Confrontatie

Sinds dit jaar volg ik lessen aan de Royal Mission school. Heb ik na drie vervolgopleidingen dan nog niet genoeg gestudeerd? Nee, dit is anders. Het gaat niet zo zeer om veel inhoudelijke kennis, maar om persoonlijke geloofsopbouw en geloofsgroei. Nadenken over wie je bent in Gods Koninkrijk. Nu volg ik momenteel de module "roeping en bestemming". Als commentaar op mijn laatste huiswerk kreeg ik de opmerking: "Volgens mij heb jij je roeping al wel aardig duidelijk". Ja, dat denk ik inmiddels ook wel. Maar ik ga braaf verder met mijn huiswerk deze module en kreeg een interessante vraag: Vraag aan 5 mensen uit verschillende kringen wat ze uniek aan jou vinden en wat ze "bij je komen halen" (dus voor wat je naar me toe komt, wat hoop je van me te ontvangen).

Eigenlijk had ik er eerst niet zo'n zin in. Stel dat niemand iets leuks over me te zeggen heeft? Ik geconfronteerd ga worden met allerlei negatieve unieke eigenschappen? Dat ik te veel praat, te veel schrijf, te druk ben, domme dingen doe, raar ben, dat soort dingen.

Op de Royal Mission sprak Martin Koornstra. Hij is altijd een spiegel voor me. Hij kan net zo overenthousiast zijn als ik, vrolijk zijn eigen dingen doen op zijn eigen manier. Hij zei, dat dat zijn DNA is. En God gebruikt dat DNA om hem in te zetten in Zijn Koninkrijk. En stiekem dacht ik -en oh, dat is best een foute gedachte- als God een hyper-stuiterende Martin Koornstra zo kan gebruiken in Zijn Koninkrijk, dan zal Hij dat met mij ook wel kunnen. Dus vooruit, ik stuur die vraag op naar wat vrienden her en der: in de kerk, buiten de kerk, familie. Laat maar komen dat commentaar.

Natuurlijk had ik me voor niets druk gemaakt, want het was hartstikke leuk te lezen wat mensen van me vonden. Dat wat ik negatief aan mezelf had benoemd, wisten anderen met prachtige positieve bewoordingen weer te geven. Mijn "onuitputtelijke creativiteit", "mijn onorthodoxe methoden om mijn doel te bereiken", "mijn aanstekelijke enthousiasme voor de zaak van de Heer", mijn "onbesuisdheid",  die voor "verrassingen en vreugde" zorgt. En ik heb nog niet van iedereen een reactie, dus ik ben erg benieuwd wat er nog bij gaat komen. Het was echt bijzonder om een keer door de ogen van de mensen om me heen naar mezelf te mogen kijken. Een beetje confronterend ook wel. En ik heb er vooral ook hartelijk om gelachen. Weten ze zeker dat ze het over mij hebben?
Maar ik vroeg me ook af: Waarom toch altijd dat licht negatieve gevoel, dat gevoel van ontevredenheid, over mezelf? Of is dat iets typisch vrouwelijks?

Ik heb dezelfde vraag ook aan mijn kinderen voorgelegd. Waarom kom je naar mama toe? Wat wil je van haar? Dit waren de verrassende antwoorden:
Koekjes en lekker eten (mijn 11jarige pre-puber zoon)
Je Ipad (mijn dochter van 9)
Knuffels en kusjes (mijn jongste dochter van 7)
Wat maakt mama uniek? Daar was even overleg over tussen mijn kinderen. Wat is er bijzonder aan onze moeder?  Het antwoord was daarna unaniem. Dat we nooit naar de BSO hoeven van jou. Dat je ons altijd ophaalt uit school en dan er thuis bent voor ons. En dat je dan altijd heel veel tijd hebt om te knuffelen. Daar pinkte ik wel even een traantje weg. Confronterend. Ja. Maar ik doe het blijkbaar zo slecht nog niet.....Daarna maar even lekker geknuffeld. Daar schijn ik erg goed in te zijn.