Dankbaar

Ik zit op "mijn" bankje. Schoenen uit, benen opgetrokken. De zon staat laag en weerspiegelt in het water. Om me heen kwetteren grutto's, scholeksters en kieviten. Er zwemmen ganzen, meerkoeten en futen. De zwaan is aan het broeden. Dit is mijn bankje. Mijn plekje. Soms lees ik er de Bijbel, overdenk er een preek. Soms denk ik gewoon na, over het leven. Het is zo'n zes kilometer van de bewoonde wereld. Soms kom ik er een tijdje niet. Dan fiets ik er dagen achter elkaar naar toe. Gewoon, om alleen te zijn. Om te bidden. Om stil te zijn als één van "mijn" bewoners overleden is, als ik een heftig gesprek gehad heb op het werk, als ik mijn preek wil laten bezinken, om een antwoord te vinden op een vraag en deze aan God voor te leggen of soms gewoon om te danken en God te prijzen. Soms zing ik een lied. De vogels kwetteren er gewoon doorheen. Of misschien kwetteren ze wel mee of kwetter ik met hen mee. Soms huil ik er. Als ik verdrietig ben of gewoon van geluk.
Deze week zit ik al voor de vijfde keer op mijn bankje. Er is niets specifieks. Of misschien juist wel. Ik heb geen pijn. Al een aantal dagen niet. En het leven is dan zo overweldigend mooi. Mijn lichaam voelt licht. Mijn hoofd voelt leeg en blij. Zo dankbaar. Sommige mensen zeggen wel eens dat je pas beseft wat het is gezond te zijn, als je ziek bent (geweest). Ik denk dat dat zo is. Dagen als deze zijn zo bijzonder, zo mooi, zo overweldigend prachtig voor me.
Ik kijk naar de zon die langaam zakt. Zing een loflied. Hef mijn handen omhoog. Het zal een raar gezicht zijn, ik op dat bankje. Maar wat maakt het uit? Er is toch niemand. Of eigenlijk is er natuurlijk wel Iemand.

Twee weken geleden, ik had toen een heftige ontsteking in mijn heup, werd ik heel erg bepaald door een tekst in Hebreeën 12:2-3 "Laten we daarbij de blik gericht houden op Jezus, de grondlegger en voltooier van ons geloof: denkend aan de vreugde die voor hem in het verschiet lag, liet hij zich niet afschrikken door de schande van het kruis. Hij hield stand en nam plaats aan de rechterzijde van de troon van God. Laat tot u doordringen hoe hij standhield toen de zondaars zich zo tegen hem verzetten, opdat u niet de moed verliest en het opgeeft." Mijn eigen pijn bepaalt me vaak bij het lijden van de Here Jezus. Hoe Hij leed voor mij. Hoe Hij alles droeg voor mij. Hoe alles aan het kruis werd volbracht en betaald, ook mijn genezing. Mijn bankje is mijn plaats om te knielen bij het kruis, om te schuilen in Jezus armen. Als ik opzie naar de lijdende Jezus, weet ik, dat ik me niet moet laten afschrikken door het leed in deze wereld, ook niet in mijn eigen leven. Geef niet op. Houd je ogen op Hem gericht. Ga door. Strijd door. Heb geduld. Heb geloof. Blijf verwachten.

Vandaag denk ik vooral aan die woorden, die Jezus aan het kruis sprak: "Het is volbracht." (Joh. 19:30). Dankbaar. Wat er ook komen gaat: de blik op Jezus gericht. Ik stap weer op mijn fiets. Heer, als ik denk aan wat U voor mij deed, dan kan ik U alleen maar danken....

Opwekking 470 Omdat U zoveel van mij hield
http://m.youtube.com/watch?v=Zl-xHYygoV4

Heer als ik denk aan wat U voor mij deed,
Dan kan ik U alleen maar danken.
En als ik denk aan de strijd die U streed,
Dan kan ik U alleen maar danken.

Angst en verdriet in Gethsémané,
Door uw eigen vrienden verlaten
en verraden door een kus,
geschopt en geslagen,
omdat U zoveel van mij hield.

Heer als ik denk aan wat U voor mij deed,
Dan kan ik U alleen maar danken.
En als ik denk aan de pijn die U leed,
Dan kan ik U alleen maar danken.

Doornen op uw hoofd,
Een speer in uw zij,
Spijkers door uw handen en voeten,
Van het leven beroofd om te sterven voor mij,
Omdat U zoveel van mij hield.

Heer als ik denk aan wat U voor mij deed,
Dan kan ik U alleen maar danken.
En als ik denk aan de strijd die U streed,
Dan kan ik U alleen maar danken.

Heer als ik denk aan wat U voor mij deed,
Dan kan ik U alleen maar danken
En als ik denk aan de pijn die U leed,
Dan kan ik U alleen maar danken.
Dan kan ik U alleen maar danken.
Dan kan ik U alleen maar danken.
O, Heer.