Koningen 1:19-8-13
8 Elia stond op, en toen hij had gegeten en gedronken liep hij, gesterkt door dit voedsel, veertig dagen en veertig nachten door de woestijn, tot hij bij de Horeb kwam, de berg van God. 9 Daar ging hij een grot binnen om er de nacht door te brengen.
Toen richtte de HEER zich tot hem met de woorden: ‘Elia, wat doe je hier?’ 10 Elia antwoordde: ‘Ik heb me met volle overgave ingezet voor de HEER, de God van de hemelse machten, maar de Israëlieten hebben uw verbond met hen naast zich neergelegd, uw altaren verwoest en uw profeten gedood. Ik ben als enige overgebleven, en nu hebben ze het ook op mijn leven voorzien.’ 11 ‘Kom naar buiten,’ zei de HEER, ‘en treed hier op de berg voor mij aan.’ En daar kwam de HEER voorbij. Er ging een grote, krachtige windvlaag voor de HEER uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar de HEER bevond zich niet in die windvlaag. Na de windvlaag kwam er een aardbeving, maar de HEER bevond zich niet in die aardbeving. 12 Na de aardbeving was er vuur, maar de HEER bevond zich niet in dat vuur. Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries. 13 Toen Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht. Hij kwam naar buiten en ging in de opening van
de grot staan, en daar klonk een stem die tot hem sprak: ‘Elia, wat doe je hier?’
Psalm 62: 6-9
6 Zoek rust, mijn ziel, bij God alleen,
van hem blijf ik alles verwachten.
7 Hij alleen is mijn rots en mijn redding,
mijn burcht, ik zal niet wankelen.
8 Bij God is mijn redding en eer,
mijn machtige rots, mijn schuilplaats is God.
9 Vertrouw op hem, mijn volk, te allen tijde,
open voor hem uw hart,
God is onze schuilplaats. Sela
Storm en stilte
Het verhaal van Elia, die God ontmoet in de zachte bries. Ik schreef er vandaag een overdenking over voor de komende herdenkingsbijeenkomst. Altijd een uitdaging om iets te schrijven dat zowel gelovigen als ongelovigen aan moet spreken. Een avond waarop personeel en nabestaanden komen om overleden bewoners te herdenken. En ik moet spreken, over het thema “stil”. Pijn en verdriet uitleggen met woorden uit de Bijbel aan mensen die vaak geen boodschap (meer) hebben aan de bijbel. Hier een paar van mijn gedachten vandaag:
"De situatie is als volgt: Elia, is een man van God, een profeet. Hij is niet geliefd, wordt achtervolgd om zijn geloof, zoals ook in deze tijd nog gebeurt. Elia is de woestijn in gevlucht en verstopt zich in een grot. En dan vraagt God: “Elia, wat ben je precies aan het doen? Kom hier voor me staan. Ik wil je zien.” En dan komt dat mooie stukje. Want waar is God? Een vraag die we allemaal wel eens stellen of gesteld hebben. Er komt een krachtige windvlaag. Er komt een aardbeving en er komt vuur. Allemaal machtige geluiden. Grote tekenen. Stormen. Groots geweld. De aarde wordt geschud. Rotsen gespleten. En zo voelt ons leven soms ook. Ons leven kan geschud worden. Het voelt als een storm die over ons komt. Misschien wel als een aardbeving. Maar God is niet in die machtige tekenen. Hij is niet in die vernietigende krachten. En toen kwam het gefluister van die zachte bries. De zachte stem in de stilte. En daar, ja daar, juist daar, vond Elia God. Ik vind dat zo’n prachtig beeld. God laat zich vinden in de stilte. In de kalmte. In de rust. Niet in de vernietigende storm, die er aan vooraf gaat. God is niet die ziekte, niet die onrust, niet die pijn. God is juist daar waar de stilte is. Hij wil ons rust en vrede geven te midden van de stormen waar ons leven doorheen gaat.
Soms wordt me gevraagd waarom ik nog geloof als ik zoveel pijn en verdriet zie. Dan vertel ik vaak de mensen over de momenten dat ik aan sterfbedden zit. De laatste dagen, soms uren van mensen. Hoe de stormen van het leven uiteindelijk gaan liggen en de rust komt. En dat we daar aan dat bed, zelfs in heftige doodsstrijd, vaak nog zulke prachtige momenten van rust en stilte mogen hebben. De levensstormen zijn voorbij en we mogen iets van God of als u niet in God gelooft, iets van het goddelijke, ervaren. Hemel en aarde ontmoeten elkaar. Het stof trekt op. En we zien dat God niet zelf de storm was. Maar juist de stille stem die sprak in ons hart.
En zo is het ook in dat prachtige Psalm 62, dat we als tweede Bijbelgedeelte lazen. Zoek rust mijn ziel, bij God alleen. Hij is een schuilplaats. Een plaats van rust. Niet een vernietigende storm, maar juist de plek om te schuilen tegen die storm. Een zacht bries, die fluistert in ons leven: Ik ben erbij."
8 Elia stond op, en toen hij had gegeten en gedronken liep hij, gesterkt door dit voedsel, veertig dagen en veertig nachten door de woestijn, tot hij bij de Horeb kwam, de berg van God. 9 Daar ging hij een grot binnen om er de nacht door te brengen.
