In mijn werk word ik geconfronteerd met situaties die echt hopeloos lijken en waar elk antwoord te kort schiet. Met name als mensen kampen met ernstige depressiviteit en zelfmoordpogingen, als werkelijk alles donker is, sta ik vaak machteloos, woordeloos en met lege handen iemand bij. Zo ook vandaag. Het leek me goed er eens over te schrijven. Het verhaal hieronder is gefingeerd, maar samengesteld uit mijn echte ervaringen.
God laat me in de steek
Ik zat tegen over hem. Zijn ogen waren rood. Van het huilen, de drank, drugs? Ik weet het niet. Hij staarde wezenloos voor zich uit. Verward had hij me opgebeld. Het was meer mis. De manisch depressiviteit had hem weer in zijn greep. De zoveelste therapie had niet gewerkt. Weer een opname. Weer nieuwe medicatie. Zijn leven was een puinhoop. Schulden stapelden zich op. In de manische buien gaf hij ongelimiteerd uit. In de depressieve buien vergat hij mee te werken aan schuldsanering en ontliep hij de hulpverlening. Ik had heel wat telefoontjes en sms’jes er aan gewijd om langs te mogen komen die ochtend. Maar uiteindelijk liet hij me toe.
Mijn God, wat moest ik zeggen? Ik bad in stilte tot God. Ik wist het niet. Terwijl hij me toebeet hoe God hem in de steek liet en hoe hij God niet meer als liefdevolle Vader kon zien, deed ik mijn best niet te huilen. Hij vroeg hoe God dit kon toelaten? Als God echt van hem hield, greep Hij toch wel in? Hij vroeg of ik hem een reden kon geven waarom hij niet zou springen. Hij was boos. Zijn ogen rood doorlopen. Als God echt van hem hield, waarom dan zo veel shit? Ik voelde me klein. Zo klein. Ja, het leven van deze man was shit. Er was geen licht meer. En wat kon ik zeggen? Ik begreep zo goed dat hij zich door God in de steek gelaten voelde.
Geef me een reden waarom ik verder moet leven
“Ik heb God nu voorgoed uit mijn leven gezet”, beet Hij me toe. “Noem een reden waarom ik dat niet zou moeten doen.” Elk antwoord leek even zinloos. Een veel troostelozer leven dan dit kon ik me niet indenken. Ik hoefde nu duidelijk niet met Jezus aan te komen. Weer bad ik in stilte. “Lieve Jezus, ik weet dat U bij me bent. Vertel me wat ik moet doen?” Maar het bleef stil in me. Ik beschouwde dat maar als antwoord dat ik ook stil moest zijn. Ik antwoordde dan ook eerlijk: “Ik heb geen antwoorden. En ik kan jouw pijn ook niet zelf voelen, alleen proberen te begrijpen waar je doorheen gaat. Ik zal bij je blijven zitten zolang je me dat toestaat. Naast je blijven lopen als je dat toestaat. Meer heb ik niet te geven dan mezelf.” Als een storm raasde hij verder. Hij was boos op God. Ik liet het allemaal over me heen komen. Ik zat daar tenslotte namens die Ene. Ik liet hem nog een tijdje razen en huilen. En toen werd het stil. We waren allebei stil. Lange tijd. En in de stilte vroeg ik God te spreken. Hij sprak een woord tot me: “Liefde”. De man onderbrak uiteindelijk de stilte. Snikkend vroeg hij me: “Geef me tenminste een reden waarom ik nog verder moet leven? Zeg iets. Neem iets ”. Ik stamelde het fluisterend: “De liefde”. Hij keek me aan en begon nog harder te snikken. Ik fluisterde met tranen op mijn eigen wangen: “Je kunt misschien niet meer in God geloven. Maar ik mag hier zitten om je liefde te geven van Jezus. Meer heb ik niet aan antwoorden. Ik heb alleen de liefde. Ik houd van je met Jezus liefde. Dat is het enige dat ik nu heb en ik hoop en bid dat het genoeg voor je is.” Het werd weer stil. We bleven nog een tijd stil. En langzaam maar zeker begon de man wat rustiger adem te halen. En in die stilte vertrok ik weer na de armen even om elkaar heen geslagen te hebben. Ja, ik durfde te gaan. Ik bad, hoopte en vertrouwde dat het voor vandaag genoeg zou zijn.
Thuis kreeg ik een sms’je :”Enorm bedankt. Love you.”
Het is makkelijk geloven als het je goed gaat. Ik bid en bid en bid, ga naar de kerk, lees de bijbel en bid en bid. Ik ben desondanks ontslagen als een hond weggestuurd ondanks al mijn gebeden. Ik solliciteer en solliciteer en bid dat ik dit keer niet wordt bezeerd als ik al eens op gesprek mag komen, en bid dat de Heilige Geest mij begeleid. Ik ga naar de groeigroep van de kerk door de weeks. En loof en bid daar. Maar waarvoor ik bid krijg ik niet, integendeel ik wordt keihard afgewezen. Hoe meer ik bid hoe slechter het gaat.
BeantwoordenVerwijderenMijn kerkgemeenschap waar ik heel indringend om hulp heb gevraagd en dit meerdere malen. Doet helemaal niets voor me. Ja ze bidden voor me zeggen ze. Als ze dat al doen. Maar hulp? ho maar.
Ook zij zeggen me te bidden. Ja, dat is makkelijk met twee banen, en twee auto's voor de deur en 3 x per jaar op vakantie. Mijn fiets is kapot en ik heb geen geld om die te laten maken.
Het is makkelijk geloven als het je goed gaat. Maar als je buiten je schuld in de narigheid komt dan valt dat reuze tegen.
Mijn bijdrage zal vast niet geplaatst worden.
Maar God laat mij in de steek. Wederom.
Natuurlijk word je bijdrage wel geplaatst. Ik denk oprecht dat veel mensen zo druk zijn met hun eigen leven, dat ze de nood om zich heen vaak niet opmerken. En dat ze "Ik bid voor je" oprecht tegen je zeggen. Maar daarmee ben jij niet geholpen. Pas op het moment dat je het zelf moeilijk hebt, ervaar je dat bidden inderdaad niet "een verlanglijst presenteren" is. Dat geloof zo niet werkt. En komen grote vragen als: Waar is God? Waarom ga ik hier doorheen? Waarom grijpt God niet in?
VerwijderenWeet dat ik mijn blogs zeker niet "eenvoudig" schrijf. Ook ik worstel met die vragen. Ik ben chronisch pijnpatient en heb 24 uur per dag pijn. Ook ik voel me soms eenzaam. Zeker als mensen zeggen: "Ik bid voor je". Het is goedbedoeld en ik waardeer het ook, maar soms voelt het als "een makkelijk antwoord". Als je verder zou willen schrijven: tijdomteleven1@gmail.com en als je in de buurt van Haastrecht (bij Gouda) woont: elke woensdagochtend van 9.30uur-12.00uur ben je welkom in het winkelpand op Hoogstraat 128 (Tijd om te leven) voor een luisterend oor en een kop koffie. Ik heb geen makkelijke antwoorden, wel tijd om te luisteren. Hartelijke groet, Annemieke
Hoi Annemieke,
BeantwoordenVerwijderenDank voor je reactie, dat vind ik heel lief van je.
En ik heb goed nieuws. Ik heb een baan gevonden bij de gemeente Den Haag. Zou het dan toch?!!!! Hoe dan ook ik dank God. Mijn vrouw - zij is braziliaanse - had veel verdriet om mijn bittere houding. Zij is diep gelovig en vond het heel erg, al wist ze natuurlijk heel goed wat me is overkomen. Ik ging doodziek naar mijn werk om niet in de problemen te komen. Zie je nou wel zei ze toen ik het goede nieuws vertelde. Dat heeft God voor je gedaan. Kan het eigenlijk nog nauwelijks bevatten na zo ontzettend veel ellende.
Ik dank je zeer dat je mijn verhaal postte. Ik hoef jou niet uit te leggen dat het leven pijn kan doen. In jouw geval ook letterlijk.
Heb net het boek gelezen van John Bunyan. Komen tot Jezus Christus.
Ik vind het triest voor je dat je zoveel pijn hebt. Ik wou dat ik die voor je kon wegnemen. Ik ken een homeopaat in Boskoop, dus vlak bij jou die echt goed is. Hij heet Harry Smit wellicht kan je daar je licht eens opsteken. Ik had een beknelde zenuw in mijn schouder en wat neurologen niet voor elkaar kregen, lukte hem wel. Ik was bijna afgekeurd. Kijk eens op zijn site. Lees zijn gastenboek eens door. Ik was ook zeer sceptisch
Ik heb mijn diepe excuses aangeboden aan God voor mijn kleingeloof.
En dank je nogmaals voor de gelegenheid om stoom af te blazen en je warme oprechte antwoord. Ik weet uit ervaring dat je de warmste reacties tegemoet kan zien van diegenen die zelf het meest lijden.
Dank voor je uitnodiging ik kom op zeker een keer langs.
Met warme groet,
Bert van Dijk
Beste Bert,
BeantwoordenVerwijderenJe noemt zomaar een opsomming van wat je doet.. dat is mooi want het is goed om God te loven met structuur! Kan ik nog wel wat van leren.
Uit je woorden lees ik een hoop pijn en verdriet.. Je vraagt God om wat je nodig hebt, maar je ontvangt het niet naar je idee..
Weet dat God beloofd je alles te geven wat je nodig hebt! Kijk om je heen: misschien vraagt iemand je wel ineens om te komen eten of vind je ineens net dat geldbedrag in een broekzak wat je nog te kort had.. kleine dingen die ook uit God komen.
Ik merkte tijdens het lezen van jouw bericht dat je wel God looft, maar niet meer écht gelooft. Ik bedoel hiermee te zeggen dat ik wantrouwen voel in jouw bericht naar God toe. Dit kan ik natuurlijk misvatten & begrijp me goed: ik oordeel niet over jouw geloof! Maar ik wil je wel uitdagen om na denken over Gods grootheid. Geloof je écht dat Hij jou alles kan geven? Vertrouw je God? Geloof je ook echt dat God jou alles zou geven wat je nodig hebt? Want als je in dat vertrouwen leeft en God dankt, mag je Hem herinneren aan Zijn beloften. Alles wat Hij belooft, al Hij namelijk doen!
Nogmaals: als ik dingen verkeerd interpreteer: neem me niet kwalijk! Maar dit is wel wat op mijn hart ligt wanneer ik jouw woorden lees.. Ik hoop dat je hier iets mee kunt.
Ik zal ook aan jou denken tijdens mijn gebed! Ik weet zeker dat God het beste met je voor heeft. En vergeet trouwens niet: uit God komt al het goede, niet het kwade! Hij heeft het beste met je voor!
Gods zegen toegewenst,
Groeten Emmy
Dank voor je reactie Emmy. Ik heb er echter wel erge moeite mee, zoals je geloof verwoordt: Als je maar genoeg gelooft, dan krijg je blijkbaar wat je nodig hebt en anders niet? Hoe moet ik dat dan rijmen met mensen in arme landen waar hongersnood is? Hebben die dan te weinig geloof? Ik denk zelf dat God zo niet werkt. En ik denk ook niet dat je Bert verder helpt met deze reactie.
Verwijderen