Ik vroeg mijn jongste dochter waarover ik eens zou schrijven. Met een tandenborstel nog in haar mond, spetterde ze "napoetstijd". Dat betekent dat ik even haar tanden die ze zelf gepoetst heeft, napoets. "Ja, schrijf maar over napoetstijd." Napoetstijd....? Toen ik stage liep als docent aardrijkskunde -ja, dat was mijn eerste roeping- zei mijn stagedocent tegen me:"Je bent pas een goed docent als ik je een voorwerp geef en jij daar een les aardrijkskunde over kunt geven." Dus zo moest ik over een theelepeltje een les over vulkanen geven en met een koffiekopje moest ik suburbanisatie uit kunnen leggen.
Met dat spreken en lesgeven is het wel goed gekomen. Ik kan inderdaad zonder moeite een uur volpraten. Een bladzijde volschrijven is ook geen probleem. Veel mensen hebben daar wel ervaring mee. Ik mail ze lange verhalen vol gedachten en zijsporen. Weet dat als je veel mails van me krijgt en heel veel gedachten te verstouwen krijgt, ik je heel aardig vind (het zou zomaar als taakstraf over kunnen komen dat allemaal te moeten lezen....)
Kijk, nu ben ik dus al tien regels verder en heb nog niets over "napoetstijd" geschreven. Ook niet zo verwonderlijk want wat zou een zinnig mens daarover te zeggen hebben?
"Napoetstijd" is zo'n woord dat hier in huis volkomen ingeburgerd is, net als "smurrie" (vegetarische smeerworst) en "Struisje" en "Tijgie" (twee favoriete knuffels). Soms denk ik wel eens, als mensen mijn blogs lezen en ze komen nooit in de kerk en hebben niets met het Christelijk geloof, hoe moet dat dan klinken? Christus, genade, vergeving, pastoraat, opstanding. Voor mij volkomen duidelijke en ingeburgerde woorden. Ik moest denken aan een verzorgende die dinsdag naar me toe kwam op mijn werk. Ze vroeg in het voorbijgaan aan me: "U weet toch iets van geloof enzo? Weet u misschien ook wat Pasen is? Een bewoonster vroeg dat net aan me en ik weet het eigenlijk niet." Ik keek snel even op en zei: "Dat is de opstanding van Jezus" en wilde al weer verder lopen, maar zag een gezicht met een groot vraagteken. "Ja, de opstanding van Jezus" , zei ik nog een keer wat nadrukkelijker, "Hij stierf en stond weer op." Ik nam aan dat het nu wel duidelijk was. Maar de verzorgende keek me nu met nog grotere ogen aan. " U bedoelt dat die man dood was en toen weer leefde?!" Ze schudde ongelovig haar hoofd. "Dood en dan weer levend!" Ze moest er hard om lachen. "Bedoelt u dat echt?" "Ja", zei ik wat voorzichtiger nu. "Weet je dat Jezus eerst stierf aan het kruis?" "Wat bedoelt u met een kruis en wie is Jezus dan?", vroeg de verzorgende. "Wacht even", zei ik haar. Ik haalde uit mijn kast een kinderbijbel. Ik liet het kruis zien en het lege graf. De verzorgende begon nu door te krijgen dat ik haar niet in de maling nam en haar serieus probeerde iets over die man Jezus te vertellen. Helaas hadden we weinig tijd. Er moest alweer een bewoner naar de wc. Maar het was een leerzaam moment voor mij.
Want wat een bizar verhaal is dat verhaal van Jezus eigenlijk voor wie Hem niet kent. En hoe moeilijk moet het zijn om het Evangelie te begrijpen als niemand je het uitlegt? Iemand die opstaat uit de dood. Je zonde vergeeft en waardoor je eeuwig leven krijgt. Dat klinkt waarschijnlijk als Struisje die smurrie wil en roept dat het napoetstijd is.....
En wat is de moraal van mijn verhaal vandaag?
1. Het Evangelie verkondigen is zo makkelijk nog niet.
2. Over hoeveel hoofden praten we als Christenen heen?
3.Misschien zijn mijn mails en verhalen wel niet lang genoeg.....
En nu mijn dochter op bed leggen. Haar tanden zijn inmiddels nagepoetst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten