dinsdag 7 mei 2019

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk

De laatste weken krijg ik te maken met een (voor mij) nieuw fenomeen: het opeisen van mijn genezing. Mensen van wie ik de afgelopen twee jaar nooit meer iets gehoord heb, melden zich plotseling om me te herinneren dat zij mijn genezing profetisch voorspeld hebben en ooit genezing over me uitgesproken hebben. De eerste keer stond ik daar nogal van te kijken. Het lef! Maar inmiddels sta ik hen vriendelijk (per mail) ter woord.

Antwoord


"Erg fijn voor je. Je bent de zoveelste in de rij. Sluit aan in de rij van overwinnaars. Mag ik je een paar vragen stellen? Hoe weet je dat het jouw gebed was dat me genas? Je had geen profetisch woord over dierlijke eiwitten die mijn immuunsysteem triggeren, toch? Was jij het die me beschuldigde van hoogmoed en dat als reden gaf voor mijn ziekte? Of was jij het die mijn houding ten opzichte van LBHT'ers noemde als dwaling en bron van ziekte? O nee, misschien was jij het die mijn verleden noemde als bron van ziekte? Of dat ik als vrouw preekte? Of dat ik mijn medicijnen moest laten staan, omdat ik die belangrijker vond dan God? Of nee, jij noemde demonen, toch? Mag ik vragen of jij het was die tegen me zei dat langskomen geen zin meer had, toen ik geen gebed meer wilde en niet meer kon geloven zoals jij? Weet je trouwens dat er ook Moslims voor me gebeden hebben en zeggen dat Allah me genezen heeft?  Trouwens waar was je de afgelopen twee jaar? Waar was je toen ik nauwelijks meer op mijn benen kon staan van de pijn? Misschien is het niet zo, dat ik dit dankzij (charismatische) bidders, maar ondanks bidders bereikt heb. Wat vind je van die stelling? Pas toen ik me los kon maken van dit God-geneest-verhaal, kwam er ruimte om alternatieven te onderzoeken. Het was mijn eigen wilskracht, motivatie, energie en een stukje eigenwijsheid en niet luisteren naar bidders en dokters, die me dit herstel gebracht hebben. Ik heb de afgelopen negen maanden zeven dagen per week aan revalidatie gewerkt. Ik heb mijn hele leefstijl omgegooid. Ik volg een strak dieet. Ga je niet voorbij aan mijn inspanningen?"

Wonder of geen wonder?

Maar is het dan geen wonder? Ja, het is zeker een wonder. Maar de vraag is hoe je dat "wonder" formuleert. Een rechtstreeks bovennatuurlijk ingrijpen van God, omdat er genoeg voor me gebeden is? Nee, zo ervaar ik het niet. Ik ervaar het wel als wonderlijk dat ik dit dieet vond, dat ik het ging uitproberen ook al geloofde noch ik noch anderen dat het kon werken, dat ik de moed had om tegen dokters te zeggen dat ik een andere weg wilde gaan bewandelen, omdat de oude weg me nergens bracht. Een wonder van God? Leiding? Hoe je het ook noemt, ik ben dankbaar. Dankbaar voor deze nieuwe weg die open gegaan is.

Vrome woorden


Er is een tijd geweest dat ik zo met Bijbelverzen en vrome woorden om mijn oren geslagen werd, dat ik er nauwelijks meer iets mee kon. Ik heb daarna een tijd geleefd op en van de stilte (en leef daar nog graag van). Mijn gebed was stilte. Mijn stille tijd was stilte. Ik zat stil in de tuin, lag stil in het weiland. Luisterde naar de vogels, keek naar de wolkenluchten, voelde de dauw. En langzaam kregen oude woorden weer betekenis terug. Het is als een moedertaal die je niet verleert. Ik kreeg ook weer inspiratie om te preken. Er kwamen weer woorden bij me op. Oude, vertrouwde woorden. 

Wat de toekomst brengen moge

Een lied dat me zeer dierbaar is -ik schreef er eerder over- is "Wat de toekomst brengen moge, Mij geleidt des Heeren hand; moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land. Leer mij volgen zonder vragen; Vader, wat Gij doet is goed! Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalmen moed! Heer, ik wil Uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet."
Een lied dat ik vroeger niet kon begrijpen. Volgen zonder vragen. Ik zat vol met vragen. Maar ik ervaar het nu niet meer als een passief volgen zonder vragen. Als ik het zing, ervaar ik het veel meer als overgave. Als leven vanuit een diep vertrouwen. "Volgen zonder vragen" is voor mij niet "geen vragen mogen stellen". Het is voor mij vooral de rust hebben het leven te nemen zoals het is. Zowel wat ik ervaar als goed, als wat ik ervaar als onprettig. Ik ervaar het ook niet als dat God het op me heeft gelegd. Dat zou je zo kunnen ervaren bij dit lied. Voor mij is het veel meer dat God er altijd is. In me. Dat mijn leven, mijn ziel, onlosmakelijk verbonden is met Hem. En dat ik in die verbondenheid mag leven. God is liefde. God is goedheid en genade. Zo lees ik die zin: "Vader, wat Gij doet is goed." Ik kan niet uit die genade en die goedheid vallen, wat me ook overkomt. Begrijpen, nee, dat heb ik opgegeven. Ik leef mijn leven momenteel in kinderlijke verwondering over elke dag, over de plantjes in mijn tuin, de koolmeesjes die een nest bouwen, mijn kinderen met hun puberuitingen. Ik leef zonder "moeten". Ik heb niet meer het gevoel de wereld te moeten redden of een bepaald doel te moeten halen. Ik heb alleen het gevoel te mogen leven. Te Leven. Te dansen. Te dansen in een innige omhelzing met mijn Schepper. En anderen, die dat willen, mee te nemen in die dans. "Waar de weg mij brengen moge, aan des Vaders trouwe hand, loop ik met gesloten ogen, naar het onbekende land."

Oude woorden

Oude liederen, oude teksten die opnieuw tot leven gekomen zijn voor me. Ze spreken mijn moedertaal. Ik heb geen behoefte meer om ze theologisch te ontleden, voordat ik ze kan zingen. Ik heb geen behoefte meer een discussie te starten of ik het wel precies geloof zoals het bedoeld is door de schrijver. Ik heb mijn eigen verhaal. Mijn eigen verhaal van nieuw leven. Van leren Leven. Van vallen en opstaan. De oude woorden geven me daarin kracht, hoop, verbondenheid.Iemand schreef me pas "Gods wegen zijn ondoorgrondelijk." Een paar jaar geleden hadden die woorden me geen goed gedaan. Kwam die ziekte dan van God? Nu spreken ze tot me in mijn eigen taal, zoals ze ook spreken in de taal van degene die ze schreef en kan ik ze begrijpen en omarmen, ook als we ze theologisch misschien anders duiden. En dat is misschien wel wat ik met dit blog wil zeggen: Prima als je mijn genezing ervaart als antwoord op jouw persoonlijk gebed, maar verwacht niet dat ik dat ook precies zo ervaar. Kom liever een kopje thee drinken in mijn tuin. Proef van de andijvie, sla en radijsjes.  Ruik de kruiden. Geniet van de vrolijke koolmeesjes en de kleuren van de bloemen. Laat je theologische bespiegelingen over mij en mijn ziekte/genezing even thuis en zing met mij uit volle borst:  "Dit is de dag die de Heer ons geeft. Wees daarom blij en zingt verheugd." Daar wordt het leven mooier van!

1 opmerking:

  1. Wat een treffende woorden. Ik herken het dat menigeen met allerlei goedbedoelde prietpraat me 'wilde helpen'. Wat uiteindelijk averechts werkt. Ben nu de artritis en de crohn aan het accepteren . Én tegelijkertijd zie ik hoe ik menselijker ben geworden. Hoe ik de kleine dingen veel meer waardeer.

    BeantwoordenVerwijderen