Vrouwen en auto's

In het kader van de pakkende titels, dacht ik, ik doe eens wild. Jammer dat ik niet kan zien of mijn lezers mannen of vrouwen zijn, want ik ben best benieuwd of zo’n titel nu invloed heeft op het publiek dat ik trek. Maar goed. Ga ik het daadwerkelijk over vrouwen en auto’s hebben? Ja. Inderdaad.

Gisteren maakte ik een prachtige parkeermanoeuvre, al zeg ik het zelf. Met een mooie zwier parkeerde ik in één keer achteruit in tussen twee andere auto’s. Ook op de achterbank bleven mijn parkeerkunsten niet onopgemerkt. Mijn dochter van 9 riep verrukt uit: “Wow, mama, je lijkt nu net papa!” Nou ja zeg. Mooi is dat. Oké, mijn man kan inderdaad heel goed inparkeren, maar echt, dit was geen beginnersgeluk of toevalstreffer. Ik kan ook prima parkeren. Sterker nog, mijn man mag dan nog net iets beter zijn in achteruit inparkeren, maar hij laat de motor duidelijk vaker afslaan. Ik rijd volgens mij subtieler en eleganter. En de enige verkeersboete die we ooit gekregen hebben, was voor fout parkeren en die was, juist, voor ….

Voordat dit een echtelijke ruzie wordt, en dat is uiteraard niet de bedoeling van het schrijven van een blog (ik blog overigens op verzoek van mijn man), kom ik maar eens to-the-point. Want het gaat me eigenlijk veel meer om die opmerking van mijn dochter. “Je lijkt nu net papa!” Eigenlijk vond ik het wel een prachtige opmerking. Papa is haar held. Papa is haar grote voorbeeld. Papa is haar alles, haar knuffel, haar superman. Eigenlijk had ik geen groter compliment kunnen krijgen dan dat: “Je lijkt op papa!” Dat was haar manier om mij te vertellen, dat ze me echt geweldig vond op dat moment. Het was een blijk van grote waardering.

Het galmde de hele dag na in mijn hoofd: “Je lijkt op papa.” Ik moest ook denken aan mijn hemelse Vader, Abba, Papa. We zijn geschapen naar Zijn beeld. En we kunnen geen groter compliment krijgen dan dat: “Je lijkt op Papa!” We hebben een liefdevolle Vader. Die met zijn armen wijd staat te wachten op ons. Die naar ons toe rent om ons in de armen te sluiten als we naar Hem komen. Die ons wil omhelzen. Liefde. Echte liefde. Pure goedheid. Trouw. Zorg. Aandacht. Vergeving. En Hij viert feest als we naar Hem toekomen. Want Hij is blij met ons. HIJ IS BLIJ MET ONS! We zijn namelijk Zijn kinderen.

Ja, dat is nog eens een Vader. Laat ze maar roepen: “Je lijkt op Papa!” Wat een compliment!

Father of Lights-Vineyard

http://www.youtube.com/watch?v=vJyU7lStDXg

Father of lights, You delight in Your children
Every good and perfect gift comes from You
Father of lights, You never change, You have no turning

Every good and perfect gift comes from You

Moslims

Ik had dit blog "Treinpastoraat 3" kunnen noemen, maar ik dacht, laat ik maar eens een nieuwe titel geven aan mijn treinavonturen.

Ja, ik zat dus weer eens in de trein. En zoals het zo vaak gaat, had ik een gesprek met een vreemde. Een man dit keer. En zoals het ook zo vaak gaat, ging het al gauw over mijn werk als geestelijk verzorger en het feit dat ik christen ben. En zoals vaak oogstte het verwondering  dat ik hoogopgeleid was en gelovig. Mijn medepassagier dacht diep na over deze, in zijn ogen, rare combinatie en besloot toen dat hij dan maar mijn visie op de maatschappij en politiek moest horen. Hij keek me aan en vroeg plompverloren midden in het gesprek: "En wat denkt zo iemand als jij dan van Moslims?" Ik vroeg me af waar hij heen wilde en wat volgens hem mijn visie op Moslims dan zou moeten zijn.
Ik zei hem dus even plompverloren terug: "Moslims zijn mensen. Hoezo?"
Oei, ik had een gevoelig onderwerp geraakt. Ik kreeg een enorme scheldpartij over me heen over hoe slecht Moslims waren en dat we hen niet konden tolereren en dat ze de maatschappij verziekten en dat hij van mij verwachtte als christen -als ik nu toch per se zo nodig christen moest zijn- dat ik wel heel erg tegen Moslims moest zijn.
Ik liet hem rustig even foeteren en bedacht ondertussen  wat ik met deze man aan moest. Ik had helemaal geen behoefte aan een discussie over Moslims. Ik wilde hem liever over Jezus vertellen. Veel leuker. Ik antwoordde zoiets van: "Sorry, maar ik zie een mens liever los van zijn of haar ideeën. Moslims zijn gewoon mensen. En daarbij, als één mens uit een groep er extreme ideeën op na houdt, betekent dat nog niet dat deze persoon een hele groep vertegenwoordigt." Goed, mijn reisgenoot was het niet eens en vertelde me hoe bang hij was voor de Moslims die "oprukten" in Nederland en "het land veroverden" en dat we straks onder de sharia zouden gaan leven en vrouwen niet meer op straat konden. En hij bleef maar zeggen dat ik het als christen toch juist met hem eens zou moeten zijn. Tenslotte “vielen ze mijn geloof aan”.
Ik besloot maar eens over te gaan op het onderwerp “Jezus”. Dat is in dit soort gevallen altijd  het beste. Jezus stond tenslotte middenin de maatschappij, ging dwars door Samaritaans gebied en reageerde nergens met angst. Hij zag de mens. Hij kwam voor de mens. Niet om te veroordelen, maar om liefde te laten zien.
"Waar bent u zo bang voor?", vroeg ik hem dus, "U bent toch ook niet bang voor mij? En ik geloof toch ook iets anders dan u?" Hij antwoordde: "Maar jij legt geen bommen!" Ik antwoordde: "Hoeveel Moslims hier in Nederland kent u die bommen leggen? Kent u eigenlijk Moslims persoonlijk?" Hij dacht na: "Nee, daar spreek ik niet mee." "Misschien dan een idee dat eens te doen?", reageerde ik.   "Spreek jij dan wel met moslims?", vroeg hij me een beetje aangebrand, maar ook verbaasd.

Nu leek het me wel een goede tijd Jezus eens in het gesprek te brengen: "Ja, Jezus sprak toch ook met alle mensen?" De man keek een beetje vreemd op van mijn antwoord. Dat antwoord had hij niet aan zien komen. Waarom begon ik over Jezus?
En zo werd het toch nog een bijzonder gesprek. Over wie ik dacht dat Jezus was. En wie hij dacht dat Jezus was. De Jezus van de Moslims of de Jezus van het christelijk geloof?  Maar vooral over mensen los zien van wat ze doen. Ik vertelde iets over hoe liefde angst overwint. Dat je je leven en handelen kunt laten domineren door angst, maar ook kunt kiezen te leven vanuit de Liefde.
Ik weet niet of hij het helemaal begreep, maar we eindigden met de Bijbel. Over niet oordelen. "Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen" en tot mijn verbazing noteerde hij de tekst, compleet met Bijbelboek en vers, in zijn Iphone.

Nu ben je ondertussen misschien wel benieuwd naar mijn mening over Moslims. Nou, komt 'ie: Moslims zijn mensen. Net als christenen, boeddhisten en atheïsten. Mensen die ik erg graag over Jezus liefde vertel....

