Moslims

Ik had dit blog "Treinpastoraat 3" kunnen noemen, maar ik dacht, laat ik maar eens een nieuwe titel geven aan mijn treinavonturen.

Ja, ik zat dus weer eens in de trein. En zoals het zo vaak gaat, had ik een gesprek met een vreemde. Een man dit keer. En zoals het ook zo vaak gaat, ging het al gauw over mijn werk als geestelijk verzorger en het feit dat ik christen ben. En zoals vaak oogstte het verwondering  dat ik hoogopgeleid was en gelovig. Mijn medepassagier dacht diep na over deze, in zijn ogen, rare combinatie en besloot toen dat hij dan maar mijn visie op de maatschappij en politiek moest horen. Hij keek me aan en vroeg plompverloren midden in het gesprek: "En wat denkt zo iemand als jij dan van Moslims?" Ik vroeg me af waar hij heen wilde en wat volgens hem mijn visie op Moslims dan zou moeten zijn.
Ik zei hem dus even plompverloren terug: "Moslims zijn mensen. Hoezo?"
Oei, ik had een gevoelig onderwerp geraakt. Ik kreeg een enorme scheldpartij over me heen over hoe slecht Moslims waren en dat we hen niet konden tolereren en dat ze de maatschappij verziekten en dat hij van mij verwachtte als christen -als ik nu toch per se zo nodig christen moest zijn- dat ik wel heel erg tegen Moslims moest zijn.
Ik liet hem rustig even foeteren en bedacht ondertussen  wat ik met deze man aan moest. Ik had helemaal geen behoefte aan een discussie over Moslims. Ik wilde hem liever over Jezus vertellen. Veel leuker. Ik antwoordde zoiets van: "Sorry, maar ik zie een mens liever los van zijn of haar ideeën. Moslims zijn gewoon mensen. En daarbij, als één mens uit een groep er extreme ideeën op na houdt, betekent dat nog niet dat deze persoon een hele groep vertegenwoordigt." Goed, mijn reisgenoot was het niet eens en vertelde me hoe bang hij was voor de Moslims die "oprukten" in Nederland en "het land veroverden" en dat we straks onder de sharia zouden gaan leven en vrouwen niet meer op straat konden. En hij bleef maar zeggen dat ik het als christen toch juist met hem eens zou moeten zijn. Tenslotte “vielen ze mijn geloof aan”.
Ik besloot maar eens over te gaan op het onderwerp “Jezus”. Dat is in dit soort gevallen altijd  het beste. Jezus stond tenslotte middenin de maatschappij, ging dwars door Samaritaans gebied en reageerde nergens met angst. Hij zag de mens. Hij kwam voor de mens. Niet om te veroordelen, maar om liefde te laten zien.
"Waar bent u zo bang voor?", vroeg ik hem dus, "U bent toch ook niet bang voor mij? En ik geloof toch ook iets anders dan u?" Hij antwoordde: "Maar jij legt geen bommen!" Ik antwoordde: "Hoeveel Moslims hier in Nederland kent u die bommen leggen? Kent u eigenlijk Moslims persoonlijk?" Hij dacht na: "Nee, daar spreek ik niet mee." "Misschien dan een idee dat eens te doen?", reageerde ik.   "Spreek jij dan wel met moslims?", vroeg hij me een beetje aangebrand, maar ook verbaasd.

Nu leek het me wel een goede tijd Jezus eens in het gesprek te brengen: "Ja, Jezus sprak toch ook met alle mensen?" De man keek een beetje vreemd op van mijn antwoord. Dat antwoord had hij niet aan zien komen. Waarom begon ik over Jezus?
En zo werd het toch nog een bijzonder gesprek. Over wie ik dacht dat Jezus was. En wie hij dacht dat Jezus was. De Jezus van de Moslims of de Jezus van het christelijk geloof?  Maar vooral over mensen los zien van wat ze doen. Ik vertelde iets over hoe liefde angst overwint. Dat je je leven en handelen kunt laten domineren door angst, maar ook kunt kiezen te leven vanuit de Liefde.
Ik weet niet of hij het helemaal begreep, maar we eindigden met de Bijbel. Over niet oordelen. "Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen" en tot mijn verbazing noteerde hij de tekst, compleet met Bijbelboek en vers, in zijn Iphone.

Nu ben je ondertussen misschien wel benieuwd naar mijn mening over Moslims. Nou, komt 'ie: Moslims zijn mensen. Net als christenen, boeddhisten en atheïsten. Mensen die ik erg graag over Jezus liefde vertel....