Het was alweer op station Utrecht CS, 23.20 uur. Ik kwam die avond inderdaad weer van de Royal Mission school en was op weg naar huis. Op Utrecht heb ik twintig minuten overstaptijd en ik zat een boek te lezen op een bankje. Twee jonge Surinaamse meisjes, ik schat ze een jaar of zestien, kwamen giebelend naast me zitten en een ervan zei iets te luid tegen me "Goedenavond". Ik groette hartelijk terug, keek ze eens aan, maar ze bleven giebelen en ik besloot maar verder te lezen. Ik had toch het gevoel dat ze iets kwijt wilden, maar als ik op keek, draaiden ze zich om en begonnen weer te lachen. Had ik iets verkeerd gedaan? Twee verschillende schoenen aan? Kruimels op mijn gezicht? Plotseling stond een van de twee op, ging voor me staan en zei een beetje onzeker: "Jezus houdt van u!" Vrolijk antwoordde ik:"Lieve zusters, Jezus houdt ook heel veel van jullie!" De dames keken me nu ongelovig aan. "Kent u Jezus dan?", stamelde een van de meisjes. Ik glimlachte, haalde mijn Bijbel uit mijn tas en zei: "Ja, hoor. Jullie dus ook, neem ik aan?" De meisjes keken me weer aan. "Weet u, we willen heel graag mensen van Jezus vertellen, maar wisten niet zo goed hoe." Daarna heb ik een tijdje met de meisjes gesproken en ze bemoedigend en aangemoedigd in hun poging om de treinreizigers van Jezus te vertellen.
Ik was diep onder de indruk van het ontluikende lef van deze twee pubers. Om 's avonds, tegen middernacht ( ik vroeg me wel af, wat doe je als puber rond middernacht op een doordeweekse dag op UtrechtCS, maar goed) eenzame treinreizigers Jezus liefde te verkondigen. Want laten we eerlijk zijn, hoe veel mensen hebben dit lef? Ik heb gemerkt dat heel veel christenen die mijn blogs lezen zich genoodzaakt voelen om zich tegen me te verontschuldigen:" Mooi dat jij dat doet, maar ik kan echt niet met vreemden over mijn geloof praten, hoor!" Weet je, tegen mij hoef je je niet te verontschuldigen. Ik hoop dat mijn verhalen je inspireren om ook eens de uitdaging aan te gaan. Want hoe bijzonder is het als je mensen mag bemoedigen door Gods Woord. Als je iets van liefde mag uitdelen, gratis, in een wereld waar mensen vervreemd zijn geraakt van echte liefde.
Het was een gewone ochtend, op weg naar mijn werk, tegen negen uur. Een oudere vrouw kwam naast me in de trein zitten. Zoals altijd, groette ik mijn medepassagier. Dat opent namelijk de mogelijkheid tot gesprek. Deze vrouw maakte daar direct gebruik van. Ze groette beleefd terug en informeerde voorzichtig waar ik heen ging. Ik antwoordde, dat ik naar mijn werk ging. Zij vertelde dat ze op familiebezoek ging. Wat voor werk ik deed. Geestelijk verzorger. Deed ik dat vanuit mijn geloof? Ja zeker. Dus ik was een soort dominee. Nu ja, geen gemeentepredikant, maar een soort dominee in het verpleeghuis. Toen was ze stil. Ik zag dat er iets op haar hart lag. Dus ik vroeg haar of God iets voor haar betekende? Ja, zei ze, ja, maar het was zo moeilijk. Kort geleden was haar man overleden en ze probeerde zich overeind te houden en God te blijven zien. Maar het was zo plotseling gegaan en ze vond het nu zo moeilijk om zich aan God vast te houden. Ik ben op dit soort momenten altijd zo blij dat ik de Bijbel heb. Ik vroeg haar of ze de Psalmen kende en een lievelingspsalm had. En zo spraken we samen over de Psalmen, over hoe in de diepte van je nood, God luistert naar je roepen. Op Rotterdam CS bedankte ze me voor mijn gesprek. Ik zegende haar en we gingen weer onze eigen weg.
Zo maar een ontmoeting. Zo maar een moment waarop ik mocht uitdelen van Gods genade en liefde. Waarop ik even iets van Jezus liefde mocht laten zien.
In Romeinen 1:16 staat: "Voor dit evangelie schaam ik mij niet, want het is Gods reddende kracht voor allen die geloven, voor Joden in de eerste plaats, maar ook voor andere volken."
Schamen we ons inderdaad niet voor het Evangelie? Durven we nog dat Evangelie uit te delen? Of zijn we bang wat anderen ervan denken? Bang om uitgelachen te worden? Onzeker? Schaamte?
Maar hebben we als christenen niet dat te geven, waar de wereld naar zoekt? Liefde, echte liefde? Waarom zouden we ons er voor schamen? Mensen zoeken. Mensen willen niets liever dan die echte liefde vinden. Waarom ons verstoppen als we het geweldigste cadeau te bieden hebben, dat we een mens kunnen geven: Jezus liefde!
Nu hadden sommige mensen misschien gehoopt dat ik nog wat zou schrijven over mijn treinpastorant ( http://bosmanan.blogspot.nl/2014/03/treinpastoraat.html ) . Ja, daar zal ik dan dit blog mee afsluiten. Inderdaad kwam ik hem deze week weer tegen. Toeval? Welnee, daar geloof ik allang niet meer in. Ik was op de Royal Mission school en bedacht me om tien voor tien, de avond was nog niet afgelopen, dat ik een trein eerder ging nemen. Waarom? Geen idee. Het kwam gewoon in me op. Ik haalde net de trein, stapte in een leeg treinstel, de deuren sloten en we vertrokken. Ik hoorde snelle voetstappen en plof, daar plofte mijn drugsverslaafde vriend bij me neer. "Ik dacht al dat u het was! Wat goed zeg, dat ik u zie!" Hij wachtte geen moment en zette meteen het gesprek voort waar we vorige keer gebleven waren. Het was duidelijk dat hij nagedacht had over ons gesprek. Of de Jezus van de Islam dezelfde was als de Jezus waarin ik geloofde. Wat ik van Moslims vond. Waarom ik dacht dat de Bijbel waar was. Of ik ook in gebed en genezing geloofde. Ondertussen vroeg hij of ik het erg vond als hij even cocaïne snoof of dat hij even uit mijn zicht moest gaan. Ik antwoordde dat ik het niet erg vond om bij te zijn, maar dat ik het wel erg vond voor hem. En terwijl hij cocaïne snoof, praatten we over zijn verslaving, verval van zijn lichaam en toekomstverwachtingen. Plotseling vroeg hij, hoe het kon, dat ik hem niet veroordeelde. Ik had overduidelijk niets met zijn levensstijl en toch praatte ik nog steeds met hem. Ik vroeg hem of ik weer uit de Bijbel mocht lezen. En zo lazen we dit keer van de overspelige vrouw. De Farizeeën willen haar stenigen, zoals de wet voorschrijft. Jezus zegt hen: ‘Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen.’ (Johannes 8:7). Ik legde het verhaal uit. Niemand staat zonder zonde voor God. Ik legde uit dat ik er niet was om te zeggen dat hij slecht was, maar om hem de liefde van de Here Jezus aan te bieden. Er is er maar een zonder zonde en dat is Jezus. En Hij biedt ons Zijn liefde aan. Vergeving. Genade. Nieuw leven.
Te snel waren we weer op Utrecht. Hij keek me aan en zei: "Eigenlijk bent u een soort vriend, maar wel een heel bijzondere. Zo een, heb ik er nooit gehad. Misschien bent u wel mijn geweten dat me achtervolgt. Een engeltje dat op mijn schouder zit" en voegde hij toe "wanneer reist u weer met de trein?"
Liefde, echte liefde. Dat is wat de wereld nodig heeft! Durf jij het aan dat uit te gaan delen? Gratis en voor niets! Ik geloof dat er heel veel mensen zijn die erop wachten en die het maar wat graag willen ontvangen!
Ik sluit dit blog af met mijn lievelingslied: Jezus liefde voor mij van Sela. Ontvang! Gratis!
Dank U mijn Vader voor al uw genade, die U liefdevol geeft.
Genade die heiligt, mijn hart heeft gereinigd,
door Hem die in mij leeft.
U heeft mij in liefde aanvaard,
die mijn hart veranderd heeft.
U heeft mij rechtvaardig verklaard,
wat mij rust en vrede geeft.
Al wat ik ben,
dank ik aan Hem:
aan Jezus’ liefde voor mij.
Zolang ik besta,
volg ik Hem na;
krijgt Hij gestalte in mij.
Laat mij verder groeien, laat vruchten opbloeien van uw heilige Geest.
Maak mij overvloedig, standvastig en moedig,
geef mij wat nog ontbreekt.
Heer, werk met genade in mij:
dat mijn hart U niet bedroeft.
Heer, maak mij gehoorzaam en vrij:
uw genade is mij genoeg.
Niets houdt mij tegen mij over te geven,
aan U: Jezus alleen.
U leidt mij door diepten; met krachtige liefde draagt U,
mij erdoorheen.
U heeft mij de liefde verklaard,
die mijn hart veroverd heeft.
U bent mijn bewondering waard:
U bent alles waar ik voor leef!