Confrontatie

Sinds dit jaar volg ik lessen aan de Royal Mission school. Heb ik na drie vervolgopleidingen dan nog niet genoeg gestudeerd? Nee, dit is anders. Het gaat niet zo zeer om veel inhoudelijke kennis, maar om persoonlijke geloofsopbouw en geloofsgroei. Nadenken over wie je bent in Gods Koninkrijk. Nu volg ik momenteel de module "roeping en bestemming". Als commentaar op mijn laatste huiswerk kreeg ik de opmerking: "Volgens mij heb jij je roeping al wel aardig duidelijk". Ja, dat denk ik inmiddels ook wel. Maar ik ga braaf verder met mijn huiswerk deze module en kreeg een interessante vraag: Vraag aan 5 mensen uit verschillende kringen wat ze uniek aan jou vinden en wat ze "bij je komen halen" (dus voor wat je naar me toe komt, wat hoop je van me te ontvangen).

Eigenlijk had ik er eerst niet zo'n zin in. Stel dat niemand iets leuks over me te zeggen heeft? Ik geconfronteerd ga worden met allerlei negatieve unieke eigenschappen? Dat ik te veel praat, te veel schrijf, te druk ben, domme dingen doe, raar ben, dat soort dingen.

Op de Royal Mission sprak Martin Koornstra. Hij is altijd een spiegel voor me. Hij kan net zo overenthousiast zijn als ik, vrolijk zijn eigen dingen doen op zijn eigen manier. Hij zei, dat dat zijn DNA is. En God gebruikt dat DNA om hem in te zetten in Zijn Koninkrijk. En stiekem dacht ik -en oh, dat is best een foute gedachte- als God een hyper-stuiterende Martin Koornstra zo kan gebruiken in Zijn Koninkrijk, dan zal Hij dat met mij ook wel kunnen. Dus vooruit, ik stuur die vraag op naar wat vrienden her en der: in de kerk, buiten de kerk, familie. Laat maar komen dat commentaar.

Natuurlijk had ik me voor niets druk gemaakt, want het was hartstikke leuk te lezen wat mensen van me vonden. Dat wat ik negatief aan mezelf had benoemd, wisten anderen met prachtige positieve bewoordingen weer te geven. Mijn "onuitputtelijke creativiteit", "mijn onorthodoxe methoden om mijn doel te bereiken", "mijn aanstekelijke enthousiasme voor de zaak van de Heer", mijn "onbesuisdheid",  die voor "verrassingen en vreugde" zorgt. En ik heb nog niet van iedereen een reactie, dus ik ben erg benieuwd wat er nog bij gaat komen. Het was echt bijzonder om een keer door de ogen van de mensen om me heen naar mezelf te mogen kijken. Een beetje confronterend ook wel. En ik heb er vooral ook hartelijk om gelachen. Weten ze zeker dat ze het over mij hebben?
Maar ik vroeg me ook af: Waarom toch altijd dat licht negatieve gevoel, dat gevoel van ontevredenheid, over mezelf? Of is dat iets typisch vrouwelijks?

Ik heb dezelfde vraag ook aan mijn kinderen voorgelegd. Waarom kom je naar mama toe? Wat wil je van haar? Dit waren de verrassende antwoorden:
Koekjes en lekker eten (mijn 11jarige pre-puber zoon)
Je Ipad (mijn dochter van 9)
Knuffels en kusjes (mijn jongste dochter van 7)
Wat maakt mama uniek? Daar was even overleg over tussen mijn kinderen. Wat is er bijzonder aan onze moeder?  Het antwoord was daarna unaniem. Dat we nooit naar de BSO hoeven van jou. Dat je ons altijd ophaalt uit school en dan er thuis bent voor ons. En dat je dan altijd heel veel tijd hebt om te knuffelen. Daar pinkte ik wel even een traantje weg. Confronterend. Ja. Maar ik doe het blijkbaar zo slecht nog niet.....Daarna maar even lekker geknuffeld. Daar schijn ik erg goed in te zijn.