We hebben als mensen de neiging echt alles te willen verklaren. Waarom is er lijden? Waarom ben ik ziek? Waarom sterven mensen? Hoe is de aarde ontstaan? Hoe vielen de muren van Jericho? Zijn er bewijzen dat het zo gebeurd is? En waar zou de ark van Noach zijn? Want als we die vinden, dan zouden we misschien wel een overtuigend bewijs hebben om in God te geloven. Ergens hebben we een enorme hang naar rationalisme, naar sluitend bewijs.
Geloven, zo staat in de Bijbel, is nu juist je vertrouwen stellen op hetgeen je niet kun zien. En toch willen we het liefst alles aantonen. Ooit hoorde ik een preek over Jona, waarbij een half uur van de drie kwartier gebruikt werd om aan te tonen dat een mens drie dagen in de buik van een walvis zou kunnen overleven. En na de preek dacht ik: "Oké, fijn te weten dat een mens zou kunnen overleven in de maag van een vis, maar wat voegt dat nu eigenlijk toe aan mijn geloof?" Datzelfde gevoel heb ik als het om creationisme gaat. Hoeveel voegt het aan mijn geloof toe als ik ga discussiëren over de hoeveelheid dagen/jaren waarin de aarde geschapen is? En als ik maar genoeg goochel met aardlagen en berekeningsmethoden en alle wetenschappelijke regels aan mijn laars lap, dat het dan wellicht mogelijk zou zijn dat die zeven dagen daadwerkelijk zeven dagen zouden zijn. En dan? Wat heb ik dan bereikt? Dat geloof en wetenschap niet uit dezelfde bronnen putten? Dat wist ik al...Ik ben immers geograaf en theoloog.
Ergens boeit het me helemaal niet. Net als al die bespiegelen over de aard van mijn ziek-zijn. Als ik mijn mede-christenen moet geloven heeft God zeker al twintig verschillende uitspraken gedaan over de achtergronden van mijn ziekte. En wat helpt het me verder? Niets. Behalve dat ik soms heel erg kriegelig word van mijn -overigens zeer gewaardeerde- broers en zussen.
Ingewikkeld. Mensen maken geloven erg ingewikkeld en ik snap ook erg goed dat heel veel mensen afhaken door al het gediscussieer, alle betweterigheid en alle uitspraken die namens God gedaan worden door christenen. Pas raakte ik in gesprek met een man -hij had het erg moeilijk-, die wilde weten hoe hij God kon toelaten in zijn leven. Hij verlangde naar God, maar de God die hij ooit op een blauwe maandag op de zondagsschool in zijn jeugd had leren kennen, daar kon hij niets mee. Moest hij creationist worden? Dat kon hij echt niet. Moest hij gedoopt worden? En moest dat dan door onderdompeling of besprenkeling? Moest hij naar de kerk? Mocht hij niet meer zelf nadenken en zijn wetenschappelijke achtergrond over boord zetten? Moest hij mensen gaan veroordelen? Moest hij homoseksuelen afwijzen? Al die dingen hadden de persoon afgehouden om in zijn leven op weg te gaan met God. Want die God, daar kon hij echt niet in geloven. "Ik geloof", zei ik, "in een God die niet dwingt, maar verlangt naar je hart." En ik las het verhaal van de verloren zoon. De zoon die zonder voorwaarden in de armen van de Vader gesloten werd en ik vertelde over Jezus die zegt: "Kom tot mij allen die vermoeid en belast zijn en Ik geef je rust." (Matteüs 11:28). De enige voorwaarde is je hart. En we gaven ons samen in een eenvoudig gebed over aan Jezus om die alles omvattende rust te ontvangen. En de man huilde en huilde om Gods eenvoudige, liefdevolle aanraking. Ik huilde om het wonder van verzoening, vergeving en rust, dat God in mensen doet. Geen ingewikkelde formule met allerlei randvoorwaarden. Jezus. Je hart. Meer niet. Zo mooi!
Maken we het mensen soms niet ontzettend en onnodig moeilijk (voor anderen) om te geloven? Mogen we niet gewoon op Jezus wijzen en er op vertrouwen, en in geloven, dat als Jezus harten aanraakt mensen vanzelf wel anders in het leven gaan staan? En ons leven (voor)leven met de juiste hartsgesteldheid? En "moeten" we misschien verder afzien van commentaar over hoe en wat mensen verder precies wel of niet "moeten" geloven en doen?
Het geloof is volgens mij in de basis tamelijk eenvoudig. Wij mensen maken het alleen erg voorwaardelijk en ingewikkeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten