Het begon allemaal een jaar of acht geleden. Het verlangen om te bouwen aan het Koninkrijk: heelheid, gerechtigheid, vrede, barmhartigheid. Niet meer mooie woorden, maar heel concreet, in mijn eigen omgeving. Een plek van liefde. Het werd een zoektocht. Ik oriënteerde me op allerlei projecten. Bezocht pioniersplekken, huiskamers van het Leger des Heils, huisgemeenten. Nee, het moest geen kerk worden. En misschien ook weer wel, maar dan in de breedste zin van het woord. Het moest een plek worden waar je thuis kon zijn, als je je nergens thuis voelde. Waar je liefde kon ervaren als je je niet geliefd voelde. Waar je een pastor kon vinden als de kerkmuren te hoog waren.
Verhuizing
Tenslotte pakten we het rigoreus aan. We verkochten ons huis en kochten een huis met een winkelpand. Het was spannend. Ik werd steeds zieker. Maar het gaf ook hoop voor de toekomst. Als ik rolstoelafhankelijk zou worden, zou ik toch een plaats hebben om mijn dromen te leven.
Ons budget was op na de verbouwing. Ik begon zonder geld. Vroeg via Facebook om een tafel en stoelen, een kast, kopjes, een koffiezetapparaat en een waterkoker. Met alle tweedehandsspullen die me her en der werden aangeboden richtte ik de inloop in. Ik diende een plan in bij een stichting waar ik een klein promotiebudget van kreeg, mocht op de lokale radio en televisie en in de lokale krant mijn verhaal vertellen, deelde op de jaarmarkt folders uit, hield een avond voor potentiële vrijwilligers. Ik opende mijn deuren en zou wel zien wie er binnen zouden komen.
Inmiddels zijn we vijf jaar verder. Elke woensdagochtend komt er een vast groepje mensen koffiedrinken, aangevuld met wat mensen die zo af en toe binnenstappen. Elke dinsdagmiddag stappen er tussen de 10 en 16 kinderen van statushouders de inloop binnen voor hulp met hun schoolwerk. Maar behalve deze twee vaste activiteiten die elke week draaien, gebeurt er -soms achter de schermen- nog veel meer. Zo is er de weggeefkast. Mensen die iets over hebben zetten er iets in. Mensen die iets nodig hebben nemen het mee. Een groot succes. Ook worden er de weken voor sinterklaas surprises geknutseld en gedichten geschreven met kinderen die daar thuis geen mogelijkheden toe hebben, zodat ze op school met iets moois kunnen verschijnen. Bij het wisselen van de seizoenen is er een kledingdag waarop mensen die een klein budget hebben, tweedehandskleding uit kunnen komen zoeken. Dit is veel werk en voorbereiding, maar er is geen groter feest dan kinderen die “nieuwe” kleding komen uitzoeken en nog minstens drie keer die week langs komen om je hun nieuwste aanwinsten te showen. Regelmatig word ik ook over een “noodvraag” gebeld. Dan is er acuut kleding nodig voor iemand. Verder heb ik vele crea-ochtenden in vakanties georganiseerd voor kinderen die niet op vakantie gaan. Maar ook de crea-ochtenden voor volwassenen werden enorm gewaardeerd. Door corona zijn ze gestopt, maar hopelijk komt daar in de toekomst wel weer een vervolg op. Een van de leukste activiteiten was de kerstlunch. Ik hoorde dat sommigen bezoekers met Kerst alleen zaten en dus besloten we, na gezinsberaad, een kerstlunch te organiseren op eerste kerstdag na de kerk. De inloop zat vol eerste Kerstdag. Mensen die er van gehoord hadden uit de buurt en de kerk brachten spontaan allerlei lekkers. Ook vond ik een envelop met geld in de brievenbus. Het was hartverwarmend. Er gebeurde achter de schermen nog veel meer. Mensen met pastorale nood, maar geen lid van een kerk, wisten me te vinden. Soms eenmalig, om hun hart te luchten, soms voor een aantal gesprekken. Ook leidde ik de begrafenis van een van onze vaste bezoekers.
Geld
En financieel? Ik heb altijd gezegd dat iedereen mee moet kunnen doen aan de activiteiten en er wordt dus geen geld gevraagd. Er staat wel een potje waarin mensen die iets willen bijdragen, dat kunnen doen. Verder krijg ik af en toe onverwacht een gift van iemand. Ik heb ook van de kerk twee keer een gift gehad en twee keer een aanvraag bij een stichting ingediend. Daarnaast maak ik kaarten en kunnen mensen deze meenemen tegen een gift in ons potje. Eigenlijk lukt het zo altijd wel om de verwarming, koffie, thee, wc-papier, koekjes, materialen voor de huiswerkklas en crea-ochtenden en dergelijke te betalen. Dat ervaar ik ook wel als bijzonder. Ergens lukt het altijd weer geld te vinden als er iets nodig is.
Andere economie
In december ben ik uitgenodigd om te komen spreken voor een groep zakenmensen. Een grappige uitnodiging: Spreken over een economie die niet op verdienen gebaseerd is. In de inloop heerst een andere economie dan erbuiten. Wie heeft die geeft. Wie niets heeft, ontvangt om niet. Dat was mijn droom. Leren leven uit vertrouwen, vanuit de liefde. Durven geven. Durven ontvangen. Durven te doen wat je hart ingeeft. Durven uitproberen. Durven anders te zijn. Durven lief te hebben zonder grenzen. Het is een spannende ontdekkingstocht geworden de afgelopen vijf jaar. Maar ik ben steeds meer gaan geloven in dat Koninkrijk. Het kan. Als je je hart maar opent. Als je durft.
Naam
“Tijd om te leven” noemde ik de inloop. Het had een dubbele betekenis. Ik wilde een plek creëren waar echt tijd zou zijn voor mensen. Geen klok. Onverdeelde aandacht. Een plek waar geleefd kan worden, echt geleefd. Waar mensen geliefd zijn. Waar het leven ervaren mag worden. Maar “Tijd om te leven” komt ook uit de Bijbel (Jesaja 38:16). Koning Hizkia is ziek. Hij krijgt tenslotte nog extra jaren om te leven. Maar de Heer zei: “Tijd om te leven!” Zo voelde de inloop ook. Als bonustijd. Een ziekte die steeds heftiger werd. Hoe lang zou ik het volhouden? Misschien niet lang, maar ik wilde in die tijd werkelijk leven. Dat er een omkeer zou komen, volkomen onverwacht, dat had niemand voorzien. “Hij die leeft, zal U loven”, zingt Hizkia. Met die blijdschap sta ik nog steeds elke morgen op. Met die blijdschap run ik nog steeds de inloop en mag ik inmiddels ook alweer anderhalf jaar werken als kerkelijk werker. Wat de toekomst brengt, dat weet ik uiteraard niet, maar met dankbaarheid vieren we eind van deze maand het eerste lustrum van de inloop!
