Lieve woorden

Vandaag wil ik iets liefs schrijven. Gewoon iets liefs. Ik geloof dat de wereld daar behoefte aan heeft. Mensen die lieve dingen zeggen. Ik lees en hoor zoveel harde woorden. Een dominee die het goed vindt dat 49 mensen doodgeschoten zijn omdat ze homoseksueel waren. Mensen die menen dat de ouders die hun kindje verloren door een alligatoraanval straf verdienen, omdat ze niet goed op hun kind gelet zouden hebben. Zoveel harde woorden. Vandaag wil ik daarom iets liefs schrijven.

Barmhartige Samaritaan

Ik was in het verpleeghuis vandaag en sprak over het verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Zo’n dertig luisteraars, voor een groot deel dementerend, waren aangeschoven. Bij het voorlezen van het verhaal uit Lucas 10 stopte ik even na de zin: “Wie van deze drie is volgens u de naaste geworden van het slachtoffer van de rovers?” Ik keek de zaal rond. Verschillende mensen riepen me het antwoord toe. Ja, het was de Samaritaan. (Je moet je preek nog beginnen en je heb het publiek al kunnen betrekken bij je verhaal! Heerlijk!) Ik sprak over warm-hartigheid. De mensen om je heen een warm hart toedragen. Over de priester en de Leviet die niet onrein wilden worden door het aanraken van die gewonde man, zodat ze nog de tempeldienst konden doen en de Samaritaan die neerboog over de gewonde man. Ik vertelde blijkbaar beeldend, want de mensen mompelden gezellig mee, bij al mijn retorische vragen. “Kunt u het zich voorstellen, de dominee die een gewonde man voorbij loopt?” Driftig werd er “nee’ geschud en “dat kan toch niet” gemompeld.  “En wie vond u dat het goed gedaan heeft?” Dat hoefde ik geen twee keer te vragen. Dat was de man die hielp. Het klonk vanuit verschillende hoeken van de zaal.

Lieve woorden toefluisteren

Goed doen en kiezen voor het juiste lijkt op het eerste gezicht niet zo moeilijk. Mijn dementerende publiek reageerde verbolgen op de priester en de Leviet die voorbij liepen en snapte meteen dat warm-hartig zijn de juiste keuze was. Ik glimlachte, genietend van mijn heerlijke en eerlijke publiek. Ik houd van hen en zij van mij. Ze maken mijn hart warm. De liefde straalt van hen af. En als ik hen na de dienst een voor een zegen, word ik vaak terug gezegend of worden me lieve woorden toegefluisterd. “Wat sprak u mooi, dominee”, of “U glimlacht zo lief” of -mijn favoriet- “U bent dan wel een vrouw, maar kan toch mooi preken”.

Oordelen

Soms vraag ik me af waar we tussen het kind-zijn en het oud-zijn de lieve woorden verliezen. Wanneer komen we in de fase dat alles alleen nog gaat over ons gelijk? Over de waarheid bezitten? Wanneer begint die behoefte om anderen te oordelen en de maat te nemen? In de puberteit? Of eerder al? Ik denk er de laatste tijd veel over na. Waarom hebben mensen die behoefte eigenlijk? Zou het angst zijn om zelf buiten een groep te vallen? Zou het zijn om zichzelf te profileren, eigen gedrag goed te praten of zou het een soort natuurlijk gedrag zijn: verbaal sterke mensen winnen de slag om de wereld? Of zou het domheid zijn? Zouden mensen misschien gewoon niet anders kunnen?

Besluit

Hoe het ook zij, ik heb vandaag een besluit genomen. Het besluit om vroeg oud te worden. Ik sluit me aan bij mijn kwetsbare en lieve, eerlijke publiek. Warm-hartig zijn en lieve woorden spreken. De wereld heeft er behoefte aan. Meer dan ooit.