Knutseltijd

Een vreemde start van het nieuwe jaar. Een reuma-aanval maakt mijn dagelijkse bezigheden, zoals de was ophangen en piano spelen, tot een zwaar karwei en ik kies er daarom maar voor weer eens een oude, wat minder van mijn lichaam vragende, hobby van stal te halen: kaarten maken. Mijn dochter van acht doet graag mee en samen zitten we met twee enorme kisten aan materiaal voor ons neus aan de eettafel. Terwijl zij voortvarend aan de slag gaat met plakken en knippen, blader ik rustig oude kalenders door en verzamel uit de bakken precies die blaadjes, plaatjes, strikjes en kleurtjes waarvan ik denk dat ze samen tot iets moois zouden kunnen worden. "Wat ga je maken, mam?", vraagt dochter terwijl ze met de tong uit haar mond allerlei restjes papier samenvoegt tot een groot kleverig, plakwerk. Ze kijkt naar een plaatje dat ik uitscheur en een Bijbeltekst die ik van een oude kalender knip. "Oh", zucht ze, "een Jezus-kaart. Ik had het kunnen weten." Ik lach. Lekker eerlijk is mijn meisje toch. "Voor wie is jouw Jezus-kaart dan, mam?", vraagt ze. "Geen idee. Voor wie wordt jouw kaart?" Ze kijkt even op en geeft dan het standaardantwoord: "Oma". Ja, dat had ik kunnen weten.

Al scheurend (dat gaat nu even makkelijker dan knippen), speelt er een creatief-proces af in mijn hoofd. Wat wil ik iemand zeggen die deze kaart krijgt? Ik denk aan hoop en liefde, aan troost in lijden en moed, aan doorgaan. Het moet een paarse kaart worden. Paars is de kleur van het lijden, maar tegelijkertijd is het lijden van Christus onze hoop. Paars is ook de kleur van inkeer, nadenken. Ja, en het kruis moet er dan op. Ik scheur van een kalender een mooie plaat van een kruis, een paars kruis. In een oude agenda ga ik op zoek naar een passende tekst. Mijn oog valt op 2 Thessalonicenzen 2:16-17. Ik had eigenlijk meer gedacht aan een Psalmvers, maar deze tekst is eigenlijk wel precies de hoopgevende tekst die ik zoek: "Mogen onze Heer Jezus Christus en God, onze Vader, die ons Zijn liefde heeft getoond en ons door Zijn genade blijvende steun en goede hoop gegeven heeft, u aanmoedigen en sterken in al het goede dat u doet en zegt." Ja, dat is een mooie bemoediging. Ik weet niet, voor een voorganger ofzo. Met nog een labeltje en een paars lintje erbij, besluit ik genoeg materiaal te hebben en plak mijn scheur- en knipwerk in elkaar. Ik bekijk het resultaat. Ja, dat is wat ik bedoelde. Mijn dochter laat me haar kaarten zien. Zij gaat wat sneller met knippen en plakken dan ik en heeft er al twee af. "Prachtig!", zeg ik goedkeurend. En zij bewondert mijn kaart. "Die moet je naar jezelf sturen!", roept ze vrolijk uit.

En ja, zoals altijd, dat was een voltreffer. Elke preek schrijf ik een beetje om mezelf aan te moedigen. En een kaart is blijkbaar aan hetzelfde creatieve proces onderhevig als een preek. Deze kaart is de spiegel van mijn eigen ziel. Maar zoals ik een preek ook altijd weggeef aan mijn gehoor, komt deze kaart spoedig bij iemand in de brievenbus. Een stukje van mij voor jou! Veel persoonlijker kan ik het niet maken!