Woensdagmiddag. De dominee belde aan. Ze kwam eigenlijk om iets voor mijn dochter te brengen, maar we raakten in gesprek. Het was een kort gesprek, maar diep gesprek. Het ging ongeveer zo.
Het gesprek
Dominee: “Hoe gaat het met je?”
Ik: “Fysiek niet zo goed, maar dat wist je, geestelijk beter dan de afgelopen weken”.
Dominee: “Wat ging er afgelopen weken dan niet goed?”
Ik: “Te veel onrust. Mensen die me maar willen genezen. Goedbedoeld.” Ik vertelde daarna wat over die onrust en wat het met me deed. (Daar heb ik inmiddels genoeg over geschreven, dus lees daarover bijvoorbeeld dit blog.)
Dominee: “Maar het gaat nu beter? Hoe komt dat?”
Ik dacht na. Ik gunde mezelf in ieder geval de ruimte. Had het onderwerp geparkeerd. Omzeilde vakkundig de mensen om wie het ging. Maar het was ook iets anders. Iets diepers.
Ik: “Vorige week zondag liet ik als slotlied zingen: “Wat de toekomst brengen moge mij geleid des Heren hand.” De dominee knikte. Ik ging verder: “Toen ik het zong besefte ik iets. Iets wezenlijks. Dat ik op dat punt aangekomen ben in mijn leven. En ik bedoel niet dat ik mijn ziekte als lot aanvaard. Want zo klonk dat lied me vroeger. Passief. Zonder strijd. Als of het leven een doffe ellende is. Maar ik besefte opeens dat het een lied is over een gewonnen strijd.”
We waren een tijdje stil en toen knikte de dominee. “Ja, het is geen passief lied. Het is een actief lied. Maar dat kun je misschien pas ontdekken als je door de strijd gaat. Net als de schrijfster.”
De dominee stond op. Het was goed. Kort en goed. To the point.
Leer mij volgen zonder vragen
"Leer mij volgen zonder vragen, Vader wat Gij doet is goed."
Velen denken dat dat "passief" geloven is, je lot aanvaarden. Ik denk dat je door de diepten moet gaan om te beseffen dat dat zeer actief geloven is. Als je op het punt komt in je leven dat je het werkelijk over kunt geven aan God. Ik ben zover, denk ik. Hoop ik. Veel mensen om me heen in ieder geval niet. Ze blijven zoeken naar "the missing link". Waarom geneest God Annemieke niet?
God is voor me groter en diffuser dan vroeger. Ik heb geen behoefte meer om Hem in te kaderen en af te bakenen. Om te zeggen wat Hij moet doen. Wie Hij is. God is. Als je daar bent, verdwijnt de dwang en het moeten. Ook als het om genezing gaat. Dit moet je doen. Dat moet je doen. Zo wil ik níet meer leven.
Zó wil ik leven
Jezus is genoeg. Zó wil ik leven. Zo leer ik leven.
24 uur per dag pijn is een topsport. Maar met rust en regelmaat, met mezelf grenzen stellen en stress en onrust vermijden, kom ik ver. Het leven is anders geworden de afgelopen jaren. Moeilijker. Veel moeilijker. Maar op sommige fronten ook mooier. Anders mooi. Maar ik denk dat je om die dimensie mooi te kunnen begrijpen eerst dat oude lied je eigen moet maken. "Wat de toekomst brengen moge...."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten