Ik heb een jaar achter de rug van veel pijn en moeite, onderzoeken, onzekerheid. Een jaar van vallen, opstaan en doorgaan en weer struikelen. Van zoeken. Van alles loslaten en opnieuw beginnen. Al mijn theorie, mijn theologie, mijn denken en spreken over God, werden op de proef gesteld.
Ik moest steeds meer loslaten. Tot er bijna niets meer overbleef. Bijna niets meer. Ik voelde me Job die tot de conclusie kwam dat hij eigenlijk niets wist van God. Niets. Omdat God te groot was om over te spreken, te groot om in woorden te vatten.
Innig nabij
In dat diepe dal is Jezus me zo nabij gekomen. Zo in innig nabij. Gek genoeg kan ik het niet overbrengen in woorden. Wat ik ook probeer, ik schiet te kort. Ik merk dat ik faal. Geloofservaringen zijn zo lastig te verwoorden. Het is een geheim. Een geheim dat je zelf meemaakt. Dat voor jezelf een werkelijkheid is, waar je de ander deelgenoot van wilt maken, maar het eigenlijk niet kan.
Ik schilder het in kleuren, ik zing het in mijn eigen woorden achter de piano, ik neurie het in mijn hart. Ik dicht het, schilder het met woorden, hopend dat iemand mijn schilderijen begrijpt. Maar wie zou het kunnen voelen? Precies dat wat ik voel?
Torretje
Een lieve vriendin van me gaf me ooit een mooi beeld. Het ging over pijn, maar zou ook over geloof kunnen gaan. Het is een torretje in een doosje binnenin je. Niemand kan het zien. Ik kan je proberen iets over mijn torretje te beschrijven. Maar hoe kan ik je iets uitleggen waarvan ik niet weet of het hetzelfde is als jouw torretje? Sterker nog, ik weet niet eens hoe mijn eigen torretje in dat doosje eruit ziet. Ik kan het alleen zelf voelen. Dus hoe zou ik het jou begrijpelijk kunnen maken?
Ik denk dat dat ook voor God geldt. Niemand kan Hem zien. Jezus kwam op aarde en met Hem kregen we iets tastbaars van God. Maar ook dat is van langgeleden tijden en ook daar hebben we alleen woorden als getuigenis van. De Bijbel zegt dat het geheim van het geloof is: Jezus in jou. Niet ik leef, maar Christus in mij. Dat geheim, dat koester ik, meer en meer. In alles wat weggevallen is aan zekerheid het afgelopen jaar, is dat geheim voor mijn de realiteit van mijn bestaan geworden. Jezus in mij, die altijd aanwezig is, altijd aanspreekbaar is, altijd antwoord geeft. Het is....Ja, en dan stokken mijn woorden weer. Want hoe leg je iemand een werkelijkheid uit die de ander niet kan waarnemen en die ik ook zelf niet kan zien?
Strooi liefde rond als confetti
Ik heb gemerkt dat er maar één waarheid is die ik wel kan communiceren en dat is liefde. "Strooi liefde rond als confetti", gebruikte ik ooit al quote op IkzoekGod.nl en is mijn lijfspreuk geworden. Als Jezus in jou is, dan zijn je handen van Hem, je mond, je hart, je ogen, je voeten, je spreken. Je hartslag klopt met die van Hem. Je wordt veranderd. Je denken, je doen, je handelen. En dat kan eigenlijk maar tot één ding leiden: strooi liefde rond als confetti. Of als je het iets meer Bijbels wilt duiden: de vrucht van de Geest.
Dans in de regen
Ik heb in deze moeilijke periode één ding geleerd: Je kunt vrij zijn, ook al houdt je lichaam je gevangen. Je kunt zingen in de stortregen, je hart stroomt over van kleuren, zoals een nooit eindigende zomer. De winter wordt uit je koude en vermoeide hart gebrand. Je verliest je hart in de schoonheid, de schittering van Hem. Van Zijn hart. Zijn liefde. Zijn genade. Ik heb in het afgelopen jaar geleerd dat alles tegen kan zitten, maar niemand je Jezus af kan nemen. Niemand. Het heeft me veranderd. In mijn doen en laten, in mijn zijn, in mijn geloof.
En als ik je één ding mee zou mogen geven: ga zelf op zoek naar die vrijheid. En dans in de regen van confetti die op je neerstort. Ontdek dat mensen je nog zoveel pijn kunnen doen, dat het leven je nog zo kan vermoeien en verwonden, maar dat niemand je Jezus af kan pakken. Niemand. Want Hij is in je. Finally free.
En dank lieve Aline voor dit prachtige lied van Rend Collective, dat niet beter zou kunnen beschrijven, waar ik geen woorden voor heb.
"Finally Free"
Your mercy rains from heaven
Like confetti at a wedding
And I am celebrating
In the downpour
Your heart is wild with colour
Like a never-ending summer
You burn away the winter
Of my cold and weary heart
My soul cries out holy, holy
My heart is lost in Your beauty
All hope is found in Your mercy
You paid the price now I am
Finally free
Your grace, oh God's the anchor
That's holding me forever
Come trouble or high water
I am steadfast
Yeah, you lift me when I'm sinking
Like the swell of mighty oceans
The power of redemption
Yeah, it gives me wings to soar
We'll cast our crowns before Him
Like the rusting leaves of autumn
Now every chain lies broken
And finally we're free