Toen richtte de HEER zich tot hem met de woorden: ‘Elia, wat doe je hier?’ 10 Elia antwoordde: ‘Ik heb me met volle overgave ingezet voor de HEER, de God van de hemelse machten, maar de Israëlieten hebben uw verbond met hen naast zich neergelegd, uw altaren verwoest en uw profeten gedood. Ik ben als enige overgebleven, en nu hebben ze het ook op mijn leven voorzien.’ 11 ‘Kom naar buiten,’ zei de HEER, ‘en treed hier op de berg voor mij aan.’ En daar kwam de HEER voorbij. Er ging een grote, krachtige windvlaag voor de HEER uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar de HEER bevond zich niet in die windvlaag. Na de windvlaag kwam er een aardbeving, maar de HEER bevond zich niet in die aardbeving. 12 Na de aardbeving was er vuur, maar de HEER bevond zich niet in dat vuur. Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries. 13 Toen Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht. Hij kwam naar buiten en ging in de opening van
de grot staan, en daar klonk een stem die tot hem sprak: ‘Elia, wat doe je hier?’
Psalm 62: 6-9
6 Zoek rust, mijn ziel, bij God alleen,
van hem blijf ik alles verwachten.
7 Hij alleen is mijn rots en mijn redding,
mijn burcht, ik zal niet wankelen.
8 Bij God is mijn redding en eer,
mijn machtige rots, mijn schuilplaats is God.
9 Vertrouw op hem, mijn volk, te allen tijde,
open voor hem uw hart,
God is onze schuilplaats. Sela
Storm en stilte
Het verhaal van Elia, die God ontmoet in de zachte bries. Ik schreef er vandaag een overdenking over voor de komende herdenkingsbijeenkomst. Altijd een uitdaging om iets te schrijven dat zowel gelovigen als ongelovigen aan moet spreken. Een avond waarop personeel en nabestaanden komen om overleden bewoners te herdenken. En ik moet spreken, over het thema “stil”. Pijn en verdriet uitleggen met woorden uit de Bijbel aan mensen die vaak geen boodschap (meer) hebben aan de bijbel. Hier een paar van mijn gedachten vandaag:
"De situatie is als volgt: Elia, is een man van God, een profeet. Hij is niet geliefd, wordt achtervolgd om zijn geloof, zoals ook in deze tijd nog gebeurt. Elia is de woestijn in gevlucht en verstopt zich in een grot. En dan vraagt God: “Elia, wat ben je precies aan het doen? Kom hier voor me staan. Ik wil je zien.” En dan komt dat mooie stukje. Want waar is God? Een vraag die we allemaal wel eens stellen of gesteld hebben. Er komt een krachtige windvlaag. Er komt een aardbeving en er komt vuur. Allemaal machtige geluiden. Grote tekenen. Stormen. Groots geweld. De aarde wordt geschud. Rotsen gespleten. En zo voelt ons leven soms ook. Ons leven kan geschud worden. Het voelt als een storm die over ons komt. Misschien wel als een aardbeving. Maar God is niet in die machtige tekenen. Hij is niet in die vernietigende krachten. En toen kwam het gefluister van die zachte bries. De zachte stem in de stilte. En daar, ja daar, juist daar, vond Elia God. Ik vind dat zo’n prachtig beeld. God laat zich vinden in de stilte. In de kalmte. In de rust. Niet in de vernietigende storm, die er aan vooraf gaat. God is niet die ziekte, niet die onrust, niet die pijn. God is juist daar waar de stilte is. Hij wil ons rust en vrede geven te midden van de stormen waar ons leven doorheen gaat.
Soms wordt me gevraagd waarom ik nog geloof als ik zoveel pijn en verdriet zie. Dan vertel ik vaak de mensen over de momenten dat ik aan sterfbedden zit. De laatste dagen, soms uren van mensen. Hoe de stormen van het leven uiteindelijk gaan liggen en de rust komt. En dat we daar aan dat bed, zelfs in heftige doodsstrijd, vaak nog zulke prachtige momenten van rust en stilte mogen hebben. De levensstormen zijn voorbij en we mogen iets van God of als u niet in God gelooft, iets van het goddelijke, ervaren. Hemel en aarde ontmoeten elkaar. Het stof trekt op. En we zien dat God niet zelf de storm was. Maar juist de stille stem die sprak in ons hart.
En zo is het ook in dat prachtige Psalm 62, dat we als tweede Bijbelgedeelte lazen. Zoek rust mijn ziel, bij God alleen. Hij is een schuilplaats. Een plaats van rust. Niet een vernietigende storm, maar juist de plek om te schuilen tegen die storm. Een zacht bries, die fluistert in ons leven: Ik ben erbij."
Het is mooi om over God te mogen spreken tegen mensen die
Hem niet kennen. Elk jaar is dit de bijeenkomst waarop ik mensen mag troosten
met Gods aanwezigheid, terwijl ze Hem niet kennen. God werkt, ook als je niet
in Hem gelooft. Wat een bijzonder werk heb ik toch…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten