maandag 8 juni 2015

Onkruid

Hoek

In het voorjaar was ik onkruid aan het wieden in mijn kleine tuintje. Een stukje is betegeld en er zijn een paar borders. Tussen de tegels kwamen wat plantjes op. Ze stonden niet binnen perkjes en eigenlijk op een plek waar niets moest groeien. Best wel in de weg zelfs. Mijn eerste reactie was dan ook ze eruit te trekken. Toch liet ik ze staan. Ik herkende ze als papaverplantjes. Blijkbaar waren de zaadjes per toeval aan komen waaien uit een andere tuin. En zo groeide mijn onkruid tussen de tegels uit tot papavers van een kleine meter hoog. En dit weekend gingen ze bloeien. Het onkruid was tot bloei gekomen.

Ik keek naar de grote rode-roze bloemen. Ze waren van bovenaf al prachtig. Een hommel verlekkerde zich aan het stuifmeel. Ik maakte een paar foto’s. De zon scheen heerlijk en ik plofte neer op de tegels in mijn kleine voortuintje en besloot de papavers eens van onder en van opzij te bekijken, vanuit een andere hoek. Ik werd getroffen de de ongelooflijke schoonheid en kleuren, de prachtige lichtinval van de zon. Was dit onkruid? Stond dit in de weg? Had ik dit eruit willen rukken?



Kaders

Soms moet je dingen vanuit een andere hoek, een ander perspectief bekijken, zodat het licht er op kan schijnen. Zo is het ook met ons leven. Soms denken we dat het leven niet goed is, als het anders gaat dan we hopen. Anders dan onze vastomlijnde plannen, die keurig binnen onze zelf uitgedachte kadertjes moeten passen. En dat zaad dat van buiten “toevallig” aan komt waaien? En wortel schiet? Proberen we dat eruit te trekken of mag het tot bloei komen? Zien we het als onkruid of gaan we de schoonheid zien als het licht er op een andere manier op valt?



Ruimte voor God

Voor mij heeft dit met God te maken. De ruimte die ik God wil geven in mijn leven. Is het leven alleen goed als het binnen de door mij bedachte kaders blijft of is er ook ruimte voor Gods verrassingen in mijn leven? Moet ik per se over de door mij geplaveide asfaltweg lopen of heb ik ook oog voor de kleine modderpaadjes die God misschien wel aanbiedt? En kan iets dat op het eerste gezicht niet binnen mijn plannen past, misschien toch goed zijn en tot bloei komen in het Licht? Durf ik los te laten en te vertrouwen dat God nieuwe perspectieven kan geven op de dingen die mij niet passen in mijn leven?


Zittend naast mijn papavers op mijn stoepje bedacht ik, dat ik de papavers misschien wel veel mooier vond dan het aangeharkte perkje. Mooi, omdat ze verrassend waren, anders, eigenwijs, niet passend, maar getuigend van een grote schoonheid.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten