Vliegen (2)

"Once you think you have got God in your pocket, that you understand the great Mystery, religion becomes arrogant and idolatrous: When we love our explanation of God more than falling in love with God." ~Richard Rohr

Het is alweer twee maanden geleden dat ik schreef dat ik "geestelijk wilde leren vliegen". Ik wilde leren in mijn hoofd boven de pijn te staan. Ik wilde de vreugde in mijn leven terug. Ik wilde weer dansen....Geestelijk, wel te verstaan. (Fysiek ook wel trouwens, maar dat is een ander verhaal.)

Vandaag deel ik een paar gedachten onderweg in mijn “vliegproces”:

Wij zetten beelden voor je neer als wanden;

Zodat al duizend muren rond je staan.

Want jou verhullen onze vrome handen,

Zodra onze harten voor je opengaan.

Rilke

....

Zij die jou zoeken, beproeven je.

En die jou vinden, zij binden je

aan beelden en gebaren.

Rilke

Ik was 21 toen ik "God vond". Een diepe geestelijke ervaring. En wat doe je dan? Je wilt meer, meer leren over God, meer weten van God, en je wilt je ervaringen verwoorden. Je zoekt in de kerk, bouwt op de ervaringen en woorden van anderen. Omarmt een leer. Studeert theologie.

Tot die dag komt, dat de bubbel van zeker weten en "zo is God" uiteenspat. Je er achter komt dat jouw vrome handen en vrome verhalen gaan over jouw God en jouw ideeën over wie God zou moeten zijn. En dan, dan sta je opeens met lege handen....

Lege handen. Het voelt ongemakkelijk. Leeg. Onrustig. Onbegrepen. Eenzaam. Verloren. Stil.

En in de stilte kom je keihard jezelf tegen. Je onmacht over je ziekte. Je onmacht om je eigen situatie te veranderen. Je pijn. Zowel fysiek als geestelijk. Je verdriet over een leven dat je niet zelf gekozen hebt en waar niemand je op heeft kunnen voorbereiden. En langzaam, heel langzaam, wordt de stilte echt stil. Eerst was ik stil bij het licht van een kaars. En langzaam vatte ik weer moed en begon de weilanden weer in te gaan en ving ik de stilte in mijn foto's. Ik liet me uitdagen om elke dag te gaan mediteren, beschouwen, God te zoeken, stilzittend op een stoel in de tuin. Staren naar bloemknoppen, slakjes en vlinders. Stilzitten is een kunst. Je hoofd stil krijgen nog een grotere kunst. Inmiddels kan ik zo stil zitten dat de vlinders soms op me landden. Maar er moet meer zijn dan dat. Een heel universum ligt verborgen in de stilte.

De stilte begint me vrij te maken van dikke muren. Begint verkrampte vrome handen open te vouwen. Duizend muren breek je niet in één dag af. Het is een levenslang proces, denk ik. Maar ik vond één ding terug. Mijn verliefdheid: Falling in love with God, om te spreken met de woorden van Richard Rohr.

Langzaam sla ik mijn vleugels uit. Als een kuiken dat voor het eerst gaat vliegen. Ik ga het leren. Ik wil het leren. Ja, het zal me lukken. 

Tenslotte nog woorden van Rumi, de Perzische dichter uit de 13e eeuw

Sterf in het diepst van deze nieuwe liefde.

Aan de andere kant begint je weg.

Word de hemel.

Zet de bijl in de gevangenismuur. Ontkom.

Loop naar buiten, als iemand

die plotseling in kleur wordt geboren.

Doe het nu. Je bent door dichte wolken omgeven.

Treed ongemerkt ter zijde. Sterf en wees stil.

Stilte is het zekerste teken dat je gestorven bent.

Je vroegere leven was een koortsige vlucht voor de stilte.

De zwijgende volle maan komt juist te voorschijn.

Wordt vervolgd….