zaterdag 7 mei 2016

KOOITJE

Het blog "In die God geloof ik niet meer" van mijn collega Wouter van der Toorn inspireerde me tot het schrijven van een gedichtje.


Kooitje

Ik heb een kooitje met daarin,
mijn god -Hij heeft het naar zijn zin-
Ik geef hem voer en ook wat water,
hij zorgt voor eeuwigheid en later.

Samen hebben wij het goed,
Veilig, knus en heel erg zoet.
Hij zingt zo mooi -je bent vrij-
maakt me warm en erg blij.

Gisteren deed ik het kooitje open,
liet god over mijn lege hand lopen.
Hij werd al tam en snorde blij,
"Op een dag laat je mij vrij"



Ik deed het kooitje nog eens open,
nieuwsgierig kwam hij aangelopen.
En toen -ik verloor het zicht- 
deed ik het kooitje niet meer dicht.

Eerst zat god nog in die kooi.
Hij was tam, zo zacht en mooi.
Maar toen, het was nog onverwacht,
sneller, een tel, ongedacht.....

Mijn god was vrij, ik huilde zacht,
wie houdt er nu bij hem de wacht?
Waar moet ik nu voor gaan zorgen?
Ik wachtte op een nieuwe morgen.

De zon kwam op, het werd al licht,
ontslagen van mijn zorgplicht,
opende ik zacht mijn eigen deur,
snoof de lucht, een rijke geur.

Ik snoof God -dus daar was Hij!-
Rijker en van heel nabij.
Groter, mooier, heel intens,
maakte me een ander mens.

Het kooitje heb ik weggedaan,
zonder god had het misstaan.
Nu zong ik zelf, en snorde blij:
Wij zijn vrij, nu zijn wij vrij!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten