen van"), maakte een heus programma voor haar vioolconcert en speelde op alle afdelingen vrolijk haar deuntjes. Daarna ging ze lekker kleuren. Ik vroeg haar naast een oude man te gaan zitten. Hij kon vroeger mooi tekenen, maar weet nu niet goed meer wat hij met een potlood moet. Mijn dochtertje pakte de potloodjes uit voor hem, legde een kleurplaat voor zijn neus en vrolijk babbelend begon ze haar eigen kleurplaat te kleuren en drukte te oude man af en toe een potloodje in zijn handen en zei hem wat hij moest kleuren. Als de punt brak, sleep ze zijn potlood en zo ging ze rustig haar gangetje, totaal niet geremd of gestoord door een groep demente ouderen om haar heen.

Mijn dochtertje is groot fan van mij. Ik ben de liefste, de mooiste, de wijste en de beste in haar ogen. Elke dag word ik overladen met knuffels, kussen en complimenten. Maar ook met vragen, er van uitgaande dat ik alle wijsheid van de wereld bezit en haar vragen wel even beantwoord. Vooral veel vragen over God en de Bijbel. Soms, zo maar uit het niets, komt er opeens een opmerking over God. Zo liepen we pas samen langs een braakliggend terrein middenin Rotterdam. Het was helemaal overgroeid met planten en bloemen. Het zag er heel bijzonder uit zo midden in de stad. Mijn dochter zei, gewoon tussen neus en lippen door, terwijl we babbelden over koetjes en kalfjes: "Dat is een teken van God." Ik keek haar een beetje verbaasd aan: "Hoezo? Wat bedoel je met een teken van God? " Zij babbelde rustig door/ "Nou, omdat Hij van dat lelijke en dode stuk grond, nieuw leven heeft gemaakt. En zoiets moois ook nog!  Dat doet toch alleen God? Dus dat is een teken van God." Ja, daar sta je dan. De preek van de dag door je zevenjarige dochter.

God is net zo logisch voor mijn dochter, als je ontbijt eten. Deze vakantie zit ik "Leef Koninklijk" te lezen van Martin Koornstra. "Waar gaat dat boek over, mama?" Ik kijk even op en zeg: "Over het Koninkrijk van God", bedenkende dat "het Koninkrijk van God" misschien wel een heel abstract antwoord is voor een zevenjarige. "Oh", zegt ze "Jij leest altijd over God en Zijn Koninkrijk, hè?" Ik besluit mijn boek maar even weg te leggen, want ik voel alweer een paar vragen aankomen. "Ja", zeg ik, "vind je dat vervelend". "Nee, maar weet je dan nog niet alles?" Ik moet lachen. Ja, in haar beleving weet ik alles, dat is waar. Ik vraag haar het liedje "Lees je Bijbel, bid elke dag" te zingen. Dat doen we samen. Ik vraag haar wat ze moet doen om te groeien. Bijbel lezen en bidden dus. Ik leg haar uit, dat grote mensen dat net zo hard nodig hebben om te groeien in Gods Koninkrijk. Net zo hard als kleine kinderen. En dat ik nooit uitgeleerd ben. In Gods Koninkrijk mogen we altijd verder groeien. Ja, ze vindt het een logisch antwoord. Uiteraard, want ik ben haar onuitputtelijke bron van wijsheid.

Het Koninkrijk van God. Waar ik zelf moeite moet doen om mensen uit te leggen wat het volgens mij, in mijn theologische denken, zou zijn, is het voor mijn dochter een helder concept. Ooit vroeg ik haar of ze dan wist wat ik bedoelde met Gods Koninkrijk. Ja, hoor, dat wist ze wel. Het Koninkrijk is waar Jezus is en als je in Jezus gelooft, woon je in Gods koninkrijk. Dan hoor je toch bij Hem? Bij de grote Koning?

Toen we een programma aan het maken waren voor op vakantie, riep zij als eerste dat ze iets wist te doen voor de zondag. "Ja", riep ze enthousiast, "op zondag gaan we wandelen en de natuur bekijken. Want dat past bij God enzo. Hij heeft dat toch zelf gemaakt. Dan zien we God! En dat hoort bij de zondag! Bij Gods Koninkrijk!"

's Avonds wil mijn dochter altijd dat ik haar zegen: Goede woorden spreek en bid in de Naam van Jezus. Ik leg mijn hand op haar hoofd en zing: "Zegen mijn M. Heer, neem haar in Uw armen, wilt U haar telkens weer, met Uw liefde warmen." Ze zucht dan en doet haar ogen dicht. "Mama", zegt ze soms, "als jij voor me bidt, word ik altijd rustig en blij." Als ik er niet ben, moet ik het liedje door de telefoon zingen. Zo sta ik rustig op een conferentie of op een station dit liedje te zingen door mijn telefoontje. Dat levert wel eens grappige blikken op.  En als ze een paar dagen bij oma gaat logeren, moet ik een filmpje opnemen, waarop ik haar toespreek en toezing.

Ik hoop, dat als ze later groot is (volgens haar is ze al heel groot) ze zelf zal kiezen om die weg met God te gaan en dat ze nog even vast gelooft in Koning Jezus. Voor nu wandelen we samen. Hand in hand.

Toen we laatst samen baden en zij na mij ging bidden, dacht ze diep na en na een stilte bad ze: "Lieve God, ik sluit me aan bij mama, want eigenlijk zegt zij precies dat wat ik ook tegen U wil zeggen. Amen"



*We hebben overigens nog twee koningskinderen. Over de  geloofsvragen van onze twee pre-pubers, wijd ik in de toekomst vast ook wel een blog. Dat is duidelijk een ander verhaal ;-)