Angst schreeuwt, liefde (f)luistert

Oorpijn

Mijn oren doen pijn door al het geschreeuw op (onder meer) de sociale media. Mensen die keihard hun mening in het rond tetteren. Liefst zo ongefundeerd mogelijk. Alle Moslims zijn vermomde IS-strijders in wording en de vluchtelingen zorgen dat onze ouderen verwaarloosd worden in de zorg. En natuurlijk moeten we bang zijn voor de eindtijd, waar we middenin zitten. Heb je wel de goede doop gehad, ga je naar de juiste kerk en wees gewaarschuwd voor die en die valse prediker.

Laat ik voor op stellen: De IS is gruwelijk, er komen misstanden in de zorg voor. En ik geloof in de wederkomst, alleen zegt de Bijbel heel duidelijk dat we tijd niet zullen weten. En ja, in de kerk is (vaak) ook best het een en ander mis. Maar waarom schreeuwen mensen toch zo?

Angst

Eigenlijk kan ik maar een ding bedenken en dat is angst. Angst voor het onbekende, angst dat “we dat hier ook krijgen”, angst voor alles wat anders is dan de eigen overtuiging, angst om buiten een groep te vallen (daarom zijn er veel napraters). Angst. Angst is de grote drijfveer om te schreeuwen. Angst, boosheid en haat. De Bijbel zegt dat liefde angst uitdrijft. Heb je liefde weleens horen schreeuwen? Ach misschien jubelend van puur enthousiasme ("Wow, wat ben je lief!"), maar over het algemeen fluistert liefde. Liefde fluistert lieve woordjes. Liefde luistert en heeft aandacht. Liefde maakt stil, geduldig en vriendelijk. 

De Bijbel vertelt ons dat de weg van liefde de weg van God is. God zelf is namelijk liefde. De Bijbel vertelt ons dat we niet schreeuwen tegen onze vijanden, maar hen zegenen en liefhebben. Dat we kwaad niet met kwaad vergelden, maar het kwaad overwinnen door het goede.  De Bijbel vertelt ons van de vrucht van de geest: liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Woordjes die fluisteren. Lieflijke woordjes.

Schreeuwde Jezus?

Schreeuwde Jezus dan niet? Ja, Hij was soms ongekend fel tegen de schreeuwende Farizeeën en wetgeleerden die het meenden allemaal perfect te doen en perfect te weten. Ze vertelden de anderen wel even hoe het allemaal moest. Tegen die mensen was Jezus fel, de godsdienstige elite, die schreeuwend en met opgeheven vinger de andere mensen van commentaar voorzag. En overigens, Jezus was zonder zonde en had heel wat meer recht van spreken (of recht van schreeuwen) dan jij en ik. Jezus was weliswaar fel tegen de wetgeleerden, maar Jezus at met de tollenaars, zocht de Samaritanen op en sprak met de vrouwen. 

Angst schreeuwt het uit in deze wereld. IS schreeuwt. Haatchristenen schreeuwen. Eindtijdchristenen schreeuwen. Homo-veroordelers schreeuwen. Er wordt wat afgeschreeuwd. Maar om liefde te vinden moet je stil zijn en luisteren. Luisteren naar de verhalen van vluchtelingen, luisteren naar de verhalen van Moslims van de naburige moskee, luisteren naar de verhalen van homo’s die niet geaccepteerd worden, luisteren naar de mensen die werken in de zorg, luisteren naar de verslaafden en daklozen. Om liefde te vinden, moet je liefde geven. De hand vasthouden van de stervende, glimlachen naar een dakloze en je boterham delen met wie hongerig is. Angst schreeuwt, maar liefde (f)luistert.  

Vrucht

Jezus is duidelijk. De Bijbel is duidelijk. Een Christen herkennen we aan de vrucht die hij voortbrengt. Het is geen vrucht van schreeuwende veroordelingen, geen vrucht van angstige toekomstverwachtingen. Het is die ene vrucht: liefde. Want liefde brengt vrede en hoop. Liefde, een woordje dat je fluistert. Een woordje dat je zingt. Een woordje dat je jubelt, maar nooit schreeuwt.