Wie zit er achter het stuur?

Wie zit er achter het stuur? Dat zou natuurlijk een blog kunnen worden over taakverdeling, emancipatie en huwelijk. Mijn man en ik zijn tamelijk klassiek als het op rolverdeling aankomt. Ik ben thuisgebleven toen de kinderen nog niet naar school gingen, mijn man bestuurt de auto als we samen weggaan, ik sta aan het stuur als het op ons huishouden aankomt en hij doet de financiën, ook al meent hij dat ik "altijd met Monopolie win en het dus beter zelf zou kunnen doen" (Schat, wanneer speelden we voor het laatst Monopolie? Twaalf jaar geleden ofzo? ) 

Maar eigenlijk wil ik het helemaal niet hebben over huwelijksperikelen. De vraag "Wie zit er achter het stuur?" was eigenlijk iets minder letterlijk bedoeld. Het "meta-denken" van mijn vorige blog riep de nodige vragen op. Evenals de "Waarheid die mij bezit". Daarom wil ik vandaag iets vertellen over wat het voor mij betekent "dat Christus mij bezit" of wel "dat Christus achter het stuur zit."

Zeventien jaar geleden gaf ik mijn leven over aan Christus. Dat was een levensveranderende beslissing voor me met verregaande consequenties. Ik had toen niet kunnen vermoeden dat ik ooit mijn leven in dienst zou gaan stellen van God, die ik toen door Jezus Christus mocht leren kennen.
Als je Christus aanvaardt als Heer en Verlosser in je leven, wil Christus “in je wonen” door Zijn Geest. Paulus noemt dat "in Christus zijn". Christus leeft door jou heen. Jij leeft niet meer zelf, maar Christus door jou. Je bent een nieuwe schepping. Christus zit op de troon in jouw leven en Hij regeert in en door jou. Dat vraagt overgave en gehoorzaamheid. Misschien klinkt dat extreem, radicaal of dwangmatig, maar dat is het juist niet. Het is juist heel bevrijdend: Toegeven dat je het zelf niet kunt. Je eigen zwakte onder ogen zien. Je eigen tekorten erkennen. God maakt vrij! Hij vraagt ons niet zelf te ploeteren en het ons heel moeilijk te maken. Hij vraagt juist om in de vrijheid te gaan staan die Christus ons geeft, die alles voor ons gedragen heeft:  Alle lasten over te geven aan Jezus en als een bevrijd mens te leven door Christus die in ons leeft!

In de ideale situatie, maar zo is het natuurlijk niet, hoef ik zelf niet meer te denken of te beslissen. Dat doet Jezus, met Zijn Geest, in mij. Maar niemand is vrij van menselijkheid. We hebben een eigen wil. Niemand is gelijkvormig aan Jezus, dus zullen we toch zelf denken. En waar ons mens-zijn om de hoek komt kijken, komen de discussies en meningsverschillen. Overgave aan God is je leven lang groeien en steeds meer en weer tot de conclusie komen dat je groeiproces nog maar aan het begin staat en in dit aardse leven nooit tot voltooiing komt. Daarom geloof ik ook in nederigheid, een pas op de plaats als het gaat om mensen eens "flink de waarheid te zeggen", zeker als er een geheven vingertje aan te pas komt "jij mag niet....", "jij zou dat niet moeten doen...". Mijn Jezus spreekt namelijk over "de balk in je eigen oog", over niet oordelen. Mijn Jezus spreekt met zondaars en eet met hen en hij spreekt over vergeving: zeventig maal zeven keer. Mijn Jezus zegt: "Zoekt eerst het Koninkrijk en zijn gerechtigheid". Mijn Jezus zegt: "Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen."

Daarom geloof ik dat voor elk theologisch geschil, elke ruzie in de kerk, er maar één echte oplossing is: samen op de knieën gaan, je zwakte belijden en samen je hart op Jezus richten. Lost dat het geschil op? Misschien niet in absolute zin. We weten nog steeds niet of je wel of geen rok moet dragen als vrouw. Of je als kind of volwassene gedoopt moet worden. Of de slang wel of niet sprak. Toch geloof ik dat het wel heel veel oplost, want dan beseffen we weer wie er aan het stuur staat: niet ik, maar Hij! Dan zien we weer waar het echt om gaat. Niet om gelijk hebben, maar ons hart op Hem richten! Ik geloof van harte dat als kerkmensen en pastors, zo zouden leren denken, we een nieuwe kerk zouden krijgen. Een kerk waar het niet meer gaat om mijn gelijk, maar om Zijn gelijk. Want is dat niet waar de meeste meningsverschillen om draaien, gelijk willen hebben?

De dichter Leo Vroman schreef een aantal geweldige, beetje absurde, gedichten, die hij steeds eindigt met de moraal (zie hier een voorbeeld: http://www.gedichten.nl/nedermap/gedichten/gedicht/183904.html?zoekresultaat=ja#.UvEic7SPumQ) In navolging van een groot dichter, hier mijn moraal.
Moraal
Wie met mij wil ruziën, eindigt zeker op zijn knieën! (Denk er even aan om de klemtoon hier goed te leggen, zodat het rijmt!)
Of
Wie met mij in discussie gaat, weet dat hij straks niet meer staat!

En voor wie visueel is ingesteld, de beelddenkers onder ons, deze afbeelding uit de “four Spiritual laws”, een evangelisatieboekje van Campus Crusade for Christ, dat erg populair was als evangelisatiemateriaal in de tijd dat ik in de VS was (1997). Wie erg geïrriteerd raakt van dit soort schematische afbeeldingen, gelieve niet te kijken.