Puzzel

Psalm 139:5-6 Gij omgeeft mij van achteren en van voren, Gij legt uw hand op mij. Het begrijpen is mij te wonderbaar, te verheven, ik kan er niet bij

Antwoorden

Heb je dat ook, dat je antwoorden zoekt? Antwoorden op het lijden. Waarom ben ik ziek? Waarom die depressie? Waarom overkomt me dit? Dat gevoel dat je een moeilijke puzzel moet oplossen en dat je er niet uit komt? Op mijn 23e trouwde ik, na moeizame tienerjaren. Ik dacht -hoe naïef was ik toen- dat ik de puzzel van mijn leven opgelost had. Dat ik het leven begreep. En toen werd ik getroffen door een chronische ziekte.

Als ik dit schrijf zit ik in een moeilijke periode. De ziekte is in de afgelopen 16 jaar steeds heftiger geworden en een groot deel van mijn leven gaat op dit moment over ziekenhuizen, medicatie, behandelplannen en diagnoses. De afgelopen jaren heb ik me vastgebeten in vragen over lijden en over genezing, verwoed zoekend naar antwoorden. Zoals Job. Hij zocht naar antwoorden op het lijden. Waarom toch? Hij worstelde. Ik worstel soms ook met God. God waarom? Ik wil een verklaring. Ik wil het begrijpen. 

Puzzel

Bij de tekst van Psalm 139 moest ik denken aan een puzzel. Zo'n mega-puzzel met 10.000 stukjes, waarvan een groot deel blauwe lucht. Vroeger thuis legden we graag puzzels, meestal van 1000 stukjes. Maar eenmaal wilden we die uitdaging aangaan: 10.000 stukjes, waarvan zeker 4.000 stukjes knalblauwe lucht. We hebben er ons op stukgebeten. Maandenlang lag de puzzel in de huiskamer en probeerden we die puzzel in elkaar te leggen. Soms vonden we een paar stukjes. Dan kwamen we er weer achter dat er een stukje lucht verkeerd lag en gingen er weer veel stukjes terug in de doos en begonnen we dat stukje opnieuw. Na maanden puzzelen gaven we het op. Dit ging niet lukken. Gefrustreerd deden we de stukjes terug in de doos en zetten we de puzzel in de kast. En daar bleef die puzzel natuurlijk gewoon dezelfde puzzel. Gelegd of niet. In de doos zag je de puzzelstukjes echter niet. De frustratie over het niet oplossen van de puzzel ebde weg naar mate de puzzel langer in de doos zat. Soms vroeg nog iemand er naar. "Hé, is de puzzel af? Hij ligt niet meer in de kamer." En we zeiden tactisch: "We waren er klaar mee"

Gebroken

Mijn leven voelt soms net als die puzzel. Ik probeer steeds alle stukjes neer te leggen, het plaatje van mijn leven compleet te krijgen, antwoorden te vinden voor wat me overkomt, maar steeds als ik denk dichtbij de oplossing te komen, blijkt er weer een stukje fout te liggen of kan ik het volgende passende stukje niet ontdekken. Soms schud ik alle stukjes gefrustreerd door elkaar en probeer het weer opnieuw. En soms ben ik er zo klaar mee. Klaar met die puzzel. Klaar met een leven met die rotziekte. En het beste wat ik dan kan doen is de stukjes weer in de doos te doen. Opgeruimd en veilig. Uit het zicht. De stukjes raken er niet kwijt en ze liggen uit de weg. Je ziet alleen de doos nog. In Psalm 139 is het voor mij als of God die doos is, die om de puzzel van mijn leven zit. Hij omgeeft me, Hij omgeeft ons. Al onze stukjes van de levenspuzzel. En het lukt mij zelf maar niet de puzzel op te lossen. Maar misschien hoeven we dat ook niet. Misschien vraagt God dat ook wel helemaal niet van ons. Misschien mogen we gewoon alle stukjes in de doos doen. In de doos blijft de puzzel compleet. En niemand ziet meer dat het allemaal stukjes zijn. Je ziet het geheel. Je ziet alleen de plaat op de voorkant van hoe de hele puzzel eruit ziet als deze gelegd is. Zo is God voor mij. Hij houdt alle puzzelstukjes van mijn leven bijeen. Hij vraagt me niet de puzzel te leggen. Het voelt als of Hij in Psalm 139 zoiets tegen me zegt als: "Ik omgeef je, van achteren en van voren. Ik weet wie je bent en hoe je bent. En Ik weet best dat je leven nog al rammelt op dit moment en je zelf de oplossing niet ziet. Maar dat maakt je leven niet minder of meer. Blijf in Mij dan ben je compleet en veilig. Dan zie Ik het hele beeld. Ik zie jou!" Nee, begrijpen doe ik het niet, dat is mij te verheven, maar gelukkig mag ik weten: in God ben ik een heel mens, hoe gebroken ook.

 

Deze overdenking schreef ik voor de facebooksite Leven met het leven, een site voor christenen met een depressie.