donderdag 11 januari 2018

Ga met God!

Schrijven is moeilijk. Moeilijk om jezelf in woorden verstaanbaar te maken. Woorden gaan vaak een eigen leven leiden. Vooral als ze je -negatief- raken. Als ze iets bij je in beweging zetten. Als ze bedreigend voelen, angst of verontwaardiging oproepen. Als ze tegen de dingen ingaan zoals je ze ervaart of gelooft. Het risico van je geloofsweg delen met anderen, is dat je je enorm kwetsbaar opstelt. Waarom ik dat doe? Omdat ik merk dat kwetsbaarheid nodig is om relaties met mensen aan te gaan. Diepgaande en authentieke relaties. En omdat die tot groei leiden, tot verrijking van je leven. Niet in de laatste plaats verrijking van je geloofsleven. Kwetsbaarheid betekent ook kritiek. Het betekent dat mensen over je vallen en struikelen. Dat is niet prettig, maar wel leerzaam. Het dwingt om jezelf beter verstaanbaar te maken, je ideeën die voor jou zo logisch klonken, verder te overdenken en uit te werken. In dit blog een paar opmerkingen van lezers.

Farizeeërs

“Je noemt mensen Farizeeërs. Dat is wel heel scherp en veroordelend!” Ja, mee eens. Het zijn ook passages die ik met twijfel geschreven heb. Kan dit zo wel? Laat ik ze daarom wat meer uitleggen. Ik geloof namelijk dat we allemaal Farizeeërs zijn. Ik ook.  Ik geloof dat Jezus zegt dat we het Farizeeër-zijn in onszelf moeten ontdekken. Steeds opnieuw. Dat we allemaal in eerste plaats vervolgers zijn. Als Saulus zich bekeert (lees hier een blog over wat ik bedoel met bekering), is dat de vraag die Jezus stelt: “Saul, Saul, waarom vervolg je mij?” En hoe verder we dwalen op die weg van Jezus, hoe meer het Farizeeër-zijn in onszelf voor onszelf zichtbaar wordt. En we er achter komen dat er zoveel Farizeeër in ons zit, dat we dat steeds weer en meer moeten toegeven. Dat bekering een levenslang proces is. 

Ik geloof dat het Farizeeër-in-ons alles te maken heeft met angst. Angst om te falen, angst om er niet bij te horen, ja, angst voor echte vrijheid. Om volkomen vrij te zijn in de liefde en te zijn wie we in de diepste kern zijn. Authentiek. Beelddrager van God. En als ik dit zeg, dan gaat het ook weer in de eerste plaats over mij. Hoe meer ik in stilte doorbreng met God, hoe meer ik die angsten in mezelf ontdek. Angsten die ons door cultuur en opvoeding met de paplepel ingegoten zijn. Angsten die ontstaan zijn door gebeurtenissen in ons leven. Angst voor de dood, die we niet kunnen aanvaarden als deel van ons leven. Angst voor de toekomst. Angst voor alles wat anders is. Er zijn zoveel angsten. En we roepen zo graag dat we vrij zijn. Ik geloof dat ook het erkennen van angsten, het erkennen dat we niet zo vrij zijn als we zelf denken dat we zijn, een doorgaand proces in ons leven is. 


Geloof van vroeger

“Het lijkt wel of niets meer goed is aan hoe je vroeger geloofde.” Ook dit is een misvatting. Een volkomen misvatting zelfs. Elke stap in ons geloof is een noodzakelijke stap geweest om te komen waar we nu zijn. O ja, niet in de laatste plaats mijn ervaringen met gebedsgenezing. Niets heeft me zoveel geleerd en me zo naar God toe gedreven -ook al voelde het als of ik God helemaal kwijtraakte- als die periode. Ik denk dat we geloof niet moeten meten in “goed” of “beter”. Elk van ons gaat zijn weg met God. Op geheel eigen, authentieke wijze. Geloof is niet “statisch”, maar “dynamisch”. Althans, zo ervaar ik dat nu. In het begin van je leven krijg je door opvoeding een aantal zekerheden mee. Die zekerheden zijn heerlijk om je aan vast te houden en je hebt ze nodig. Want dat is de basis van je geloof. Daar moet je het in de eerste plaats mee doen. En je denkt dat je het allemaal weet. Maar naar mate je in je leven dingen meemaakt, boeken leest, mensen leert kennen, je meer los maakt van je ouders en opvoeders, zul je moeten gaan schaven. Dat is eng. Zekerheden blijken misschien wel veel minder zeker dan dat je dacht. Je gaat vragen stellen. En al naar gelang je omgeving en je omstandigheden zul je antwoorden op de vragen anders invullen. Dan blijf je misschien weer een tijd op het punt waar je bent, omdat het er goed is op dat moment, en is er niet zoveel beweging, totdat iets maakt dat je weer een eind verder moet trekken. Een noodlot dat je treft, nieuwe vrienden met nieuwe ideeën, gebeurtenissen in de wereld. Ze maken dat je weer stevig na moet denken over je aannames over God en geloof. Sommige mensen zullen misschien altijd op hetzelfde punt blijven. Ze zijn tevreden. Er is voor hen geen noodzaak verder te trekken. En ook dat is natuurlijk prima. Het is de reis die bij jou past.

“Dit is het vrijheidsrisico dat God neemt -wij kunnen en mogen ons eigen ding doen. Het aanstootgevende van die genade is dat God zelfs de doodlopende paden gebruikt om ons te vormen- over zelf-lediging gesproken! Dit is het ultieme omkerende vermogen van liefde: ieder van ons is zijn eigen schoonheid, een in vrijheid gemaakte en door genade gevormde schoonheid, dat wat poëten en dramaturgen ook wel tragische schoonheid noemen. Dat is niet iets om je rot over te voelen. Kijk naar het kruis. Is dat geen tragische schoonheid? Is dat niet wat wij zijn? Dat we door tragiek tot God gekomen zijn, niet door dingen goed te doen maar zonder uitzondering door dingen verkeerd te doen, is een geschenk. We hebben zoveel meer geleerd van onze fouten dan ooit van onze successen.” Richard Rohr, De goddelijke dans, blz. 65

Dè weg tot God?

Ik geloof al lang niet meer dat er maar één specifieke weg tot God is. Dat alleen mijn weg zalig is. Wel nee, hoe verder ik op mijn geloofsreis kom, hoe meer ik ontdek dat ik niets over God weet. Dat ik God niet kan kennen. Dat ik God alleen lief kan hebben. Dat het grote geheim niet verborgen is in weten en kennis, maar in liefhebben. Relationeel. Van hart tot hart. Tussen mensen. Tussen de mens en God. Heb God lief en heb je naaste lief als jezelf. Die twee, aan elkaar gelijk. Dat is een ontnuchterende, maar ook een bevrijdende ontdekking. 

Mensen die in een andere fase van hun reis zitten, op een ander punt zijn aangekomen dan ik, of een volstrekt andere route gekozen hebben, kunnen het enorm bedreigend vinden, dat anderen aan hun denkbeelden toornen. Het is lastig om elkaar te blijven verstaan. Ik deelde een stukje van mijn levens- en geloofsreis met een dominee in de veronderstelling dat de dominee me niet zou begrijpen. Maar het tegengestelde gebeurde. De dominee was al veel eerder op de geloofsreis op een punt beland dichtbij mijn punt. Maar in de preken moest deze dominee soms naar een ander punt omdat daar de gemeenteleden waren. Soms moeten we een ander pad inslaan om ons verstaanbaar te maken. Of moeten we in ieder geval proberen te begrijpen waarom iemand op een ander pad is dan jij. Anders raken we elkaar kwijt door wat we denken. Terwijl Jezus ons juist leert om elkaar te vinden in het relationele. Ze zullen ons herkennen aan de liefde. “Ik geef jullie een nieuw gebod: Heb elkaar lief. Zoals ik jullie heb liefgehad, zo moeten jullie elkaar liefhebben. Aan jullie liefde voor elkaar zal iedereen zien dat jullie mijn leerlingen zijn.” (Johannes 13:34-35)

Ga met God

Ik wil nog één citaat met je delen uit dat prachtige boek van Richard Rohr. Het gaat over de verscheidenheid:

“Hoe ontmantelt Jezus die idee van de hemel als een winkelcentrum vol franchisefilialen van een en dezelfde winkelketen? Hij zei: “In het huis van mijn Vader zijn vele woningen.” Wat een contrast! Zelfs in de eeuwigheid van alles, ben jij op de een of andere manier jij, in al je uniciteit, op het pad waarop God jou leidt, tijdens de reis die jij onderneemt, met de lasten die jij draagt. Het voegt allemaal iets toe aan de exacte samenstelling van jouw ziel, van jouw heiligheid en jouw respons. In het licht van dat eeuwige plan, ontdek je dat God één ding van je verlangt: jou. Meer niet. Dat is ontnuchterend en zo verootmoedigend ook, want het lijkt altijd alsof dat te weinig is toch?” Richard Rohr, De goddelijke dans, blz.64


Ga met God en Hij zal met je zijn!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten