Op het hek

Ik kwam onderstaand plaatje tegen vanmorgen. Laurens zei een keer toen ik het even niet zag zitten, omdat ik het moeilijk had met mijn ziektes: "Waarom ga je niet buiten zitten en een gesprek met jezelf voeren. Je hebt zoveel mensen begeleid die ziek zijn, die het moeilijk hadden, die gingen sterven...."
Ja, mensen pastoraal begeleiden doe ik graag. Maar jezelf pastoral begeleiden is even wat anders. Sommige dagen lukt het me te genieten van het leven. Sommige dagen wint de pijn. Het vooruitzicht nog tien, twintig, dertig of zelfs veertig jaar zo door te moeten leven jaagt me angst aan. Het maakt onzeker. Kan ik dat? Ik was een tijdje terug bij een psycholoog gespecialiseerd in pijnmanagement en die concludeerde dat ik alles goed deed. Ik haalde het maximale uit mijn leven. Als dit het maximale is...? Kan ik het aan als ik verder achteruit ga?
En God, wie is God nog voor me? Ja, die pastorale vraag stel ik mezelf vaak. Waar is God in deze ziekte, in de pijn, in het lijden. Zo stellig als ik vroeger kon antwoorden, kan ik dat allang niet meer. Ja, God is er. Op één of andere manier. Maar ik verbind Hem niet meer met mijn ziekte. Ik geloof niet meer dat de ziekte een reden heeft of een doel met zich mee draagt. Het is een deel van het leven en ik kan niets anders dan het accepteren.

God is voor me de bron van liefde, van licht. Een mysterie waar ik me aan overgeef. En meer dan ooit geloof ik in de weg van Jezus. Niet meer als een soort van hogere magie. Maar als de Ware Mens, zoals Hij zichzelf noemt, de Mensenzoon. Als het gaat om waarlijk mens zijn, dan wil ik daarin Jezus navolgen. In vergeving, barmhartigheid. In het niet oordelen. In de liefde.

Ik leef mijn droom, mijn visie. De vraag hoe lang ik dat nog kan doen, hangt soms als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Ik probeer er niet over na te denken. Net zo goed als ik niet meer nadenk over de waarom-vraag. Het enige dat telt, is dat ik nu moet leven. Dat ik nu de dingen moet doen, die ik wil doen. Het lopen wordt steeds zwaarder. Mijn energie wordt steeds beperkter. Ik laat steeds vaker verstek gaan op verjaardagen, in de kerk, op feestjes.
Soms is het moeilijk om niet bitter te worden. Om blijmoedig in het leven te blijven staan. Het is een opgave. Soms een worsteling. Maar als ik iets niet wil opgeven, is het dat. Te blijven zien hoe mooi het leven is. Hoe mooi de liefde is. Live love and love life. Leef de liefde en houd van het leven. Als er iets mijn motto geworden is, is het dat. Leef de liefde. Leef. De Liefde.

Ja, dit is het gesprek dat ik vaak heb. Met mezelf op het hek. Over het mysterie van de liefde. Over de Liefde. En ik gaf mezelf een hand. Een klein gebaar van vertrouwen. En gaf me over aan dat mysterie.

Bron: Michael Leunig Appriciation Page