Gebarsten

Barsten

Ik voel me gebarsten. Een aardewerken vaas vol met barstjes. Een tamelijk waardeloos object. Wat heb je aan een vaas waar aan alle kanten het water uitstroomt?

Waarom ik me gebarsten voel? Een ziekte die me al vijftien jaar bepaalt bij mijn zwakheid. Steeds lever ik een stukje meer in. Soms heb ik weer een betere periode. Dan voel ik me weer hoopvol. Steeds pas ik mijn leven aan. Minder werken. Ander werk. Omscholing. Ziekenhuizen, medicijnen, dokters. De laatste maanden lijkt de ziekte zich niets aan te trekken van mijn hoopvol en optimistisch karakter. Vier maanden onafgebroken pijn. Bleef het daar maar bij. Maar nee. Biddend staan er broeders en zusters om me heen. Fijn zul je denken. Maar ze worden moe. Begrijpelijk. Bidden zonder (schijnbaar) antwoord is frusterend. Dus gaan sommige mensen op zoek naar oorzaken. En aan hun gebed zal het niet liggen, dus zal het aan mij liggen: zonden, demonen, hoogmoed….En mijn barsten worden groter. Het worden scheuren. Gaten. Bij elke nieuwe opmerking lijkt er een stukje uit de vaas gebroken te worden.

Jezus handen

Het was de avond voor Pasen. Ik zat op mijn bed en sprak nog met Jezus voor ik ging slapen. Iets dat ik elke avond doe. Ik keek naar mijn handen en voeten, vol blauwe plekken en rode gezwollen gewrichten. Ze deden zo'n pijn. "Jezus, mijn handen en voeten doen zo'n pijn. Ik weet dat U ze slechts aan hoeft te raken en ze zullen genezen. Ik snap het niet lieve Jezus. Ik snap niet waarom U het niet doet. We zijn vrienden, al zo lang. Jezus, ik verlang er zo naar dat U ze aanraakt. Ik weet dat U ze ziet." Misschien klinkt mijn geloofsbeleving wat onwennig voor je. Maar voor mij is Jezus zo dichtbij, dat ik altijd gewoon met Hem praat. Jezus antwoordde ook, noem het zoals je wilt: mijn innerlijke stem, verbeelding of een droom, maar in mijn beleving antwoordde Hij: "Strek je handen uit." Ik strekte mijn pijnlijke handen uit. Jezus legde Zijn handen in mijn handen. "Zie je mijn handen, Annemieke". "Ja Heer, ik zie ze". "Wat zie je, Annemieke?", vroeg Jezus. "Ik zie Uw handen en ook Uw voeten. Ze zijn doorboord. Ik zie wonden. Ze moeten heel veel pijn doen." Jezus nam weer het woord. "Ja, ze doen ook pijn. Weet je wie dit gedaan hebben?" Ik dacht na. "Ja, Jezus, de mensen hebben dit gedaan." "Precies, Annemieke". Toen werden Jezus handen één met mijn handen. Ze smolten als het ware samen. Zijn verwonde handen met mijn pijnlijke handen. Ik opende mijn ogen en keek naar mijn eigen uitgestrekte lege handen voor me. Ze waren nog steeds rood. De blauwe plekken waren er ook nog. Maar het waren nu onze handen. Had ik ons gesprek verbeeld? Ach, daar oordeel je zelf maar over.

Hoe dan ook, het was die avond dat ik iets ging begrijpen. Iets ging begrijpen van onze barsten. Barsten die het leven en mensen in je gemaakt hebben. De wonden van de Here Jezus. De wonden in ons eigen leven. Ze vallen samen. “There’s a crack in everything, that’s how the light gets in” mailde een collega me pas. En dat is het, denk ik. Door die barsten heen kan het opstandingslicht schijnen. Meer dan ooit.

Verpleeghuis

Gisteren leidde ik een Bijbelkring in het verpleeghuis. We spraken over hoogte- en dieptepunten in ons geloof. Een oude vrouw vertelde dat als haar leven goed ging haar geloof voortkabbelde. Maar op momenten dat het zwaar was, haar geloof tot bloei kwam. Ik vroeg aan de anderen hoe dat voor hen was. Alle acht zeiden ze dat ze de diepste Godservaringen hadden gehad op momenten dat het leven uit hun handen leek te glijden. Een meneer, hij straalde, vertelde dat hij God pas had leren kennen in het verpleeghuis. Hij raakte verlamd, werd letterlijk stilgezet in het leven, en zag geen toekomst meer. En toen was hij gaan nadenken over God en had Hem gevonden. 

Licht

Ik bekeek alle mensen één voor één. Als je ons gezien zou hebben, zou je gedacht hebben: wat een stelletje hopeloos verdrietige mensen. Gebroken door de wereld en het lijden. Verlamd, blind en ziek. Maar als je beter gekeken zou hebben, zou je gezien hebben dat door alle barsten heen het licht scheen. Fel licht. Hemelslicht. Opstandingslicht. Wat een stralende middag!