De boom

Niet spectaculair

Het trof me. Ja, soms komt iets heftig bij je binnen. Het hoeft niet iets groots te zijn. Niet iets spectaculairs.

Een oudere meneer zat naast me. Hij had een autoongeluk gehad. Het was kantje boord geweest. Zijn familie had al afscheid genomen. Maar wonderlijkerwijs was hij toch hersteld. Nu ja, hersteld. Hij was zwaar gehandicapt en zat in een rolstoel. Van zijn vroegere leven was niets over. Zijn oude huisje was niet geschikt voor een rolstoel en dus moest hij verhuizen. Werken kon hij niet meer. Niets kon hij eigenlijk meer. Niet zelf wassen, aankleden of naar buiten.

Boom

Vroeg in de avond bezocht ik hem. We zaten samen voor het raam. We keken naar de boom. "Mooie boom, hè?", vroeg hij me. "Ja, het is best een mooie boom", antwoordde ik. "Ik kwam hier vroeger vaak langs, maar heb deze boom nooit gezien", zei hij en keek me indringend aan. "Ik zie nu de dingen die ik vroeger niet zag." Ik knikte en dacht er over na. "En God, bent u God ook anders gaan zien na uw ongeluk?". De man keek me met tranen in zijn ogen aan. "Ja, meissie. Ik ben erachter gekomen dat ik Hem vroeger niet zag staan, net als die boom. Hij was er wel, maar ik liep langs Hem heen." Er volgde een lange stilte. Geen onaangename stilte. Meer een heilige stilte. Een stilte zoals Elia die doormaakte. Zo stel ik het me voor. Niet in de windvlaag, niet in de aardbeving, niet in het vuur, naar in het gefluister van een zachte bries daar was God. In het zachte wuiven van de groene takken van een boom langs de weg.

Extra tijd

In de twee uur die erna volgden spraken we over Jezus. Hoe Hij moest lijden. Over hoe Hij nooit los laat en in de diepste diepte van ons leven Zijn armen naar ons uitstrekt. Ik vertelde hem ook over mijn eigen strijd. En de man was zo blij dat ik er was. En zo blij dat ik hem al die verhalen over hoe liefdevol en goed God is vertelde. Over hoe Hij dwars door lijden heen werkt. Er was een diep gevoel van herkenning. Bevrijding was het voor hem misschien wel. Bevrijding, dat hij dwars door zijn ellende heen de mooiste tijd met God meemaakte en dat er iemand zat die dat begreep. Hij straalde zo toen ik weg ging. En ik straalde ook. 
Of ik snel terug wilde komen om meer mooie verhalen te delen? Verhalen over die grote God die hem nog reservetijd had gegeven. Extra tijd om eindelijk het leven echt te zien. Extra tijd om zich voor te bereiden op de grote Ontmoeting. 

Op weg naar huis liep ik langs de boom. Gewoon een boom. Niet dik, niet dun, niet oud, niet jong, met heel gewone boomgroene blaadjes. Gewoon een bijzondere boom.