Luisterspreekuur

Afgelopen week zat ik in de spreekkamer van een artsenpraktijk waar ik een spreekuur geestelijke verzorging houd. Omdat "geestelijke verzorging" niet echt een term is die de mensen in deze multiculturele achterstandswijk kennen, hebben wij het "het luisterspreekuur" gedoopt. Als een arts met een patiënt oploopt tegen allerlei onverklaarbare klachten, het vermoeden heeft dat er een moeilijk verhaal speelt, maar daar geen tijd voor heeft om dat in tien minuten aan te horen of als iemand niet doorverwezen wil worden naar de psychiater/psycholoog of maatschappelijk werker, dan kom je bij ons op het spreekuur en mag je je verhaal doen. En ik luister. Stel af en toe een gerichte vraag. En luister weer. Een doos tissues op tafel en een geduldige en luisterende geestelijk verzorger tegenover je, die je niet opjaagt, niet op het horloge kijkt, maar alleen liefdevol naar je luistert. En ik verzeker je, luisteren is een kunst, zeker als je door de meest heftige verhalen heen moet: woede, vloeken, pijn en veel verdriet. In de spreekkamer hangt een poster waarop staat: "Een mens ontmoeten is wakker blijven door een raadsel." Ja, inderdaad, een raadsel.

Wat een vragen krijg ik. Waarom dit lijden? Waarom deze pijn? Waarom moet ik sterven? Waarom moet ik verder leven? Waarom..... De een gaat sterven, maar wil nog zo graag leven. De ander moet leven en wil zo graag sterven. Leven is een raadsel.

In het raadsel van ons leven is er Éen die zich de Weg noemt en de Waarheid en het Leven. Ik merk dat veel mensen zoeken. Zoeken naar antwoorden. Zoeken maar een weg, de Weg. Ook in de gesprekken die ik vandaag had met vreemden viel dat weer op. Mensen zoeken. En mensen zijn blij als je hen aandacht geeft, geduldig luistert en vragen stelt die hen in staat stellen orde te brengen in hun zoektocht. Hoewel ik geen antwoorden heb op persoonlijk lijden, heb ik wel een antwoord om het raadsel van het leven te kunnen omarmen. Leren leven in een liefdesrelatie met onze Heer. Hij leert je het leven te omarmen. Hij is het Leven. Hij leert je adem halen. Leven. Bewegen. In een wereld die gebroken is, maakt Hij je een heel mens, zelfs als je je gebroken voelt.

Heel soms moet ik mensen achterlaten in dezelfde wanhoop als ik hen vond. Het lukt niet om door te dringen in hun wanhoop.  Het lukt ook niet om hen te vertellen over en te doordringen van de liefde van God. Maar soms, vaak, lukt het me om Liefde door te geven. Lang niet altijd in woorden. Veel van mijn pastoranten geloven niet en willen niets horen over God, zeker niet in de wanhoop die hun leven is en waar ze God niet in herkennen. En toch kan ik iets doorgeven van Gods liefde. Een van mijn pastoranten (bij wie ik niets over God mocht vertellen) zei het zo mooi na afloop van de serie gesprekken die we hadden. "Mijn pijn is niet weggegaan. Maar sinds jij langskomt, zijn de stekels er af. Het is gladder geworden. Als een steen, die weer rolt in de rivierbedding." Ja, dat is mijn werk. Soms mag ik het Evangelie doorgeven in woorden. Soms alleen door mijn zijn. Maar altijd mag ik er zitten namens die Ene. Middenin de wanhoop van die ander. Een heel klein beetje licht brengen. Licht dat hopelijk mensen de Weg laat zien.