Vanmorgen las ik het weer in de krant: Jihadisten. Jonge mensen die naar Syrië gegaan zijn om daar te vechten voor de Islamitische staat. En bijna gelijktijdig las ik een artikel van een christen op Facebook over hoe de Islam staat voor het kwaad en we als christenen nooit tolerant zouden mogen zijn tegenover het kwaad. Met daaraan gekoppeld de vraag of we onze natie dan maar over moeten laten nemen door het kwaad. Beide artikelen maakten me aan het huilen. Vertegenwoordigen Jihadisten de Islam? En, misschien trof me dat nog harder, vertegenwoordigt de schrijver van dat artikel op Facebook het christelijk geloof?
Ik ben een workshop aan het voorbereiden over evangelisatie en Moslims. Het gaat over genade ontvangen. Hebben wij niet allemaal gezondigd? Leven we niet allemaal alleen bij gratie van Gods genade? En willen we zijn als Jona, die de genade niet gunt aan Nineveh en vergenoegd op de heuvel gaat zitten wachten tot Nineveh verwoest zal worden? En als dat niet gebeurt, als God genade schenkt aan de inwoners van Nineveh, hij boos wordt op God? Of zijn we als Jezus? Bewogen en bereid om genade uit te delen? En natuurlijk besef ik me heel goed dat ik me op glad ijs bevind. Christenen vinden mijn standpunt misschien te slap. Te makkelijk. We zien toch zelf hoe mensen die zich Moslim noemen met geweld de wereld willen innemen? Ja, weet je, ik kan dat natuurlijk aan mede-christenen vragen, maar zou het niet gewoon beter zijn het hier eens over te hebben met Moslims? Hoe Moslims mijn standpunt zouden vinden. En hoe zij aankijken tegen de IS en jihadisten. Maar hoe kom ik daar achter?
De enige manier om daar achter te komen, leek mij, is het gewoon te vragen. Hmm, dat is best heftig. Je bent Moslim? Mag ik je vragen hoe je het vindt dat ik je het Evangelie wil vertellen? Bewogen wil zijn en genade wil uitdelen? En wat vind je ervan dat ik denk dat IS geen Moslims zijn? En toch hield het me bezig. Ja, ik ben dus gewoon naar een Moslim-collega gestapt en heb mijn workshop laten zien en we hebben het samen besproken. We kregen een bijzonder gesprek over waar de Islam voor staat, wat de ware Islam is, over overeenkomsten en verschillen tussen de Islam en het Christendom en hoe we willen dat christen-gelovigen en Moslim-gelovigen naar elkaar toe hun geloof communiceren.
Ik geloof in genade. Ik geloof dat God Moslims op het oog heeft. Ik geloof dat God ook door Moslims heen zich wil openbaren. “We moeten daarom verder zien te komen dan de simplistische visie, dat als het Christelijk geloof volkomen waar is, de Islam en alle andere religies volkomen onwaar moeten zijn. We kunnen moeilijk volhouden dat ze geen kennis bevatten over God, Zijn schepping of de mensheid", aldus Colin Chapman in het boek “Kruis en halve maan”. We moeten gaan zoeken naar het altaar van de onbekende God, zoals Paulus zo mooi schrijft in Handelingen 17:22-23. Zoeken naar waar de ander al iets van God ziet en kent. Niet je bent fout bezig, maar je bent al goed bezig. Niet je bent mijn vijand, maar je bent mijn vriend. Niet je bent hopeloos, maar je bent mijn uitdaging. Of om te spreken met de woorden van Kenneth Cragg: “Het doel is niet, zoals de kruisvaarders meenden, te herwinnen wat het Christendom heeft verloren, maar aan Moslims de Christus terug te geven die zij zijn misgelopen.”
En om dan nog een ding toe te voegen, dat voor mij heel belangrijk is: ook de gewone Moslim bij jou om de hoek, zal je vertellen dat de IS geen Moslims zijn. Moslim-zijn staat voor vrede, bewogenheid en gastvrijheid. En wat mij betreft: christen zijn ook!
Benieuwd geworden naar mijn workshop? Ik geef de workshop op de e-coachdag van Agapè (besloten), maar kom ook graag in je gemeente of kring spreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten