Deze week had ik een vriendin aan de telefoon. Ze vertelde me hoe ze bezig was te werken aan een gezonde leefstijl, meer bewegen en gezond eten. Het was geen dieet. Zo wilde ze het niet noemen. Nee, ze at als lofoffer aan God. God vraagt dat ons lichaam een levend offer is, een tempel van de Heilige Geest en daarom moeten we er ook goed voor zorgen. Gezond eten is dus een lofoffer aan God. Wat een mooie gedachte. Nu ben ik zelf, omdat het vastentijd is, ook heel bewust bezig met ( niet) eten. Wat ik maak wil ik gezond maken. Dus elke week haal ik op de markt een enorme tas vol groenten en fruit. De gemakzucht was er de laatste tijd een beetje ingeslopen en ik ben weer elke avond heel bewust en gezond aan het koken.
Vandaag had ik erg last van mijn heup. Deze wordt al een flinke tijd gepijnigd door een slijmbeursontsteking. Ik weet dat rustig bewegen en oefeningetjes doen de genezing bevorderen, maar al dat oefenen is niet echt mijn favoriete bezigheid. Geïnspireerd door de lofoffers van mijn vriendin en het mooie weer besloot ik naar Oudewater te gaan fietsen, zo'n acht kilometer hier vandaan om een cadeautje voor de verjaardag van een vriend te gaan kopen. Ik heb een elektrische fiets en op de hoogste hulpstand en in een lage versnelling leek me dat wel een goede oefening voor mijn heup. Daarbij kon ik dan even rustig met God praten (ik noem dat het gebedsfietsen) en genieten van al het moois dat Hij gemaakt heeft. De accu was vol genoeg en ik stapte, tevreden over mijn plan, op de fiets. De heenreis verliep voorspoedig. Ik genoot van de vlinders en de lammetjes, had het nodige voor te leggen aan onze Heer en voor ik het wist stond ik voor de boekwinkel. Een half uurtje later (vrijwilligers pakken niet altijd zo snel in en weten ook niet exact hoe een kassa werkt, maar met een beetje van mijn hulp, begon het na tien minuten toch op een cadeautje te lijken) fietste ik weer vrolijk op de dijk, totdat....de accu opeens niets meer deed. Hij sprong van twee lichtjes naar leeg. Ik probeerde nog de accu er opnieuw in te doen. Maar het mocht niet baten. Leeg! Daar stond ik dan met nog zeven kilometer voor de boeg op de dijk. Een gevoel van boosheid overviel me. Stomme accu. Er brandde echt nog twee lichtjes een paar seconden geleden. Dit kon helemaal niet. En toch was het zo. Ik sloeg er nog eens op, maar ook dat hielp niet. De dichtstbijzijnde bushalte was drie kilometer lopen, maar dan had ik geen fiets om straks de kinderen uit school te halen. Naar huis lopen zou me ruim anderhalf uur kosten en met een ontstoken heup was dat eigenlijk ook geen optie. De enige optie was doorfietsen zonder accu op de laagste versnelling met een heel zware fiets en dan er twee keer zo lang over doen en mezelf in het zweet werken. Ik had geen keus, stapte weer op de fiets en reed mopperend verder. Mijn heup deed pijn en ik zei God dat ik het niet leuk vond (in een iets andere bewoording). Of de ingeving van God kwam of niet, dat laat ik in het midden, maar opeens vroeg ik mezelf af "Hoe zit het nu met je lofoffers?" Was ik niet op de fiets gestapt om God een lofoffer te brengen met mijn lichaam? Eigenlijk vond ik het niet zo'n leuke ingeving, maar het was natuurlijk wel waar. De intentie van mijn tocht was God een lofoffer te brengen en met Hem te praten en te genieten van de schepping. En nu had ik daar twee keer zoveel tijd voor!! Ik moest eigenlijk wel een beetje grinniken om mijn eigen gedachte. Met mijn pijnlijke heup ploeterde ik verder, terwijl ik het lied "Lofoffers brengen wij aan U" inzette. Na vier keer het lied gezongen te hebben, vond ik het wel mooi geweest met dat lied (muzikaal gezien niet echt een hoogtepunt, maar het paste vandaag zo mooi) en ben ik maar weer verder met God gaan praten. Over de vlinders, de lammetjes, mijn kinderen, het werk. Nu zit ik tamelijk uitgeput en bezweet op de bank. Ik vrees dat het lofoffer van de douche schoonmaken vandaag maar even moet wachten. Zou je ook kunnen slapen tot eer van God? Ik bedoel, dat is ook goed voor je lichaam...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten