Angst schreeuwt, liefde (f)luistert

Oorpijn

Mijn oren doen pijn door al het geschreeuw op (onder meer) de sociale media. Mensen die keihard hun mening in het rond tetteren. Liefst zo ongefundeerd mogelijk. Alle Moslims zijn vermomde IS-strijders in wording en de vluchtelingen zorgen dat onze ouderen verwaarloosd worden in de zorg. En natuurlijk moeten we bang zijn voor de eindtijd, waar we middenin zitten. Heb je wel de goede doop gehad, ga je naar de juiste kerk en wees gewaarschuwd voor die en die valse prediker.

Laat ik voor op stellen: De IS is gruwelijk, er komen misstanden in de zorg voor. En ik geloof in de wederkomst, alleen zegt de Bijbel heel duidelijk dat we tijd niet zullen weten. En ja, in de kerk is (vaak) ook best het een en ander mis. Maar waarom schreeuwen mensen toch zo?

Angst

Eigenlijk kan ik maar een ding bedenken en dat is angst. Angst voor het onbekende, angst dat “we dat hier ook krijgen”, angst voor alles wat anders is dan de eigen overtuiging, angst om buiten een groep te vallen (daarom zijn er veel napraters). Angst. Angst is de grote drijfveer om te schreeuwen. Angst, boosheid en haat. De Bijbel zegt dat liefde angst uitdrijft. Heb je liefde weleens horen schreeuwen? Ach misschien jubelend van puur enthousiasme ("Wow, wat ben je lief!"), maar over het algemeen fluistert liefde. Liefde fluistert lieve woordjes. Liefde luistert en heeft aandacht. Liefde maakt stil, geduldig en vriendelijk. 

De Bijbel vertelt ons dat de weg van liefde de weg van God is. God zelf is namelijk liefde. De Bijbel vertelt ons dat we niet schreeuwen tegen onze vijanden, maar hen zegenen en liefhebben. Dat we kwaad niet met kwaad vergelden, maar het kwaad overwinnen door het goede.  De Bijbel vertelt ons van de vrucht van de geest: liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Woordjes die fluisteren. Lieflijke woordjes.

Schreeuwde Jezus?

Schreeuwde Jezus dan niet? Ja, Hij was soms ongekend fel tegen de schreeuwende Farizeeën en wetgeleerden die het meenden allemaal perfect te doen en perfect te weten. Ze vertelden de anderen wel even hoe het allemaal moest. Tegen die mensen was Jezus fel, de godsdienstige elite, die schreeuwend en met opgeheven vinger de andere mensen van commentaar voorzag. En overigens, Jezus was zonder zonde en had heel wat meer recht van spreken (of recht van schreeuwen) dan jij en ik. Jezus was weliswaar fel tegen de wetgeleerden, maar Jezus at met de tollenaars, zocht de Samaritanen op en sprak met de vrouwen. 

Angst schreeuwt het uit in deze wereld. IS schreeuwt. Haatchristenen schreeuwen. Eindtijdchristenen schreeuwen. Homo-veroordelers schreeuwen. Er wordt wat afgeschreeuwd. Maar om liefde te vinden moet je stil zijn en luisteren. Luisteren naar de verhalen van vluchtelingen, luisteren naar de verhalen van Moslims van de naburige moskee, luisteren naar de verhalen van homo’s die niet geaccepteerd worden, luisteren naar de mensen die werken in de zorg, luisteren naar de verslaafden en daklozen. Om liefde te vinden, moet je liefde geven. De hand vasthouden van de stervende, glimlachen naar een dakloze en je boterham delen met wie hongerig is. Angst schreeuwt, maar liefde (f)luistert.  

Vrucht

Jezus is duidelijk. De Bijbel is duidelijk. Een Christen herkennen we aan de vrucht die hij voortbrengt. Het is geen vrucht van schreeuwende veroordelingen, geen vrucht van angstige toekomstverwachtingen. Het is die ene vrucht: liefde. Want liefde brengt vrede en hoop. Liefde, een woordje dat je fluistert. Een woordje dat je zingt. Een woordje dat je jubelt, maar nooit schreeuwt.

Rode sokken bij een roze jurk

Ik schrijf op het moment minder blogs. Niet omdat ik niet wil schrijven, maar gewoon, omdat ik soms niet weet wat ik moet schrijven. Lichamelijk gaat het niet goed met me. Ik ga van specialist naar specialist en van onderzoek naar onderzoek. Het is zwaar. Loodzwaar. Je voelt je overgeleverd en kwetsbaar. De onzekerheid vreet aan je. Je denkt na over de toekomst, je gezin, je man. Hoe moet het allemaal verder? Je probeert je staande te houden, terwijl die gekmakende pijn 24 uur per dag aanwezig is.

Rode sokken en roze jurk

En in het midden van de chaos preek je af en toe. Bemoedig je anderen met je stukjes op internet en IkzoekGod.nl. Het voelt raar. In een leven dat je zelf nauwelijks kunt dragen uit te mogen delen. En ik heb gemerkt, dat is precies wat het Evangelie is. Delen is vermenigvuldigen. Het lijkt tegenstrijdig om dat kleine beetje energie dat ik heb te gebruiken om uit te delen. Maar juist daar ontmoet je Jezus, die broden brak, deelde en vermenigvuldigden. Ja, het geeft me ontzettend veel kracht om juist in deze tijd te preken. Om juist in deze tijd mensen bij te staan. Het is alsof ziek-zijn je in een keer tien stappen dichter bij de kern brengt. Al de bijzaken vallen weg: Theologisch geneuzel -excusez le mot-, de schoenen die je man op de verkeerde plek zet of de rode sokken die niet bij de roze jurk van je dochter passen. Opeens ontdek je waar het echt om gaat: liefhebben, genade ontvangen, Jezus, vergeven en liefde uitdelen. Het lijkt of pijn je brengt bij de kern van het leven en de kern van het Evangelie.

Door het lijden gaan

Jezus zegt zelf dat we door lijden zullen moeten gaan. Dat we ons kruis op moeten nemen en Hem volgen. Hij zegt, dat als je het lijden niet begrijpt, je het Evangelie niet begrijpt. Lees Marcus 8 maar eens (overigens zal ik er zondagavond 27 september over preken). Als je het lijden ontkent, begrijp je niet wie de Messias is. Ik denk, dat dat niet alleen geldt voor het lijden van Jezus, maar ook ons eigen lijden. Dat lijden ons brengt tot een diep besef van waar Jezus voor stond, wat die goede boodschap nu eigenlijk is. Ik weet niet van wie de quote is, maar ik vind hem prachtig: "Pas als je niets meer hebt, besef je dat Jezus alles is.”

U gaf wat ik nodig had

Vorige week preekte ik in een verpleeghuis en palliatief centrum. Ik kom daar zo graag. Je woorden vallen daar altijd in vruchtbare grond. En ik preekte uit het diepst van mijn hart hoe Jezus je ontmoet in je pijn. Dat Hij naast je loopt. Eigenlijk denk ik, dat Jezus altijd naast je loopt, maar dat we het vaak zo druk hebben in ons leven, dat we Hem gewoon voorbij lopen. Maar pas als je niets meer hebt, dat je er dan achterkomt, dat Hij er is en altijd al was, alleen dat je het niet gezien hebt. Ik preekte die middag en na de dienst zegende ik alle mensen een voor een. Ik kwam bij een oude dame en zegende haar. Ze greep me om de nek en trok me tegen zich aan en begon te huilen. “Dominee, dit was precies wat ik nodig had. Ik kon niet meer. Ik wilde zelfs niet komen. Maar U gaf me, wat ik nodig had.” Nee, ik gaf haar niet wat ze nodig had. Ik vertelde alleen over hoe Jezus naast me stond in mijn leven en ook naast haar stond. En zij opende haar ogen en wist dat het waar was. 

De blinde zal zien en de lamme zal springen. Misschien is dat wel hier op aarde al, op een andere manier dan we denken. Wie niets meer heeft, ontdekt dat hij alles heeft. Jezus. Aan je zij. Altijd. 

Hemel

Onze jongste zoon was nog klein, een jaar of vier, vijf  misschien en een tante van ons overleed. Een tante die hij kende. Hoe vertel je een kind over de dood? We vertelden hem dat deze tante  van God hield en nu bij Hem was en het daar goed was. Onze zoon leek het te accepteren. Zo was het leven.

Ik houd niet meer van God

De volgende dag wilde ik aan tafel bidden. En plotseling zei zoon: “Ik bid niet. Ik houd niet meer van God!” Een beetje overdonderd keek ik hem aan: “Waarom houd je niet van God.” Zoon begon te huilen:”Omdat ik bij jou wil zijn. Ik wil niet van God houden, want dan moet ik naar Hem toe.” Ik moest er vandaag aan denken, toen ik de foto zag van het verdronken jongetje op het strand. En ik las het commentaar op verschillende christelijke sites. “Hij is nu naar een plek waar het goed is.”, “Hij is nu veilig in Jezus armen.” En o ja, dat geloof ik ook. Maar troost het mij? Nee, het zijn behoorlijk lege woorden nu. Het troost me misschien als we iemand verliezen aan ziekte of ouderdom. Maar nu, nee nu niet echt. Want laten we wel zijn, dit jongetje wilde niet naar God. Hij wilde bij zijn moeder zijn. Hij wilde spelen. Hij wilde plezier maken met vriendjes en ’s avonds met een liedje en een verhaaltje in bed gestopt worden. 

In beweging

Het geloof is een troost voor me en het geeft ook hoop. Maar bovenal is het hetgeen mij activeert, in beweging zet. De Bijbel spreekt eigenlijk heel weinig over het leven na de dood. We weten dat er een dag zal komen dat de doden zullen opstaan. Maar de Bijbel spreekt vooral veel over dit leven. En hoe ons leven hier in verbinding staat met het eeuwige leven. Eigenlijk wel bijzonder, omdat we onszelf vaak troosten met het eeuwige leven. Maar het eeuwige leven begint hier en nu. De Bijbel is er zelfs heel duidelijk in. Lees Matteüs 25 maar eens, over de schapen en de bokken. Wie hebben het Koninkrijk begrepen? En waar begint de weg naar dat Koninkrijk?

 [34] Dan zal de koning tegen hen die aan zijn rechterhand staan zeggen: “Kom, gezegenden van mijn Vader, neem het koninkrijk in bezit dat vanaf het begin van de schepping voor jullie klaar ligt.
[35]Want Ik had honger en jullie hebben Me te eten gegeven, Ik had dorst en jullie hebben Me te drinken gegeven, Ik was vreemdeling en jullie hebben Me opgenomen. [36] Ik was naakt en jullie hebben Me gekleed, Ik was ziek en jullie hebben naar Me omgezien, Ik zat in de gevangenis en jullie kwamen naar Me toe.” [37] Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden: “Heer, wanneer hebben we U hongerig gezien en U te eten gegeven, of dorstig en U te drinken gegeven? [38] Wanneer hebben we U als vreemdeling gezien en U opgenomen, of naakt en hebben we U gekleed? [39] Wanneer hebben we U ziek of in de gevangenis gezien en zijn we naar U toe gekomen?” [40] De koning zal hun antwoorden: “Ik verzeker jullie, alles wat je voor één van deze minste broeders van Mij hebt gedaan, heb je voor Mij gedaan.” (Matteüs 25: 34-40)

Hemels leven op aarde

Mijn zoon had zo gelijk, dat hij hier wilde blijven. Want God heeft ons gemaakt om deze aarde leefbaar te maken, te bevolken, voor te zorgen en hier op deze aarde God te dienen. Om op deze aarde Gods gerechtigheid te laten zien aan alle mensen. We leven niet alleen voor het eeuwige. We leven om het eeuwige hier al handen en voeten te geven in navolging van Jezus. Om Jezus hier op aarde te laten zien. Omdat God de mens schiep. Omdat God het samen met de mensen wil doen op deze aarde. We zijn niet gemaakt om te oordelen, niet gemaakt om elkaar het leven moeilijk te maken, maar om lief te hebben. Om God lief te hebben en dat te weerspiegelen in hoe we onszelf en onze naasten liefhebben. Als we ons nu eens meer bezig zouden houden met de kern van het Evangelie en minder met de bijzaken en theologische discussies, dan zou die hemelse wereld op aarde vorm kunnen krijgen en zouden kindjes als Aysal niet hoeven te sterven voor ze het geluk vinden, maar hemels kunnen leven op deze aarde, zoals God het volgens mij bedoeld heeft.