FEYENOORD

Het was op station Gouda Goverwelle. Ik moest naar Rotterdam om naar het ziekenhuis te gaan. De trein naar Rotterdam had vertraging. Er stonden erg veel mensen. Feyenoordsupporters. Op weg naar de huldiging van hun club. Het was een bijzondere groep mensen. Kinderen, tieners, twintigers, dertigers, veertigers, vijftigers. Sommigen in clubshirt, met clubsjaal. Allochtoon, autochtoon. Ook wat nette heren. 

Ouder echtpaar

En tussen al die mensen stond een ouder echtpaar. Een jaar of 80. Ze keken verward naar het bord. De vertraging liep op. De trein naar Den Haag kwam binnen. Veel mensen stapten in die trein. Ze wachtten niet meer de sprinter naar Rotterdam af, maar kozen om op Gouda over te stappen op de Intercity naar Rotterdam. De verwarring op het gezicht van het oudere echtpaar werd groter. De supporters stapten voor hun gevoel in de verkeerde trein. Hadden zij het fout? Wachtten ze op de verkeerde trein? Een lichte paniek was op het gezicht af te lezen. Ik vroeg of ik kon helpen. De man reageerde in prachtig Limburgs accent. "We zijn op weg naar Rotterdam. Naar de Coolsingel." Zijn gezicht straalde nu. En toen weer wat paniekerig. "Maar ik weet niet hoe het nu met de trein moet." Ik zei dat het goed kwam, ook al bedacht ik me dat als je vanuit Limburg op Gouda Goverwelle gestrand was, je toch niet helemaal goed bezig was.  De sprinter naar Rotterdam zou er zo aan komen en dan konden ze lekker gaan zitten tot Rotterdam. Volgens mij kon er weinig meer mis gaan nu. Hun gezicht klaarde weer op. "We zijn sinds half zeven vanmorgen onderweg uit het zuiden." Ik lachte naar hen: "Alles voor uw club, hè?" De man sloeg zijn arm om zijn vrouw heen: "Ja, alles voor onze club. Dit gaan we meemaken! " De trein kwam er aan. "Geniet ervan vandaag!" Stralend stapten ze de trein in. Ik stapte ook in. De trein was overvol. Ik zocht een plekje tussen de luidruchtige Feyenoordsupporters. Voelde me een vreemde tussen alle rood-witte sjaaltjes en shirts, het gezang en gejoel, en vroeg me af of de mensen in de trein ook konden zien wie ik support. Ik had dan wel geen Jezus-sjaaltje of Jezus-shirt, maar wel twee oude mensen op weg geholpen naar hèt feest van hun aardse leven. Ach wie weet, had mijn vriendelijkheid hen ook iets anders gebracht. Een glimp van mijn idool. "They will know we are christians by our love." Weten ze het? Ik hoop het. Ik hoop het van harte.....

Bierblik

Als ik uit wil stappen op Rotterdam Alexander, worstel ik me naar de deur tussen de supporters door. Een grote vent met een bierblik in zijn hand blokkeert de deur. Hij staat met zijn rug tegen de deur en zijn gezicht naar me toe en is niet van plan de deur vrij te maken. De trein staat nog niet stil en ik ga rustig voor hem staan. Hij lacht naar me. Het is vast niet zijn eerst blik bier. "Hé, mevrouwtje!" Ik lach terug: "Hoi! Op weg naar de Coolsingel?" "Ja, gaat u niet mee dan? Moet u werken?" "Nee", antwoord ik eerlijk, "ik moet naar het ziekenhuis." Hij laat zijn blik bier even zakken. Een beetje uit het veld geslagen nu antwoordt hij: "Dat is echt niet tof." En hij mompelt nog een keer in zichzelf: "Dat is niet tof." Ik lach weer naar hem: "Maak er maar een mooi feest van vandaag! Geniet ervan. Fijne dag! " De trein stopt. Hij stapt een beetje waggelend opzij zodat ik de deur kan openen. Als ik uitstap roept hij me na: "Hé, sterkte, hè mevrouw, vandaag in het ziekenhuis, want dat is echt niet tof!"