Zonder woorden

Ik zit al een tijdje naar mijn Ipad te staren. Soms komen de woorden, soms komen ze niet. Ik zou zo graag iets vertellen over het afgelopen jaar. Maar ruim 500 woorden, wat is dat om een jaar te verwoorden waarin mijn hele denken over God kantelde? Waarin praten over God soms zo zinloos leek. God vangen in woorden. Lijden proberen uit te leggen. Ziekte proberen te duiden in geestelijke taal. Hoe ik ook probeerde, ik struikelde. Alle meningen, visies en ideeën werden loze woorden, lege woorden, die geen recht deden aan de realiteit van pijn, verdriet, onzekerheid, ziekenhuizen, onderzoeken en medicijnen. Het voelde als of ik het hele concept God moest uitpakken. Laagje voor laagje moest afpellen tot er weinig meer overbleef dan een kaal pitje. Jezus. Niet als concept. Niet als een aangekleed en opgepoetst plaatje, maar als iets ruws en ongepolijsts. Iets niet definieerbaars, maar toch zo dichtbij en aanwezig.

Scheef kruis

Preken voelden soms leeg. Bijeenkomsten en kerkdiensten voelden onwerkelijk. Het leek alsof het het diepste wezen niet raakte. Niet bij mij in ieder geval. Het leek zo zinloos om te spreken over zoiets ruws, zoiets ongrijpbaars. Onder de kerkdienst keek ik vaak naar het scheve kruis, gevormd uit twee ruwe stenen balken die schuin op elkaar gelegd waren. Daar, in dat woordenloze kruis, dat niet opgepoetste en niet gepolijste kruis, daar ontmoette ik steeds weer iets van hetgeen ik geen woorden meer voor vond.

Het leek als of ik een buitenstaander werd. De ooit door mij geliefde theologische discussies voelden zo nutteloos. Het gediscussieer en gedebatteer. Waar diende het nog toe? Ik ging op zoek naar iets fundamentelers, iets minder afgewerkts, iets waar ik werkelijk rust zou kunnen vinden in mijn lijden. Waar ik niet meer gedwongen zou worden om een standpunt te bepalen in het veld van denominaties, in de chaos van "ik weet het beter" en in de dwang van "zo moet je geloven, anders heb je de waarheid niet" en nog erger "zo moet je geloven, anders zul je nooit genezen".... 

Ontdaan van franje

En ik vond het. Mooier, groter, verrassender en buitengewoner dan ik ooit had kunnen verwoorden of kunnen verbeelden. Groter dan ik er nu woorden aan kan geven. En dat is het lastige: 500 woorden op een IPad. Ze zijn totaal ontoereikend als ik je wil vertellen over Jezus. Over de diepte, de breedte en de hoogte van de schat die ik mocht vinden in de duisternis. Over stralend licht. Over wonderen. Over herstel. Over vrijheid. Het leek of ik een Jezus ontmoette die ik nooit gekend had. Ontdaan van sliertjes, strikjes en franjes. Misschien zag ik Jezus wel voor het eerst. 

Over die Jezus wil ik vertellen. Over die Jezus wil ik preken. Maar niet meer in grote woorden, waarheden en leerstellingen, maar in kleuren, gedichten en muziek. Niet meer in zwart-wit en staccato, maar in mooie melodieën en kleurige lijnen. 

Geen moeilijke leerstellingen

Ik was in het verpleeghuis twee weken geleden om voor te gaan in een dienst. Na de dienst liep ik de mensen langs. Ik keek hen in de ogen en zegende hen één voor één. Daarna ging ik naast een oude dame zitten. Ze pakte mijn handen en nam ze in de hare. Ze glimlachte. We zaten zo een tijdje. Af en toe liet ze me even los zodat ik mijn thee kon drinken. Daarna pakte ze mij handen weer. Er was weinig communicatie mogelijk. Alleen onze handen die elkaar voelden en onze ogen die elkaar liefdevol ontmoetten. Ik zong zachtjes "Veilig in Jezus armen". Ze sloot haar ogen en haar lichaam volgde zachtjes mijn woorden. Geen grote woorden waren nodig. Geen moeilijke leerstellingen. Jezus was er. Die woorden zocht ik voor dit blog. De woorden die dat moment zouden kunnen vangen. 

Het Koninkrijk van God? Misschien begint dat wel waar woorden ophouden. Daar waar geen noodzaak meer is God in woorden te vangen. Maar waar Jezus mag zijn. Gewoon mag zijn. En jou mag ontmoeten. Zoals je bent. Ontdaan van je vrome woorden, eigen wijsheden en kerkmuurtjes. Recht in je hart.