Rode sokken bij een roze jurk

Ik schrijf op het moment minder blogs. Niet omdat ik niet wil schrijven, maar gewoon, omdat ik soms niet weet wat ik moet schrijven. Lichamelijk gaat het niet goed met me. Ik ga van specialist naar specialist en van onderzoek naar onderzoek. Het is zwaar. Loodzwaar. Je voelt je overgeleverd en kwetsbaar. De onzekerheid vreet aan je. Je denkt na over de toekomst, je gezin, je man. Hoe moet het allemaal verder? Je probeert je staande te houden, terwijl die gekmakende pijn 24 uur per dag aanwezig is.

Rode sokken en roze jurk

En in het midden van de chaos preek je af en toe. Bemoedig je anderen met je stukjes op internet en IkzoekGod.nl. Het voelt raar. In een leven dat je zelf nauwelijks kunt dragen uit te mogen delen. En ik heb gemerkt, dat is precies wat het Evangelie is. Delen is vermenigvuldigen. Het lijkt tegenstrijdig om dat kleine beetje energie dat ik heb te gebruiken om uit te delen. Maar juist daar ontmoet je Jezus, die broden brak, deelde en vermenigvuldigden. Ja, het geeft me ontzettend veel kracht om juist in deze tijd te preken. Om juist in deze tijd mensen bij te staan. Het is alsof ziek-zijn je in een keer tien stappen dichter bij de kern brengt. Al de bijzaken vallen weg: Theologisch geneuzel -excusez le mot-, de schoenen die je man op de verkeerde plek zet of de rode sokken die niet bij de roze jurk van je dochter passen. Opeens ontdek je waar het echt om gaat: liefhebben, genade ontvangen, Jezus, vergeven en liefde uitdelen. Het lijkt of pijn je brengt bij de kern van het leven en de kern van het Evangelie.

Door het lijden gaan

Jezus zegt zelf dat we door lijden zullen moeten gaan. Dat we ons kruis op moeten nemen en Hem volgen. Hij zegt, dat als je het lijden niet begrijpt, je het Evangelie niet begrijpt. Lees Marcus 8 maar eens (overigens zal ik er zondagavond 27 september over preken). Als je het lijden ontkent, begrijp je niet wie de Messias is. Ik denk, dat dat niet alleen geldt voor het lijden van Jezus, maar ook ons eigen lijden. Dat lijden ons brengt tot een diep besef van waar Jezus voor stond, wat die goede boodschap nu eigenlijk is. Ik weet niet van wie de quote is, maar ik vind hem prachtig: "Pas als je niets meer hebt, besef je dat Jezus alles is.”

U gaf wat ik nodig had

Vorige week preekte ik in een verpleeghuis en palliatief centrum. Ik kom daar zo graag. Je woorden vallen daar altijd in vruchtbare grond. En ik preekte uit het diepst van mijn hart hoe Jezus je ontmoet in je pijn. Dat Hij naast je loopt. Eigenlijk denk ik, dat Jezus altijd naast je loopt, maar dat we het vaak zo druk hebben in ons leven, dat we Hem gewoon voorbij lopen. Maar pas als je niets meer hebt, dat je er dan achterkomt, dat Hij er is en altijd al was, alleen dat je het niet gezien hebt. Ik preekte die middag en na de dienst zegende ik alle mensen een voor een. Ik kwam bij een oude dame en zegende haar. Ze greep me om de nek en trok me tegen zich aan en begon te huilen. “Dominee, dit was precies wat ik nodig had. Ik kon niet meer. Ik wilde zelfs niet komen. Maar U gaf me, wat ik nodig had.” Nee, ik gaf haar niet wat ze nodig had. Ik vertelde alleen over hoe Jezus naast me stond in mijn leven en ook naast haar stond. En zij opende haar ogen en wist dat het waar was. 

De blinde zal zien en de lamme zal springen. Misschien is dat wel hier op aarde al, op een andere manier dan we denken. Wie niets meer heeft, ontdekt dat hij alles heeft. Jezus. Aan je zij. Altijd.