"Ziekte heeft mijn relatie met Jezus versterkt"

Interview met CIP:

"Hoe meer pijn ik moet verdragen, hoe meer ik Jezus' aanwezigheid ervaar." Al zestien jaar is Annemieke Bosman chronisch ziek. Door bepaalde christenen worden zieken volgens haar onder druk gezet. Ziekte is niet van God en dus zou maar één weg zijn: genezing. Annemieke heeft in reactie daarop besloten om een christelijke Facebook-community op te zetten. "Door middel van de community wil ik de boodschap uitdragen dat pijn er mag zijn. Je hoeft het niet weg te stoppen."
Annemieke kreeg op 23-jarige leeftijd te maken met ontstekingen in haar polsen en handen. "Ik onderging allerlei ziekenhuisonderzoeken. Eerst werd er gedacht aan overbelasting. Maar de pijn werd steeds heftiger. Pas later kwam aan het licht dat het ging om reuma." De pijn en ontstekingen zijn sindsdien nooit meer weggegaan. "Sinds een jaar is er ook zenuwpijn bijgekomen. Daarom kan ik niet fulltime werken." Voorheen werkte Annemieke als docent in het middelbaar onderwijs. Inmiddels is ze als parttime- medewerker verbonden aan Agapè als internetevangelist. Ze schreef onder andere het artikel 'Nachtgesprek in de trein', dat via CIP.nl duizenden keren werd gelezen.

Ken je Jezus al?

Voordat Annemieke ziek werd, kwam ze in de Verenigde Staten tot levend geloof. Ze verbleef op de Amerikaanse Biblebelt, waar ze allerlei enthousiaste christenen ontmoette. "Voor het eerst kwam ik in een evangelisch-charismatische kerk terecht," vertelt ze. "Vrienden nodigden mij uit. Voor het eerst kreeg ik op een heldere manier het Evangelie te horen. Tijdens een date luidde de eerste vraag van een jongen: 'ken je Jezus eigenlijk al?' Dat was nogal een confronterende vraag. ‘Ik zoek Hem, maar ken Hem niet zoals jullie Jezus kennen,’ antwoordde ik. Die avond ging ik op de knieën en vroeg ik Jezus om in mijn leven te komen. In de VS heb ik mij ook laten dopen."
Terug in Nederland kwam ze met haar man via omzwervingen terecht in de PKN. De bekende lijdensvraag stond na haar bekering niet op de voorgrond. "Ik heb mijn ziekte vanaf het begin als een soort lot geaccepteerd. Mijn geloof veranderde daar aanvankelijk niet veel door." De laatste jaren werd ze steeds vaker geconfronteerd met de mogelijkheid om genezingsbijeenkomsten te bezoeken.
Ze besloot mee te gaan naar een Vrij Zijn Weekend, waar de genezingsdienst een belangrijke plek inneemt. "In het begin stond ik er sceptisch tegenover," geeft ze toe. "Maar om mij heen zag ik dat daar veel genezingen plaatsvonden. Ondanks bidden, bidden en nog eens bidden gebeurde er bij mij helaas niets. Dan ontstaan er frustraties bij de mensen die voor je bidden. Bij een Bijbelschool vroeg iemand mij eens heel direct: 'Welke zonden heb je nog in je leven? Die moet je belijden anders kan God niet genezen'. Ik heb zelfs meegemaakt dat iemand mij vertelde te stoppen met medicijngebruik, omdat ik me anders niet afhankelijk van God opstelde."

Zalig zijn de treurenden

Annemieke laat nu niet zo snel meer voor zich bidden door buitenstaanders. "Ik ben voorzichtiger geworden. Het valt mij op dat veel mensen zich laten vormen door aardse verlangens: goed huwelijk, geld verdienen en een gezond lichaam. Pas dan is het leven goed. Ziekte is in aardse zin niet goed en dus moet het weg. Maar juist door mijn ziekte is mijn band met Jezus versterkt. Hoe meer pijn ik moest dragen, hoe meer ik Jezus' aanwezigheid ervaar. In de Bergrede staat niet voor niets 'Zalig zijn de treurenden'. Zwakken en treurenden spelen in Jezus' verhalen niet voor niets vaak de hoofdrol."
Onlangs is Annemieke gestart met een christelijke Facebook-community voor mensen met chronisch of langdurige pijn (geestelijk of lichamelijk). Na haar blog '11 meestpijnlijke opmerkingen voor een zieke' kreeg ze veel reacties van christenen die zich geen raad wisten met dergelijke opmerkingen. De door haar opgezette community is bedoeld om deze zieken te bemoedigen en met elkaar in gesprek te gaan. Vragen als: hoe ga je om met chronisch ziek zijn en welke geloofsvragen sta je voor?, komen aan bod. Ook geeft Annemieke pastoraal advies. Ze is in het dagelijks leven namelijk ook nog pastoraal werker.

"Natuurlijk blijft mij diepste verlangen een leven zonder pijn. Maar redeneer iemands pijn niet weg," luidt haar oproep. "Vergeestelijk niet alle pijn. Niet iedereen wordt lichamelijk genezen die met zijn ziekte naar Jezus gaat. Bij mij is de pijn er al zestien jaar lang en ik moet daar gewoon mee leven. Voor mij is Jezus ‘het medicijn’. Zijn aanwezigheid helpt me de pijn te dragen, Hij geeft me hoop en troost, juist als ik het nergens anders vind."