Leven en geloven vanuit liefde (2)

“De enige die veranderd moet worden dat ben ik.” Dat was de laatste zin van het blog waarin ik in het kort schetste waar ik nu theologisch sta. Maar heel eerlijk, theologie interesseert me steeds minder: Het eindeloos discussiëren over wat waarheid is, hoe de Bijbel uitgelegd moet worden en wie er gelijk heeft. Ik geloof dat we overal stukjes waarheid vinden en dat we als mensen elkaar nodig hebben om het grote geheel te kunnen zien. In dit blog wil ik schrijven hoe dat me veranderd heeft het afgelopen jaar.

Moeilijker dan gedacht

De liefde leven is een stuk moeilijker dan ik dacht. Pas als je het stevig gebouwde huis verlaat, ervaar je hoeveel beschutting en zekerheid het gaf. Je sprak de taal van het huis, je kende de mensen, je wist wat er van je verwacht werd. Als je maar de juiste woorden sprak, de juiste dingen geloofde en de juiste dingen deed, dan was je geliefd, vond je je plaats in het huisgezin en hoorde je erbij. Ja, er buiten waren ook mensen, maar zij deden het net een beetje minder goed dan jij. Want jij volgde de uitleg die voor jouw gevoel het dichtstbij de juiste uitleg zat. Waarom zou je deze anders volgen? 

Weg uit het huis

En dan verlaat je het huis. En je besluit dat elk mens evenveel waard is. Dat elk mens bij het grote verhaal van God hoort. Dat elk mens je God spiegelt. Je besluit te gaan leven zonder grenzen. Terug naar de prachtige tuin waar geen grens, geen oordeel, de mens hindert om lief te hebben. De vluchteling is even belangrijk als de bankdirecteur. De Moslim evenveel een spiegel van God als je (voormalige) christelijke vrienden. Ja, voormalige. Als je het huis verlaat en niet meer de juiste taal spreekt, dan ben je al snel bij een deel van hen niet meer welkom. De onvoorwaardelijke liefde van God blijkt erg voorwaardelijk. Als je liefde leeft ben je al snel een bedreiging voor iedere religieuze groep. En dat opende me de ogen voor de Farizeeër die in me woont. Hoeveel mensen heb ik buitengesloten die me God hadden kunnen spiegelen? Hoe vaak wilde ik de ander bekeren in plaats van mezelf te laten bekeren door de ander?

Grenzen 

Ja, de liefde leven blijkt moeilijk, verrekte moeilijk. We hebben overal grenzen en afscheidingen gemaakt. Muren gebouwd. Letterlijk, kerkmuren. Maar met name ook figuurlijke muren om ons hart. Om ons te beschermen tegen pijn. Beschermen tegen mensen die ons kunnen bezeren, die ons angst aanjagen, die we liever buitenhouden. Liefde leven is kwetsbaar zijn. Je muren afbreken en je open stellen voor iedereen, ook wie jij niet prettig of angstaanjagend vindt. Voor wie een bedreiging lijken. Liefde leven is je (voor)oordelen weg doen en met nieuwe ogen zien.

Groter

De Liefde blijkt veel groter dan het christelijke doosje waar ik het ooit instopte. Liefde leven betekent je ook openstellen voor mensen met andere geloven. Zien dat ook daar waarheid te vinden is. De Liefde leven is God bevrijden. Bevrijden van alle beperkingen die je Hem ooit opgelegd hebt. Bevrijden van de beperking dat Hij niet kan houden van de niet-christenen, bevrijden van de beperking dat Zijn liefde niet geldt voor andersdenkenden, andersgelovigen, dat zijn liefde ophoudt bij jouw grenzen. Bevrijden van de beperking dat zijn liefde niet is voor jouw vijanden en voor degenen die jij haat. Het is inzien dat Gods genade niets met een verdienmodel te maken heeft, maar werkelijk vrij beschikbaar is. Het is loslaten dat God een vrouw of man moet zijn. Leren leven in de stroom van liefde en genade die de hele schepping doordrenkt. De hele schepping, alles en iedereen. 

Afscheid van angst

De liefde leven is afscheid nemen van angst en tegelijkertijd steeds weer moeten erkennen dat er nog zoveel angst in je zit. Angst om werkelijk vrij te leven, werkelijk je over te geven aan die Liefde. Angst door het verleden. Angst voor de toekomst. Angst om er niet bij te horen. Het is leren leven in het nu. Je geliefd weten op dit moment. Weten dat jij een deel bent van dat geheel van de Liefde. Dat jij een druppel van de grote oceaan bent, waarin de hele oceaan te vinden is. 

Veranderd

Ja, het heeft me veranderd. En het is een proces dat ik wel moest ondergaan. Door de toenemende pijn en beperkingen door mijn ziekte, werd ik gedwongen op zoek te gaan. Gedwongen om mijn angsten voor de toekomst onder ogen te zien. Gedwongen om in het nu te gaan leven. Mijn oude handvaten vielen weg. De hoop op een eeuwigheid zonder ziekte troostte me niet meer op de momenten dat de lichamelijke pijn te heftig werd. Een God die me kon genezen, maar me moedwillig niet genas, gaf me geen rust meer. Ik moest het oude loslaten en me vasthouden aan dat ene, ongrijpbare, dat het leven bleef verlichten: de Liefde. Overgeven aan het ongrijpbare. Me laten vallen in de hoop weer ergens vaste grond te vinden. Vaste grond heb ik niet gevonden. Vliegen, ik heb leren vliegen, vat ik het wel eens samen. Leren zweven op de stroom van liefde, de adem van God. En ik leer me over te geven, meer en meer. Mijn angsten te omarmen. Lief te hebben zonder grenzen. Te zoeken naar de tuin. De tuin zonder grenzen, zonder oordeel, zonder angst. Terug naar het begin. En God zag dat het goed was. Alles. 

Deel 1 van dit blog, over mijn veranderde theologische ideeën lees je hier.