Het Koninkrijksfeest

Ik werd op een middag gebeld om een kerkdienst over te nemen. Er was een gat gevallen in het preekrooster drie weken later. Ik keek naar de tekst voor die zondag en wist meteen dat ik over het Koninkrijk van God moest preken. En er kwam nog iets op mijn hart. Ik had altijd al een Koninkrijksfeest willen vieren. Een feest tot Gods glorie, waar iedereen welkom zou zijn. Waar alles Gods liefde mocht weerspiegelen. Ik dacht een geweldig idee te hebben. Ik nodig een heleboel christenvrienden uit en nog wat mensen die altijd al op familiefeestjes komen en vraag hen naar de dienst te komen en daarna te komen lunchen. En ik geef hen een expliciete uitnodiging mee. Kijk om je heen en vraag iemand mee. Iemand die alleen is. Iemand die liefde nodig heeft. Iemand die nieuwsgierig is naar het geloof. Het maakt niet uit. Gewoon iemand die je een gezellige gastvrije omgeving toewenst, met vrolijke mensen en lekker eten.

Maar al direct werd ik geconfronteerd met de aardse werkelijkheid. Een voor een belden mensen af. Te druk. Al een verjaardag. Wilde naar eigen kerk. Vakantie. En vergeef me, als het bitter klinkt. Nee hoor, allemaal legitieme excuses. Ik neem het niemand kwalijk. Dat was de ene helft van mijn vrienden. De andere helft liet simpelweg niets horen of was het misschien gewoon vergeten. Het bleef in ieder geval stil.

Vandaag was de dag. Niet meer dan een handjevol gasten. Maar we hadden een goede tijd samen. Dankbaar voor fijne, trouwe, lieve mensen. Maar was het het Koninkrijksfeest dat ik me had voorgesteld? Nee, ik zal eerlijk zijn, niet helemaal. Ik vroeg me ook af, zou nu echt niemand iemand kennen die een feestje leuk zou vinden? Ik kom dagelijkse eenzame mensen tegen op straat. Hoeveel moeite is het iemand uit te nodigen? Zou ik nu echt de enige zijn die een Koninkrijksfeest wil vieren? Die zoiets op haar hart krijgt?

Mijn dochtertje zei de dag ervoor: "We gaan je blij-zijn-feest vieren". Ik vond het zo'n mooi woord. Een blij-zijn-feest. Ik had haar uitgelegd, toen ik de uitnodigingen verstuurde, dat ik een feest wilde om te vieren dat we het goed hebben. Niet zoals een verjaardag, dat mensen cadeautjes voor me meebrengen. Ik heb alles en wil niets. Gewoon een feest waar alle mensen mogen komen om blij te zijn en te vieren dat God goed is. En het maakt niet uit of we de mensen persoonlijk kennen of niet. Iedereen is welkom. Een feest om anderen een goede tijd te geven, niet een feest voor onszelf.

Ik hoop echt dat Gods Koninkrijk door mag breken in harten van mensen. Dat mensen mogen weten dat het leven een blij-zijn-feest voor God is, ook als je misschien niet in de feeststemming bent. En dat ieder welkom is in het Koninkrijk. We mogen nu al leven als burgers van het Koninkrijk dat eens met kracht en glorie door zal breken. We mogen ons aardse denken door de Geest laten omvormen tot Koninkrijksdenken, zo preekte ik 's morgens. Leven naar Koninkrijksmaatstaven.

Ga ik nooit meer een blij-zijn-feest organiseren, na dit ogenschijnlijk een beetje mislukte experiment? O ja, dat ga ik zeker wel. Het experiment was namelijk helemaal niet mislukt. Ik had het die ochtend zelf gepreekt. Het Koninrkijk is dynamisch. Het beweegt. Van onzichtbaar naar zichtbaar, van gedeeltelijk naar geheel. En het begint klein als een mosterdzaadje en gaat groeien. Er komen vruchten. En de vruchten geven weer zaad. En het groeit verder en groter.
Volgende keer ga ik gewoon de mensen op de straat uitnodigen. En de eenzamen. En de treurenden. En gewoon iedereen die naar een blij-zijn-feest wil komen. Die met mij mee wil vieren dat Gods Koninkrijk ooit in de hele wereld zal zegenvieren. En die blij wil zijn over Gods goedheid. En als je wilt komen, mag je je vast aanmelden. Dan zet ik je op de gastenlijst! En dan gaan we samen een geweldig feest vieren! Een echt Koninkrijksfeest!